haha. natuwa kasi ako ng sobra sa speech ng chancellor ng UP Manila dahil SOBRANG kinontra niya ang UP Diliman for some reason. haha. And here are the reasons he gave why UP Manila is the BEST UP Campus ever. (well, that is kung hindi ka taga-UP Diliman kasi kung diliman ka, imposibleng tanggapin mo ng buong puso ang huling statement na sinabi ko. hahaha.)
1. UP Diliman may be the flagship campus of the premier university in the Philippines, but UP Manila is the cradle (a.k.a. birthplace) of the UP System.
2. Real life is not very much mirrored by the looks of the UP Diliman Campus, as they often say. With all those trees and well-groomed grasses that complete a scenario of a huge garden, their campus is far from real life in the Philippines. Eh sa Manila: Paglabas mo pa lang ng building, may makakasalubong ka nang batang sumisinghot ng rugby! Tapos lakad ka lang ng konti, sandamukal na ang bangketa sellers! YUN ang real life! haha.
3. Kilala ang Diliman sa mga rally na palaging nagaganap sa loob ng campus nito. PEro di mo ba naisip, ang boring mag-rally sa Diliman. Ang audience mo mga puno. Eh pag sa Manila ka nag-rally, laging may advantage dahil ang audience mo ang DOJ at ang Supreme Court!
4. Ang rejection rate ng buong UP System ay 87%. Ang rejection rate ng Diliman Campus ay 92%. Pero ang Manila Campus, mas metikoloso, dahil ang rejection rate nito ay 95%!
5. Last but not least, walang panama ang Shopping Center ng Diliman sa Robinson's Place ng Manila!
Haha. Pero di nga. People should start realizing that UP Diliman is not higher than UP Manila or any other campuses. Mas mataas pa nga ang cut-off sa Manila kesa sa Diliman eh. Main Campus lang talaga ang Diliman at mas marami siyang course na maooffer. Pero hindi porke't nasa Manila ka, ibig sabihin mas magaling lahat ng nasa Diliman sayo. Mali yun. Andami kasing course sa Manila na wala sa Diliman. Medicine pa lang eh. Tapos Nursing. At marami pang iba. At good luck na lang kung meron ding fisheries ng UP Visayas ang Diliman.
So kung anuman ang pinakamagaling na campus, depende na yun sa yo at kung saan ka naka-enroll.
Pero enough about the campuses. Wala naman talagang war between them. Haha. Natawa lang talaga kaming lahat dun sa speech nung chancellor dahil talagang pinamukha niya sa min na hindi kami nagkamali ng pinuntahan. :)
6.08.2007
Blame Sir Args
Sabi ko kasi kay Sir Args: "Sir Args! Nagscience course ako!" Kasi kapag nagdidirect ako ng mga presentations ng electron, lagi niya akong sinasabihan na hindi daw ako magsa-science course at mag te-theater daw ako. Kaya kanina, nung bumalik ako sa pisay, proud naman akong pinagmalaki na mas pinili ko ang larangan ng agham kesa sa sining.
pero hindi eh. Sir Args never fail to hit me back. Sabi ba naman niya:
"Intamed ka di ba? Okay lang. Matagal pa (panahon mo para marealize)."
wah. nakakaiyak. At sa totoo lang, mas natatakot na kong pasukin ang intarmed. Natatakot akong baka sa gitna ng seven years, titigil na lang ako bigla at magku-quit. Ayoko kasi ng may sinisimulan na hindi tinatapos. Kaya nga hindi ako sumuko sa Pisay noon eh.
Pero ngayon, nalilito na ulit ako. Si Sir Args kasi eh. Tsaka napagtanto ko na, kahit ngayon, excited na ko magstart ang pasukan di dahil sa classmates o kahit sa mga pag-aaralan namin. Excited na ko kasi merong mga play at contests ang med within the year. Katulad ng TRP, Mediscene, atbp. At excited na ko makapagdirect o kahit makapagrelay man lang ng mga ideya sa teatro. Kamusta naman yun.
pero hindi eh. Sir Args never fail to hit me back. Sabi ba naman niya:
"Intamed ka di ba? Okay lang. Matagal pa (panahon mo para marealize)."
wah. nakakaiyak. At sa totoo lang, mas natatakot na kong pasukin ang intarmed. Natatakot akong baka sa gitna ng seven years, titigil na lang ako bigla at magku-quit. Ayoko kasi ng may sinisimulan na hindi tinatapos. Kaya nga hindi ako sumuko sa Pisay noon eh.
