3.29.2006

sagot kay reish.

natuwa kasi ako sa post niya eh. intriguing. haha.



eto YUNG POST NI KRISHNA (entitled "day trip part two"):



sa kwento nya sa kin.. *argument sa theology class*



student: sir, sabi nyo sobrang powerful ni God.



prof: oo.



student: sabi mo alam Nya ang mga nangyari na.



prof: oo.



student: sabi mo alam Nya ang nangyayari ngayon.



prof: oo.



student: sabi mo alam Niya ang mangyayari pa lang.



prof: oo.



student: so bakit mo nasabing wag maniwala sa destiny.. na nasa mga kamay natin ang mga mangyayari sa buhay natin, kung alam na ni God ang mangyayari, kung may naka-plano na Siya para sa ating lahat?



napaisip ako nito habang nanonood ng v for vendetta. hindi siguro ito yung exact words, pero ganito na yun sa pagkakaintindi ko. may naisip akong sagot, pero di ko na lang sinabi kay kuya. ngayon kelangan ko lang talagang ilabas para makahinga ng maluwag.



kuya, kung "sa susunod, wag ka na lang magtanong" ang sagot sa yo ng prof mo sa tanong na to, ako iba.



dati ito rin ang tanong ko sa sarili ko. hindi ko maiconnect na nasa sa atin ang mga mangyayari sa buhay natin, na pwedeng magbago nag isip natin anytime, at baguhin lahat ng nakaplano, pero, alam na ni God lahat ng mangyayari, na may "plano" na sya para s aatin, na wala na tayong magagawa sa mga plano Niya. ngayon iba na.



simple lang, sa tao, may oras, kay God, naka-layout na ang lahat sa harap Niya. sa tao, may kahapon, may ngayon, at may hinihintay na bukas. kay God, nakita na Niya ang kahapon, ngayon at bukas natin. alam Niya na magbabago ang isip natin sa ganitong "panahon", na pipiliit natin ibahin yung mga plano natin, kung kelan natin susubukang ibahin ang nandyan na. siguro nasa palno na ng Diyos ang pagbabago ng isip natin, at kung kelan mangyayari yun. na akala natin, may binabago tayong pangyayari, habang ganun naman pala talaga ang nakasulat sa tadhana. hindi lang natin nakikita nag lahat, kasi sa atin, may 'oras'. kaya walang coincidence, naiplano na ni God lahat, akala lang natin may kapangyarihan tayong baguhin ang mga bagay. gets mo ba? ang labo ata. magulo ako mag-explain eh. o baka naman magulo pa rin ang isip ko, at wala naman talaga akong sagot sa tanong niya. pero eto na yung nakuha ko sa pag-iisip habang nanonood ng v for vendetta. eto na lang ang sagot ko dun. at least ngayon, may sagot na ako sa tanong ko rin. sa sarili ko lang. ayos na yun.



 



at least hindi "sa susunod wag ka na lang magtanong" ang sagot ko.



salamat kuya, sa pagsama sa akin sa araw na to. andami kong natutunan.



heto na naman, nagttype kahit alam naman niyang di mababasa ng taong kinakausap ng sinulat nya ang sinulat nya. yehey. pero ayos lang. para na alng to s aiba pang tao.  sana may sense ng konti, hindi lang to, kundi ang buong blog ko. haha. tama bang magdrama? inaantok na ako.



 



ang comment ko:



hmm. technically kasi, kung tatanggapin natin yang reason mo, e di ibig sabihin may mga taong DESTINED maging masama? that they didn't choose to be that way but rather God planned it for them?



yak. sana hindi naman ako ganon.



anyway, eto ang sagot ko:



ang topic lang naman ay kung bakit sinasabing may choices tayo samantalang dapat alam na ni God yung mangyayari di ba so TECHNICALLY wala nang choices right?



Para sa akin ganito yan:



God knows everything - what happened, what is happening and what will happen. That's true. And we DO choose our own future. Tama ulit yun.



