presenting: ang pagkalalaki ni Dane. :)
7.23.2009
ang pagkalalaki ni DANE. hahaha.
haha. papatayin niya ko for this. pero kasi, i stumbled upon this sa website namin nung first year. at natawa naman ako ng sobra.
presenting: ang pagkalalaki ni Dane. :)
presenting: ang pagkalalaki ni Dane. :)
7.17.2009
Angels
We had our first OSCE exam (layman: an exam wherein you get graded at how you examine a patient) yesterday. Ang napunta sakin ay isang batang babaeng ang pangalan ay ANGEL na ayaw sumunod. Putek. Tipong: "Ma'am the patient is conscious, alert... and somewhat unresponsive..." I should have said: "The patient is conscious, alert, irritating and is ignoring me completely."
Nagpanic pa ko at sobrang unsystematic ng ginawa ko. As in tumatalon ako from examining the hair to the arms to the nails kasi ang kulit nung bata. So much for being an ANGEL. Sayang. Tapos, for the first time ever in my entire life, nagkaroon ng disadvantage ang pagiging half-deaf ko dahil nasa left side ko yung consultant at hindi ko alam kung may mga sinasabi siyang hindi ko naririnig at baka nabastos ko pa siya ng hindi ko naman sinasadya. As in. Tapos dahil nagpanic ako, nawala na sa isip ko ang palipatin yung bata sa side ko (na amlamang hindi niya naman ako sundin). Bwisit talaga. Ang ganda pa naman ng consultant ko (Dr. Cubillan ata.. basta letter C yung start ng apelyido niya). Matanda na siya pero alam mong kung babalik siya sa 20's niya ngayon na, magiging crush mo siya. Hahaha. At mabait naman siya. Ngayon, umaasa na lang ako sa kabaitan niya para ipasa ako.
At hindi lang yan ang tragedy ng buhay ko. Yung pesteng written exam sa derma ay hindi ko rin natapos at hanggang number 50 lang ako (mind you, hanggang 100 yun! 100!). buti na lang hindi pinasubmit yung scantron (layman: answer sheet) habang nagkokodachrome exam (layman: exam kung san magpapakita sila ng picture at magiidentify ka) kaya nagawa kong magshotgun ng letter C. hahahaha. At BUTI NA LANG nakita ko na ang numbers 61 - 75 ay tumataginting na true or false kaya A or B lang ang sagot. Haha. Nanghiram talaga ako kay pito ng liquid paper at binura ko ang sampung letter C sa answer sheet ko na kamusta naman automatic mali na pala kasi wala namang option na letter C! haha.
Sana lang talaga, nagwork ang literal na last minute na paghahabol ko sa exam na yun para man lang maka 50 percent. Grabe. Imagine, I survived one of the hardest exams of LU3 which was Neurology last week and now, I DRAMATICALLY FAILED ONE OF THE EASIEST. Ang pathetic ko grabe.
At nalungkot naman ako. Pero sa di inaasahang dahilan, mas nalungkot ako na nagago ko na't lahat yung tatlong exam ko nung umagang yun, as in wala akong ginawang matino, pero ok lang sakin. Yung tipong kung hindi ko nga ata kinuwento sa mga kaklase ko ang tragedy ng buhay ko nung mgaa panahong yun at sinabi kong ok lang yung exam, they would have believed me and I WOULD HAVE BELIEVED myself kasi ok lang talaga ako. Mas masama pa yung naramdaman ko after nung OSCE kesa nung written kahit na mas sayang at mas nagago yung written. As in talagang feel na feel kong wala akong pakeelam at ang mindset ko talaga deep inside ay kaya kong bawiin yun eventually. Nagpakalungkot na lang ako kasi somehow alam kong dapat malungkot ako at may sinayang akong isang bagay at na mahirap bawiin ang Dermatology grade kung Orthopedics ang kasama niya sa isang subject. Somehow, alam kong ang panget talaga nung nangyari pero deep inside, may calming presence lang na parang walang nangyaring masama and everything's going to be fine. Yung ganun.
Pero hindi yan yung cool thing na naganap. Siyempre dahil nga nagpakadepress ako, feel na feel ko namang walang nangyaring maganda nung araw na yun. Sabi ko nga kay God, grabe lang God ah! ang tindi naman nito! In fairness naman sa Kanya, sa mga pagkakataong feeling mo wala Siya at all, pag binalikan mo ulit at tiningnan mo ng mabuti, makikita mo na hindi ka Niya iniwan. Una, sa OSCE, nagpanic at nagkalat ako at para mabawi yun, kahit papano mabait yung consultant na binigay niya sakin. At ngayon, umaasa na lang ako sa kabaitan niya. haha. Pangalawa, yung written exam, kahit hindi ko siya natapos tragically, unlike sa naunang batch, hindi kagad pinasubmit yung scantron namin at nagawa kong makasagot ng ilang items habang nagkokodachrome. Pangatlo, yung kodachrome, dahil kailangan ko ngang balikan yung written, kailangan isang tingin lang dun sa lesions sa skin alam ko na kagad yung sagot. True enough, hindi ako nahirapan magidentify masyado, which was weird kasi alam ko nung nagrereview ako hirap na hirap ako eh (so either mataas ako dun or bagsak ako sa exam na yun. haha.). Imagine, without these three instances eh di sana sure na na bumagsak ako.