Pero ngayon, nalilito na ulit ako. Si Sir Args kasi eh. Tsaka napagtanto ko na, kahit ngayon, excited na ko magstart ang pasukan di dahil sa classmates o kahit sa mga pag-aaralan namin. Excited na ko kasi merong mga play at contests ang med within the year. Katulad ng TRP, Mediscene, atbp. At excited na ko makapagdirect o kahit makapagrelay man lang ng mga ideya sa teatro. Kamusta naman yun.
I knew it was her.
And up to this day, she's the only one that can make me freeze in an instant and make my heartbeat go ten times faster.
Nanginginig ako literally. as in. at pagkakitang pagkakita ko sa kanya na nakaupo sa front lobby ng pisay, lumiko ako kaagad at dumiretso dun sa transparent na salamin na nagsisilbing dingding na naghihiwalay sa front lobby at cashier para lang, guess what, magsalamin. at nung nagsasalamin na ako, narealize ko na para akong babae na nagiging self-conscious bigla kapag nakakita sa crush nila at, oo, nahiya talaga ako at ganun ang naging reaksyon ko. kaya, naglakad na lang ako pabalik kung saan siya nakaupo para kausapin ko na lang siya. pero nung malapit na ko sa bench na inuupuan niya, hindi ako tumigil at sa halip, naglakad pa ako at umupo sa isang bench na malayo dun sa inuupuan niya. nagtetext siya nun kaya hindi niya ako napapansin. pero shet, ako nanginginig na ako sa kaba sa dahilang hindi ko mawari at hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko. magpapakilala ba ko o hindi na lang? naisip ko baka pag nilapitan ko siya tapos kinausap ko siya tapos hindi pala siya yun at kamukha niya lang, nakakahiya. yung tipong:
"hi. diba classmates tayo dati?"
"ha? hindi kita kilala."
"ah, ok. sori."
baka akalain niya pick-up line lang iyon. tapos naisip ko pano kung siya nga yun, edi eto na yung pagkakataon na makausap ko siya ulit after what seemed like an eternity of not hearing any news about her. pero kung ano pa man ang naiisip ko nung mga sandaling yun, wala akong sinunod na kahit ano sa mga yun at nanatili lang ako sa upuan at patuloy na nanginginig. as in. tapos ang lakas ng tibok ng puso ko. parang all of a sudden, naging hayok sa dugo yung katawan ko na pinipilit nilang magpump ng sobra yung puso ko. hindi na talaga ako magkaintindihan nun. ano ba kasing ginagawa niya sa pisay? it's actually the last place i'd expect to see her. buti na lang dumating si ***** at ****. and ***** saved me from the extreme uneasiness I was feeling during those times dahil dinala niya ako sa gym. and for what seemed like half an hour. i was back to my old self.
pero yun kasi ang epekto niya sakin eh. ever since i was a kid, everytime i'd see her, the next few hours would be filled with thoughts ABOUT her and nothing else. ewan ko ba, closed book na kami pero hanggang ngayon ganun pa rin.
after a while nagpumilit na rin akong bumalik kami sa front lob. at nung nandun na kami, i wasn't directly looking at her - only at the edge of my eyesight but i knew she was looking at me too. ilang beses ko siyang nahuling nakatingin pero hindi pa rin ako nagrereact kahit naguusap at nakaupo kami ni kariz sa isang bench na two benches away lang mula sa inuupuan niya. i was trying to pretend not to notice. pero sa loob ko, i was so happy. REALLY happy. kasi naalala niya pa ako. kahit yung kung ano lang ang itsura ko.
pero hinihiling ko na rin nung mga panahon na yun na dumating na yung tatay ko. kasi naman, as usual, TWO hours late na siya. at hindi ko talaga alam kung anong sasabihin ko sa kanya kapag dumating yung point na hindi na ako makapagkunwari na hindi ko siya napapansin.