Contradicting? yes. because you have to look at it in a different perspective. Hindi mo sila dapat paglabanin. Dapat pagsamahin. Pwede naman di ba?



Kaya para sakin, God knows what will happen in such a way that He knows what will happen if you will choose to do this and He also knows what will happen if you choose to do the other thing.



malabo?



kunwari ganito. Nasa kalsada ka. Tapos may lilikuan ka sa right at sa left. Yung right papunta sa simbahan. Yung left papunta sa kulungan. Ikaw ang pipili kung saan ka dadaan. At hindi mo talaga alam kung saan ka makakapunta in case piliin mo ang left o right. Pero si God alam na niya na KUNG ANG PIPILIIN mo ay yung right, makakapunta ka sa SM at kung left naman, makakapunta ka sa kulungan.



Parang ganun sa totoong buhay. Kung magdededisyon ka at kailangan mong pumili ng gagawin mo para malutas ang isang problema, alam na kaagad ni God ang mangyayari sakaling piliin mo yung isa kesa sa isa or vice-versa. Pero hindi tala siya yung nagdedecide kung anu yung pinipili mo.



Alam niya lang kung anung mangyayari given that you choose to take this path but he does not really know which path you will choose. Ikaw na ang bahala dun.



This way, mareretain ang idea na may CHOICES tayo at ALL-KNOWING talaga si God.



Tsaka maganda din siyang explanation kung bakit nagkakaroon ng divine intervention - kung paanong alam kaagad ni God kung anung kailangan natin given that we choose to do something over the other.



yun lang. sana gets mo point ko. :P 



3.26.2006

I betrayed you again. for the nth time.
I know you're hurt. I know that very much and yet I don't keep myself from doing such things that may cause the wounds to go deeper. I can't stop myself from stabbing you each and every time I commit to those things. I know its painful. I know that you're bleeding. I know that you're crying for me. I know. I guess what's more painful is that I can't cry for myself. You know that I have longed to see myself standing tall and proud - that I have longed to stay with you forever, to feel every moment of my life with you. You know that more than anything in this world I want to strengthen my bond with you, to live my life where every moment is dedicated to you. More than anything, I want to keep that bond and to make it last until the last breath escapes my very being. You know how much I want to make you smile, but all I'm causing you is pain. What's worse is that I've done it before and I'm doing it again. Over and over I've told you that I condemn this to happen - that I won't let anything to stop me from preventing this. I've told you how much I would resist it and how much I would fight it. I told you I'd rathe die than to do it and cause pain to both you and my very own being. I told you how much I want not to subject to such deeds. I've tolds you that. And yet, I've disobeyed the very meaning of those words - words that I have spoken and vowed to keep. I am unworthy. I know. You've saved me once and not an ounce of gratitude or faithfulness could be received. I am embarassed over the fact that I disgraced you and yet you saved me. Moreover, I'm embarassing you again and yet you're still trying to save me. I thank you many many times. Countless, even. And yet, those ar still not enough. I still ask for strength, like I always do, and for faith, so that I would have a greater, stronger defense against my desires to cause you pain again. I gave you pain. I gave you suffering. I made you bleed. I made you cry. And I'm not even giving you proper credit. I'm guilty - guilty of not loving you as much as you have loved me. I love you more than I would ever do. I know that you know that. I may doubt that at times but I promise that it would forever stay as it is. But I still wish for you to wait and understand me. Why, you ask? Because as the song goes, "Although I cannot fly, I'm not content to crawl." So I'm gonna change this. And all I have is my will and you to solidify completely that vow. It would take some time. But I vow that someday, I would be able to make you smile again.

3.25.2006

untitled

for the past few months, I've been fond of the word untitled. haha. puro untitled na nga lahat ng lit pieces at blog entries ko eh.