then ****** came, and guess what, nag-hi sila sa isa't-isa. so that confirms the fact na siya nga yun. tapos, eto namang sira-ulong ******, tinawag ako at pinagalitan dahil hindi daw ako namamansin samantalang kanina pa nakupo dun yung dati naming classmate. hindi ko na alam nun kung ano yung sinabi ko. basta nagpalusot ako. at deep inside, sinisisi ko ang sarili ko kung bakit nagbatch shirt lang ako ngayong araw na to at hindi ako nagsuot ng mas magandang polo o kung anu man. tsaka bakit hindi ko sinunod ang first instinct ko na magsuklay at mag-gel. mukha tuloy akong tanga.
at hindi lang yun, ang walang hiyang ****** ay nilabas pa ang camera niya at nagrequest ng picture. siguro kung nakaloud speakers ang heartbeat ng isang tao, nabroadcast na sa buong pisay ang lakas ng tibok ng puso ko nung mga panahon na iyon. hindi naman ako makahindi dahil nakakahiya. at hindi man halata, gusto ko nang kainin ng lupa noong mga panahong iyon habang kinakausap ko namin siya ni ******.
turns out nakapasa pala yung kapatid niya sa pisay. in short, batch 2011 yung kapatid niya. at sinusundo nila ng mom niya. badtrip. now i have another reason why i want to be a pisay student again.
NAKAKAINIS siya kasi siya lang ang nakakapagparamdam sakin ng ganito. siya lang ang tanging tao na makakapaginspire sakin na sumulat ng mga love story at ang tanging tao na pwedeng maging dahilan para sumulat ako ng ganitong tipo ng blog entry kahit sobrang labag sakin ang gawin ang mga bagay na yun (di ba Cheska?) kasi nga gusto ko morbid. at siya lang ang may kapangyarihang iparamdam sakin ang ganung tipo ng extreme uneasiness.
it's not really the romantic feeling in any way na katulad nung mga scenes sa mga sucky teenage romantic TV series. at least, siguro naman hindi na ko in-love sa kanya. nagulat at nahihiya lang talaga ako. siguro parang remnants lang ng isang first love ng isang tao. hindi yung first girlfriend ah. yung tipong first cupid-strikes-you-with-an-arrow-and-falls-head-over-heels-with-a-person-accepting-everything-about-her-and-loving-her-no-matter-what kind of love. siguro kaya first love never dies. dahil may mga ganitong remnants na nananatili sa isang tao. kung sa bagay, siya ang unang taong (at tanging tao so far, by the way), without actually doing or saying anything at all, na nakapagparealize sa kin nung bata pa ako na: "hala, kelangan maligo na ko araw-araw para pag nagkakilala na kami, hindi siya mahihirapan na makasama ako kasi ang baho ko."
see, I knew it was her the moment na nakita ko siyang nakupo dun sa front lobby. how could i forget? at, in fairness, after so many years, she's still the most beautiful girl I've ever seen.
I may never have this kind of (a VERY unexpected) chance to see you again but I still wanna say, I'm sorry.
Nanginginig ako literally. as in. at pagkakitang pagkakita ko sa kanya na nakaupo sa front lobby ng pisay, lumiko ako kaagad at dumiretso dun sa transparent na salamin na nagsisilbing dingding na naghihiwalay sa front lobby at cashier para lang, guess what, magsalamin. at nung nagsasalamin na ako, narealize ko na para akong babae na nagiging self-conscious bigla kapag nakakita sa crush nila at, oo, nahiya talaga ako at ganun ang naging reaksyon ko. kaya, naglakad na lang ako pabalik kung saan siya nakaupo para kausapin ko na lang siya. pero nung malapit na ko sa bench na inuupuan niya, hindi ako tumigil at sa halip, naglakad pa ako at umupo sa isang bench na malayo dun sa inuupuan niya. nagtetext siya nun kaya hindi niya ako napapansin. pero shet, ako nanginginig na ako sa kaba sa dahilang hindi ko mawari at hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko. magpapakilala ba ko o hindi na lang? naisip ko baka pag nilapitan ko siya tapos kinausap ko siya tapos hindi pala siya yun at kamukha niya lang, nakakahiya. yung tipong:
"hi. diba classmates tayo dati?"