***



we went to PHIVLCS kanina. wala lang. nalungkot ako over the fact that we were not really expected to do a lot of field work. o cme on. gusto kong sumakay ng helicopter!!



***



I have just realized that I lead a BORING life. hay. grabe. napakadepressing naman ng ideyang 'to. ganito pala talaga yung feeling when your life spins as fast as it can and then it would suddenly stop.



yeah. go pisay.



***



I have this great feeling na ayokng manatili sa bahay namin for the rest of the summer. haha. feeling ko may unyon na naman sila laban sakin. hehe. they always do that like as if I'm the worst person on earth. tapos lagi akong naiiwang walang kakampi.



MAKIBAKA. WAG MATAKOT.



***



I can't make a blog skin for my blogspot. kawawa naman yung blog ko. nag-one year old na siya't lahat wala pa rin siyang bagong skin. :(



eh pano naman kasi, ang hirap gumawa ng skin na uniquely mine. haha. labo. :P



sige na papalitan ko na yung skin nun. pramis. although yung sa tabulas malabo kong mapalitan unless gagawan ako ni rayray ng isang malaking pabor at gagawan niya ako ng bagong skin para sa tabulas account ko. :P



***



nag-enjoy ako sa champs gimmick. congrats rob.



***



wala na talaga akong drive para magsulat o gumawa ng kahit ano. buhay baboy na naman ako nito. :P



***



bakit ba pauliulit kong tinatype yang tatlong asterisk na yan? ang kulit ah.



***



last but not least, I have a celebrity friend. yap, I'm proud of you man. akalain mong andami palang nanood ng ANC. :)



3.14.2006

Dalumat 11

yap. the 11th installment of the official Philippine Science High School literary magazine has finally materialized.



Yehey!



Entitled Dalumat 11: Catharsis, for the english part, and Dalumat 11: Silakbo, for the filipino part, this edition of the Dalumat will feature views, emotions and expressions of a typical PSHS student.



Yap. isa lang ang tungkol sa pagibig dito. all others are about serious maters.



Watch out for it!



P.S. mauunang lumabas ang Dalumat 10: At The End of the Day / Mga Magagandang alaala. Ayun.



eto ang cover (nababaligtad talaga yan.):



 





3.12.2006

Habang Katabi ang statue of Liberty

This is fictitious.



Haha. I felt a great urge and NEED to say that. :P



Anyway, this story is based on things that really happened. But the story itself didn't happen. gets? :P



Habang katabi ng Statue of Liberty

Ryan Magtibay



 



            Papasok ka pa lang sa napakagandang hotel na iyon na siyang pagdarausan ng isa sa mga gabi sa buhay mo na hindi mo malilimutan ay manginginig ka na. Prom ‘to. At hindi mo naman kasi talaga inaasahang magiging ganun ito kagarbo. Pagkalampas mo pa lang sa pinto ay bubulaga na sa iyo ang isang napakalaki at napakagandang hagdan papaakyat na akala mo ay makikita mo lang sa mga pelikula. Agad mo ring mapaggugunita na kailangan mong dumaan dito para makarating sa lugar kung saan magaganap ang prom niyo. Kaya naman agad-agad na nagsitayuan ang bawat buhok sa iyong katawan. Tiyak kasing habang papaakyat ka ay magiilusyon ang utak mo na kunwari’y nasa isa kang pelikula at kasama mo si Sandra Bullock bilang iyong leading lady at papaakyat kayo sa hagdan na iyon dahil siya ang date mo. Pero dahil ayaw mo namang magmukhang tanga dahil sa ilusyon na iyan ay agad ka na lang naghanap ng makakasama sa pagakyat sa hagdan na iyon.



            Pag-akyat ay pakiramdam mong bigla na lang isang malubhang sakit ang kumalat at pinatay ang lahat ng tao sa mundo. Tapos ay pinalitan sila ng mga alien na siyang gumaya sa kanilang pisikal na kaanyuan at kasalukuyang nagpapanggap na sila. Alam mo ito dahil ang mga kaibigan, kakulitan at kaaway mo sa eskuwelahan ay kasalukuyan kang binabati sa isang sibilisadong paraan habang suot nila ang mga magagarbo nilang damit. Alam na alam mong hindi naman talaga sila babati at magdadamit ng ganito kung hindi nga sila pinalitan ng mga alien. Pero dahil sa naisip mong nagiisa ka na lang na tao sa mundo at ikaw na lang ang may kakayahang magsalba ng lahi niyo ay minabuti mong gayahin na lamang ang kanilang pananamit at paggalaw para hindi nila malamang isa kang alien at hindi ka nila patayin. Kasabay nito ay ang isang dasal na sana’y bukas ay bumalik na ang lahat sa dati.



            Naglibot-libot ka. Bati do’n, bati dito. Kaway do’n, kaway dyan. Nang maramdaman mong nangangalay na ang bibig mo sa kakangiti at ang kamay mo sa kakakaway ay minabuti mo nang pumasok sa loob ng ballroom na pagdadausan ng inyong prom. Matapos kang pumirma at kumuha ng souvenir ay tumayo ka sa tabi ng isang yelong inukit para maging kamukha ng Statue of Liberty at nilagay sa may tabi ng pinto upang batiin ang lahat ng pumapasok. Kasalukuyan na itong natutunaw at unti-unti na ring nababawasan ang torch na buong pugay nitong itinataas. Sayang. Hindi na ganap na ganap ang kagandahan nito. Gayun pa man ay minabuti mong tumabi rito dahil nga gawa ito sa yelo at may inilalabas itong lamig na nagustuhan ng iyong katawan.



            Sa pagtayo mo sa tabi nito ay may dumaang isang binibini. Suot niya ang isang kulay rosas na prom dress at nakataas ang kanyang buhok. Madalas mo na siyang makita sa eskuwela pero ngayon mo lang talaga siya napansin. Dahan-dahan siya kung maglakad. Hindi mo alam kung mahinhin talaga ito o hindi lang talaga siya sanay magsuot ng mga sapatos na matataas ang takong kaya siya mabagal maglakad pero hindi mo na iyon pinansin. Patuloy ka kasing tumititig sa kanyang mukha upang busugin ang iyong mga mata. Hindi mo masabing maganda siya dahil tila lumampas na siya sa mga katangian ng isang babaeng maganda lang. Patuloy mong sinundan ng tingin ang babaeng iyon hanggang sa tuluyan na siyang nakapasok sa pinto. Sa mga sandaling iyon ka lang muling nakahinga. Muntik ka na rin palang mamatay dahil halos magtatatlumpung segundo ka nang hindi humihinga dahil sa pagkamangha. At dahil din dito kaya naman agad kang sumunod sa baabeng iyon.



            Ngunit sa pagpasok mong ito ay ang saktong sandali na lumingon at lumakad pabalik ang babaeng iyon kaya naman nagkabungguan kayo. Natumba ang babae at napaluhod sa sahig. Samantalang dahil ikaw ay halatang mas malaki sa kanya, hindi ka natumba. Namangha ka dahil sa mga sandaling ito mo napatunayan na tama ang titser mo sa pisika ukol sa leksyon niyo sa momentum. Ngunit agad rin nawala ang ideyang iyon sa utak mo dahil patuloy pa rin ang pagkabighani mo sa babaing napatumba mo. Yumuko ka at tinulungan siyang tumayo kasabay ng isang buong-pusong paghingi ng patawad. Tumingin siya sa ‘yo at do’n ka na inilipad ng mga anghel sa ikapitong kalangitan. Napakaganda ng kanyang mga mata na noong mga panahong iyon ay sinamahan niya rin ng isang taos pusong ngiti na tiyak namang bibighani sa kahit sinumang lalaking nasa katayuan mo nang mga sandaling iyon. Dahil sa hindi ka makapagsalita ay siya na mismo ang nagtanong kung ayos ka lang ba. Tumungo ka upang sabihing oo. Matapos no’n ay nagpasalamat siya at tuluyan nang umalis.