"ha? hindi kita kilala."
"ah, ok. sori."
baka akalain niya pick-up line lang iyon. tapos naisip ko pano kung siya nga yun, edi eto na yung pagkakataon na makausap ko siya ulit after what seemed like an eternity of not hearing any news about her. pero kung ano pa man ang naiisip ko nung mga sandaling yun, wala akong sinunod na kahit ano sa mga yun at nanatili lang ako sa upuan at patuloy na nanginginig. as in. tapos ang lakas ng tibok ng puso ko. parang all of a sudden, naging hayok sa dugo yung katawan ko na pinipilit nilang magpump ng sobra yung puso ko. hindi na talaga ako magkaintindihan nun. ano ba kasing ginagawa niya sa pisay? it's actually the last place i'd expect to see her. buti na lang dumating si ***** at ****. and ***** saved me from the extreme uneasiness I was feeling during those times dahil dinala niya ako sa gym. and for what seemed like half an hour. i was back to my old self.
pero yun kasi ang epekto niya sakin eh. ever since i was a kid, everytime i'd see her, the next few hours would be filled with thoughts ABOUT her and nothing else. ewan ko ba, closed book na kami pero hanggang ngayon ganun pa rin.
after a while nagpumilit na rin akong bumalik kami sa front lob. at nung nandun na kami, i wasn't directly looking at her - only at the edge of my eyesight but i knew she was looking at me too. ilang beses ko siyang nahuling nakatingin pero hindi pa rin ako nagrereact kahit naguusap at nakaupo kami ni kariz sa isang bench na two benches away lang mula sa inuupuan niya. i was trying to pretend not to notice. pero sa loob ko, i was so happy. REALLY happy. kasi naalala niya pa ako. kahit yung kung ano lang ang itsura ko.
pero hinihiling ko na rin nung mga panahon na yun na dumating na yung tatay ko. kasi naman, as usual, TWO hours late na siya. at hindi ko talaga alam kung anong sasabihin ko sa kanya kapag dumating yung point na hindi na ako makapagkunwari na hindi ko siya napapansin.
then ****** came, and guess what, nag-hi sila sa isa't-isa. so that confirms the fact na siya nga yun. tapos, eto namang sira-ulong ******, tinawag ako at pinagalitan dahil hindi daw ako namamansin samantalang kanina pa nakupo dun yung dati naming classmate. hindi ko na alam nun kung ano yung sinabi ko. basta nagpalusot ako. at deep inside, sinisisi ko ang sarili ko kung bakit nagbatch shirt lang ako ngayong araw na to at hindi ako nagsuot ng mas magandang polo o kung anu man. tsaka bakit hindi ko sinunod ang first instinct ko na magsuklay at mag-gel. mukha tuloy akong tanga.
at hindi lang yun, ang walang hiyang ****** ay nilabas pa ang camera niya at nagrequest ng picture. siguro kung nakaloud speakers ang heartbeat ng isang tao, nabroadcast na sa buong pisay ang lakas ng tibok ng puso ko nung mga panahon na iyon. hindi naman ako makahindi dahil nakakahiya. at hindi man halata, gusto ko nang kainin ng lupa noong mga panahong iyon habang kinakausap ko namin siya ni ******.
turns out nakapasa pala yung kapatid niya sa pisay. in short, batch 2011 yung kapatid niya. at sinusundo nila ng mom niya. badtrip. now i have another reason why i want to be a pisay student again.
NAKAKAINIS siya kasi siya lang ang nakakapagparamdam sakin ng ganito. siya lang ang tanging tao na makakapaginspire sakin na sumulat ng mga love story at ang tanging tao na pwedeng maging dahilan para sumulat ako ng ganitong tipo ng blog entry kahit sobrang labag sakin ang gawin ang mga bagay na yun (di ba Cheska?) kasi nga gusto ko morbid. at siya lang ang may kapangyarihang iparamdam sakin ang ganung tipo ng extreme uneasiness.
it's not really the romantic feeling in any way na katulad nung mga scenes sa mga sucky teenage romantic TV series. at least, siguro naman hindi na ko in-love sa kanya. nagulat at nahihiya lang talaga ako. siguro parang remnants lang ng isang first love ng isang tao. hindi yung first girlfriend ah. yung tipong first cupid-strikes-you-with-an-arrow-and-falls-head-over-heels-with-a-person-accepting-everything-about-her-and-loving-her-no-matter-what kind of love. siguro kaya first love never dies. dahil may mga ganitong remnants na nananatili sa isang tao. kung sa bagay, siya ang unang taong (at tanging tao so far, by the way), without actually doing or saying anything at all, na nakapagparealize sa kin nung bata pa ako na: "hala, kelangan maligo na ko araw-araw para pag nagkakilala na kami, hindi siya mahihirapan na makasama ako kasi ang baho ko."
see, I knew it was her the moment na nakita ko siyang nakupo dun sa front lobby. how could i forget? at, in fairness, after so many years, she's still the most beautiful girl I've ever seen.
I may never have this kind of (a VERY unexpected) chance to see you again but I still wanna say, I'm sorry.
6.06.2007
Ang Labing-Apat, Walang Katapat!
I realized on my way back home that I have to blog about Batch 2013's orientation program for us freshies for a very important reason: Crush ko si Ate Serine! Haha. She's pretty. Actually, the moment she entered the room, I immediately wished she's also a freshie. Then again, it wasn't exactly my lucky day. Ate Serine is, VERY unfortunately, a sophomore (or LU II, whichever you prefer, but I think the latter is more appropriate, hehe.), and is Nico's buddy that SHOULD HAVE BEEN MINE, if only I was able to snatch first Nico's card during the Buddy Selection, which was entitled BUDdychotomous Key, by the way, and is really cool expecially if you remember Bio 1 in Pisay (the greatest moments of my life *daydreams* hehe. Go Ma'am Cardenas!). There. I asked him to switch but he refused. :(
And why the hell am I talking in straight english? "ko" at "si" palang ang tagalog dun ah! Rob, this is your fault. Haha.
Deh. MAraming "bloggable" thing na nangyari kanina. Ang galing kasi gumawa ng Batch 2013 ng activities eh. At ang Pinaka-astig: "The Undercover 2013".
Anung nangyari sa activity na yun? Wala lang naman. All of a sudden, naging 41 lang naman ang intarmed students. Tapos niloko nila kami sa pamamagitan ng pagpapatake sa amin ng quiz na, ayon sa kanilang panlilinlang, ay magiging basehan kung sino ang maaaccelerate sa amin papuntang 2013. In short, kung sino ang highest, second year na kaagad. Siyempre nagulat naman kami, at oo, naloko ako kaya hindi ako magkaintindihan kung ipapasa ko ba yung exam o ibabagsak ko. Pero siyempre feeling ako eh. Mahirap pala ng sobra yung exam (tapos inisip ko pa na mapeperfect ko. haha.), kaya bagsak talaga ako. Pero pagkatapos namin kumain ng lunch, inaannounce na lang nila na merong dalawa sa amin ang nagpapangap lang na isang taga-batch 2014 at, sa lubos na katotohanan, ay talagang kabilang sa batch 2013 at pinaglololoko lang kami all the time na ka-batch namin sila. Naks. Siyempre lahat kami nagulantang. Kaya naman pala may ma-aaccelerate eh, kasi may mga taga-batch 2013 naman pala talaga samin. Bwiset. Tapos yun pinahulaan nila at makaraan ang ilang sandali, nagladlad na ng tunay na pagkatao ang mga mapagpanggap.
Haha. In fairness, yung isa dun sa mga nagpapanggap, si Kuya Kim, nung nasa may lecture hall kami ng BSLR-E, akala ko din originally med proper na siya. haha. Pero hindi ko siya sinulat dahil naniwala ako na isa siya sa makakasabay kong magtapos sa Dalubhasaan ng Medisina sa Unibersidad ng Pilipinas pagdating ng taong dalawang libo at labing-apat. Hindi pala. haha.
Ayun. At SOBRANG astig nung trailer thing na pinakita nila samin. WOW. kamusta naman ang P90 na budget na ang layo ng narating. haha.