            Kinailangan ng humigit-kumulang dalawang minuto bago mo napagtanto na umalis na ang babaeng ngayon ay kinahuhumalingan mo at sinayang mo ang pagkakataong makilala siya. Sa sobrang inis ay nagpasiya ka na lamang na hanapin ang inyong mesa at do’n ay umupo.



            Makalipas ang dalawang oras ay natagpuan mo ang iyong sarili na masayang nakaupo sa mesa habang nilalasap mo ang sarap ng pagkain na inilapag sa harap mo ng isang waiter. Sa mga sandaling ito ay nakalimutan mo na ang mga nangyari kanina lang. Sa pagsubo mo ng isang piraso ng manok sa iyong bibig ay bigla na lamang iwinika ng emcee sa mikropono na ihahayag na nila ang nagwaging prom prince at prom princess para sa gabing iyon. Ihahayag din daw nila kung sinu ang nagwaging prom king at prom queen pero wala ka naman talagang pakialam do’n dahil ang mga titulong iyon ay para sa mga senior.



Gayunpaman ay nagtayuan pa rin ang mga buhok sa iyong katawan. Kanina lang kasi ay inanunsiyo rin na kabilang ka sa mga nominado para maging prom prince. Hindi mo naman talaga gusto ang titulong iyon at wala ka naman talagang pakialam do’n. Sa katunayan nga ay ayaw na ayaw mo do’n dahil alam mong ang mananalong prom prince ay kailangang isayaw ang prom princess upang pormal na buksan ang sayawan at alam mo rin sa sariling mong hindi ka marunong magsayaw. Nakatitiyak kang baka maging sanhi pa nga ito ng pagkapahiya mo.



Ang talagang dahilan ng pagtayo ng mga buhok sa iyong katawan ay ang pagbalik ng alaala ng babaeng kanina’y bumighani sa iyong mga mata. Naalala mo kasing isa rin siya sa mga kandidato para maging prom princess. Habang patuloy ang iyong pagkain ay nakabuhos naman ang lahat ng atensiyon ng iyong mga tenga sa sinasabi ng emcee.



            Nalintikan na. Binigkas ng emcee ang iyong pangalan na siyang sinundan ng isang malakas na palakpakan. Napilitan ang mga paa mong patayuin ka mula sa pagkakaupo mo at papuntahin ka sa entablado. Maiiyak ka na sana sa hiya nang marinig mo ang pangalang binanggit ng emcee bilang nagwagi ng prom princess at nang makita mo kung sino ang tumayo para tanggapin ang parangal na ito. Animo’y sinadya ng tadhana na manalo kang prom prince at ang babaeng nakabunggo mo kanina bilang prom princess. Sa mga sandaling iyon ay tila muli ka na namang inilipad ng mga anghel sa ikapitong langit. Mukha nga yatang lumampas ka pa. At nang kuhanin mo na ang kanyang kamay habang dahan-dahan kayong nagtungo sa dance floor ay tsaka mo naramdaman na parang sadyang ginawa ang gabing ito para sa iyo. Nang nagsimula ang malumanay na tugtugin ay dahan-dahan naman kayong sumayaw na biglang naantala ng isang tapik sa balikat.



           



            “Hoy, pasok na sa loob. Magsisimula na iyong prom niyo.”



           



            Sa mga sandaling iyon ko lamang winakasan ang pagkatunganga ko at pagiilusyon habang katabi ang statue of liberty na gawa sa yelo.



 



3.10.2006

It's just a fairytale.
yap. that's what it is.

3.04.2006

101%

galing ulit sa email. ang kyut kasi eh.



From a strictly mathematical viewpoint:
 
  
What Equals 100%?  What does it mean to give MORE than 100%?

Ever wonder about those people who say they are giving more than 100%?

We have all been in situations where someone wants you to give over 100%.

How about achieving 101%?
 
What equals 100% in life?
  
Here's a little mathematical formula that might help you answer these
Questions:

If:
     A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Is represented as:

     1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23  24 25 26.

or

 



A

 



B

 



C

 



D

 



E

 



F

 



G

 



H

 



I

 



J

 



K

 



L

 



M

 



N

 



O

 



P

 



Q

 



R

 



S

 



T

 



U

 



V

 



W

 



X

 



Y

 



Z

 



1

 



2

 



3

 



4

 



5

 



6

 



7

 



8

 



9

 



10

 



11

 



12

 



13

 



14

 



15

 



16

 



17

 



18

 



19

 



20

 



21

 



22

 



23

 



24

 



25

 



26

 






Then:
  
       H-A-R-D-W-O-R-K
       8+1+18+4+23+15+18+11 =  98%

        and
 
      K-N-O-W-L-E-D-G-E
      11+14+15+23+12+5+4+7+5  = 96%
 
       But,

     A-T-T-I-T-U-D-E
     1+20+20+9+20+21+4+5 = 100%

 



 




 
AND, look how far the love of God will take you
 
          L-O-V- E- O-F- G-O-D
          12+15+22+5+15+6+7+15+4  = 101%


Therefore, one can conclude with mathematical certainty  that:

While Hard work and Knowledge will get you close, and  Attitude will get you
there, it's the Love of God that will put you over the top!

Another point of view

galing sa blog ni joji na galing daw sa isang email.



Open Letter To Our Leaders

Dear Tita Cory, Senators, Congressmen, Businessmen, Media people, Leftists, and all Bleeding Hearts Out There:

I am angry. And I know that there are many out there who are angrier than I am for the same reason. And that reason is simple. I am sick and tired of all you guys claiming to speak for me and many Filipinos. I feel like screaming every time you mouth words about fighting for my freedom and my rights, when you obviously are just thinking about yours. You tell me that the essence of democracy is providing every citizen the right to speak his or her mind and make his or her own informed judgments, but you yourselves do not respect my silence and the choices I and many others have made. In other words, your concept of democracy is limited to having your rights and your freedoms respected, at the expense of ours.

I am utterly flabbergasted that you still do not get it: we already responded to your calls, and our response has been very clear - we chose not to heed your calls to go to EDSA or to Fort Bonifacio not because we do not love our country or our freedoms or our rights, but precisely because we love our country even more. Because quite frankly, we are prepared to lose our freedoms and our rights just to move this country forward. You may think that is not correct, you can tell me all the dire warnings about the evils of authoritarian rule, but quite frankly all we see is your pathetic efforts to prop up your cause. You tell me that you are simply protecting my freedoms and my rights, but who told you to do that? I assure you that when I feel that my rights and my freedoms are at a peril, I will stand up and fight for them myself.

You tell us that GMA is not the right person to lead this country because she has done immoral acts. As someone who sees immorality being committed wantonly in many ways every day and by everyone (yes, including the ones you do), I may have become jaded. But you have not been able to offer me any viable alternative, while GMA has bent over backwards many times to accommodate you while continuing to work hard despite all the obstacles and the brickbats you have thrown her way. From where I sit, she is the one who has been working really hard to move this country forward while all of you have been so busy with one and only one thing: to make sure she does not succeed. So forgive me if I do not want to join you in your moral pissing contest. Forgive me if I have chosen to see things from another perspective. You say she is the problem. I say, we are the problem, more to the point, I think you are a bigger problem than she is. Taking her out may solve part of the problem, but that leaves us with a bigger problem: you. That is right, YOU!