Tsaka mabait silang lahat. :)
Pero pinagod nila kami sa pamamagitan ng isang walang hiyang amazing race sa may UP Manila Campus. Katulad ng sinabi ko, wala kaming campus grounds at kalat-kalat ang building. Mantakin mo ba namang ang first station namin ay nasa Padre Faura at kasalukuyan kami noong nasa Pedro Gil. Waw. Ang LAYO. Pero wala eh. Magaling kami. Third Place. Haha. Best na yun ah! :P
At may tradition na dapat may cheer ang bawat batch:
Batch 2010: "Basta 2010, Bigatin!" (wowowee!)
at ang BAtch 2013: "Dos Mil Trese, Lahat Posible! (Globe. Haha.)
May sponsors yung batches! Hehe.
Overall, this has been the best Orientation Program I've attended. Astig ang 2013!
EDIT: ang daming beses ko nang naedit ang entry na to! ang dami ko kasing mali sa grammar. anu ba yan. hehe. may mali pa ba?
And why the hell am I talking in straight english? "ko" at "si" palang ang tagalog dun ah! Rob, this is your fault. Haha.
Deh. MAraming "bloggable" thing na nangyari kanina. Ang galing kasi gumawa ng Batch 2013 ng activities eh. At ang Pinaka-astig: "The Undercover 2013".
Anung nangyari sa activity na yun? Wala lang naman. All of a sudden, naging 41 lang naman ang intarmed students. Tapos niloko nila kami sa pamamagitan ng pagpapatake sa amin ng quiz na, ayon sa kanilang panlilinlang, ay magiging basehan kung sino ang maaaccelerate sa amin papuntang 2013. In short, kung sino ang highest, second year na kaagad. Siyempre nagulat naman kami, at oo, naloko ako kaya hindi ako magkaintindihan kung ipapasa ko ba yung exam o ibabagsak ko. Pero siyempre feeling ako eh. Mahirap pala ng sobra yung exam (tapos inisip ko pa na mapeperfect ko. haha.), kaya bagsak talaga ako. Pero pagkatapos namin kumain ng lunch, inaannounce na lang nila na merong dalawa sa amin ang nagpapangap lang na isang taga-batch 2014 at, sa lubos na katotohanan, ay talagang kabilang sa batch 2013 at pinaglololoko lang kami all the time na ka-batch namin sila. Naks. Siyempre lahat kami nagulantang. Kaya naman pala may ma-aaccelerate eh, kasi may mga taga-batch 2013 naman pala talaga samin. Bwiset. Tapos yun pinahulaan nila at makaraan ang ilang sandali, nagladlad na ng tunay na pagkatao ang mga mapagpanggap.
Haha. In fairness, yung isa dun sa mga nagpapanggap, si Kuya Kim, nung nasa may lecture hall kami ng BSLR-E, akala ko din originally med proper na siya. haha. Pero hindi ko siya sinulat dahil naniwala ako na isa siya sa makakasabay kong magtapos sa Dalubhasaan ng Medisina sa Unibersidad ng Pilipinas pagdating ng taong dalawang libo at labing-apat. Hindi pala. haha.
Ayun. At SOBRANG astig nung trailer thing na pinakita nila samin. WOW. kamusta naman ang P90 na budget na ang layo ng narating. haha.
Tsaka mabait silang lahat. :)
Pero pinagod nila kami sa pamamagitan ng isang walang hiyang amazing race sa may UP Manila Campus. Katulad ng sinabi ko, wala kaming campus grounds at kalat-kalat ang building. Mantakin mo ba namang ang first station namin ay nasa Padre Faura at kasalukuyan kami noong nasa Pedro Gil. Waw. Ang LAYO. Pero wala eh. Magaling kami. Third Place. Haha. Best na yun ah! :P
At may tradition na dapat may cheer ang bawat batch:
Batch 2010: "Basta 2010, Bigatin!" (wowowee!)
at ang BAtch 2013: "Dos Mil Trese, Lahat Posible! (Globe. Haha.)
May sponsors yung batches! Hehe.
Overall, this has been the best Orientation Program I've attended. Astig ang 2013!
EDIT: ang daming beses ko nang naedit ang entry na to! ang dami ko kasing mali sa grammar. anu ba yan. hehe. may mali pa ba?