While I felt outraged that she called a Comelec official during the elections and that she may have rigged the elections, I have since then taken the higher moral ground and forgiven her. Yes my dear bishops, I have done what you have told me to do since I was a child, which you say is the Christian and moral thing to do: forgive. Especially since she has asked for forgiveness and has tried to make amends for it. Erap certainly has not apologized and continues to be defiant, continuing to insult us everyday with his protestations. Cory has not apologized for her incompetence but we have forgiven her just the same because like GMA, she has worked hard after all.

I know you do not think that GMA's apology was not enough, or that she was insincere, or that that apology should not be the end of it, but please spare me the hypocrisy of telling me that you do so for the sake of protecting the moral fibre of society. The real reason is because you smell blood and wants to go for the kill.

Well, I have news for you. I do not like her too. I did not even vote for her. I voted for Raul Roco. But as much as I do not like her, I do not like you even more. I may not trust her, but guess what, I do not trust you even more.

You know why? Because all you do is whine and sabotage this country. You belittle every little progress we make, conveniently forgetting that it is not just GMA who has been working so hard to achieve them. Every single day, we keep the faith burning in our hearts that this country will finally pull itself out of the mess and we work so hard to do that. Every little progress is the result of our collective effort, we who toil hard everyday in our jobs. Yet, you persist in one and only thing: making GMA look bad in the eyes of the world and making sure that this country continues to suffer to prove your sorry point. In the process, you continue to destroy what we painstakinly try to built. So please do not be surprised that I do not share your cause. Do not be surprised that we have become contemptuous of your antics. You have moved heaven and earth to destroy her credibility, you have convened all kinds of fora and hearings and all you have done is test our patience to the core. For all your effort, you have only succeeded in dragging us further down. I say enough.

Don't get me wrong. I am not asking that we take immorality lying down, or that we let the President get away with anything illegal. But you have tried to prove your accusations all these time and you have not succeeded, so it is time to let things be. Besides, you are doing something immoral as well if not utterly unforgivable. The Magdalo soldiers are consorting with the communists - the same people who have been trying to kill democracy for years. Cory has been consorting with Erap and the Marcoses.

So please wake up and take a reality check. In the absence of true and genuine moral leadership, many of us have decided to cast our lot with the President, even if we do not like her. A flawed leader is better than scheming power hungry fools who can not even stand up for their convictions in the face of an impending arrest.

Your coup attempts and the denials that you have consequently made only underscore what we think is true: you are spineless and unreliable people whose only defense is to cry suppression when your ruse do not work. You are like bullies who taunt and provoke, but cry oppression when taken to task for your cruelty.


I would have respected you if you took the consequences of your actions like real heroes: calmly and responsibly instead of kicking and screaming and making lame excuses. You say you are willing to die for us, that you do all these things for the country and the Filipino, but you are not even willing to go to jail for us.

Come on, you really think we believe that you did not want to bring down the government when that is the one and only thing you have been trying to do in the last many months?

We love this country and we want peace and progress. Many among us do not give a damn who sits at Malacanang because we will work hard and do our share to make things work. If you only do your jobs, the ones that we elected you to do, things would be a lot simpler and easier for every one.

The events during the weekend only proved one thing. You are more dangerous and a serious threat to this country than GMA is. We have seen what you are capable of doing - you are ready to burn this country and reduce everything to ashes just to prove your point. If there is something that we need protection from, it is protection from you.



 



i agree with what it says.



bakit another point of view? kasi FILIPINOS have tend to overeact. this show what SILENCE means.



OA ang proc 1017. at OA din ang reaction ng mga tao dito.



EVERYONE IS FLAWED. live with that. and if you want to criticize then you should know how. A critic does not only criticize and empasize what is bad, it also GIVES ADVISE or PROVIDES ALTERNATIVES so that what it criticizes can be better.  kung puro ka lang panlalait, well mas mali ka pa kesa sa nilalait mo.



don't be like ERAP who says he is for the masses but he can't even go to the jail FOR THE MASSES.



go for progress. please.