Narealize ko naman na oo nga, minsan kahit sa mga pagkakataong sobrang hirap nung pinagdaanan mo at feeling mo talaga wala si God dun para tulungan ka, marerealize mo na amli ka and that, in fact, everything would have been worse if He was not there at all. There are things to be thankful for even during bad times. And these are the real angels, sent by Him, of those moments.
Salamat God. :)
Nagpanic pa ko at sobrang unsystematic ng ginawa ko. As in tumatalon ako from examining the hair to the arms to the nails kasi ang kulit nung bata. So much for being an ANGEL. Sayang. Tapos, for the first time ever in my entire life, nagkaroon ng disadvantage ang pagiging half-deaf ko dahil nasa left side ko yung consultant at hindi ko alam kung may mga sinasabi siyang hindi ko naririnig at baka nabastos ko pa siya ng hindi ko naman sinasadya. As in. Tapos dahil nagpanic ako, nawala na sa isip ko ang palipatin yung bata sa side ko (na amlamang hindi niya naman ako sundin). Bwisit talaga. Ang ganda pa naman ng consultant ko (Dr. Cubillan ata.. basta letter C yung start ng apelyido niya). Matanda na siya pero alam mong kung babalik siya sa 20's niya ngayon na, magiging crush mo siya. Hahaha. At mabait naman siya. Ngayon, umaasa na lang ako sa kabaitan niya para ipasa ako.
At hindi lang yan ang tragedy ng buhay ko. Yung pesteng written exam sa derma ay hindi ko rin natapos at hanggang number 50 lang ako (mind you, hanggang 100 yun! 100!). buti na lang hindi pinasubmit yung scantron (layman: answer sheet) habang nagkokodachrome exam (layman: exam kung san magpapakita sila ng picture at magiidentify ka) kaya nagawa kong magshotgun ng letter C. hahahaha. At BUTI NA LANG nakita ko na ang numbers 61 - 75 ay tumataginting na true or false kaya A or B lang ang sagot. Haha. Nanghiram talaga ako kay pito ng liquid paper at binura ko ang sampung letter C sa answer sheet ko na kamusta naman automatic mali na pala kasi wala namang option na letter C! haha.
Sana lang talaga, nagwork ang literal na last minute na paghahabol ko sa exam na yun para man lang maka 50 percent. Grabe. Imagine, I survived one of the hardest exams of LU3 which was Neurology last week and now, I DRAMATICALLY FAILED ONE OF THE EASIEST. Ang pathetic ko grabe.
At nalungkot naman ako. Pero sa di inaasahang dahilan, mas nalungkot ako na nagago ko na't lahat yung tatlong exam ko nung umagang yun, as in wala akong ginawang matino, pero ok lang sakin. Yung tipong kung hindi ko nga ata kinuwento sa mga kaklase ko ang tragedy ng buhay ko nung mgaa panahong yun at sinabi kong ok lang yung exam, they would have believed me and I WOULD HAVE BELIEVED myself kasi ok lang talaga ako. Mas masama pa yung naramdaman ko after nung OSCE kesa nung written kahit na mas sayang at mas nagago yung written. As in talagang feel na feel kong wala akong pakeelam at ang mindset ko talaga deep inside ay kaya kong bawiin yun eventually. Nagpakalungkot na lang ako kasi somehow alam kong dapat malungkot ako at may sinayang akong isang bagay at na mahirap bawiin ang Dermatology grade kung Orthopedics ang kasama niya sa isang subject. Somehow, alam kong ang panget talaga nung nangyari pero deep inside, may calming presence lang na parang walang nangyaring masama and everything's going to be fine. Yung ganun.
Pero hindi yan yung cool thing na naganap. Siyempre dahil nga nagpakadepress ako, feel na feel ko namang walang nangyaring maganda nung araw na yun. Sabi ko nga kay God, grabe lang God ah! ang tindi naman nito! In fairness naman sa Kanya, sa mga pagkakataong feeling mo wala Siya at all, pag binalikan mo ulit at tiningnan mo ng mabuti, makikita mo na hindi ka Niya iniwan. Una, sa OSCE, nagpanic at nagkalat ako at para mabawi yun, kahit papano mabait yung consultant na binigay niya sakin. At ngayon, umaasa na lang ako sa kabaitan niya. haha. Pangalawa, yung written exam, kahit hindi ko siya natapos tragically, unlike sa naunang batch, hindi kagad pinasubmit yung scantron namin at nagawa kong makasagot ng ilang items habang nagkokodachrome. Pangatlo, yung kodachrome, dahil kailangan ko ngang balikan yung written, kailangan isang tingin lang dun sa lesions sa skin alam ko na kagad yung sagot. True enough, hindi ako nahirapan magidentify masyado, which was weird kasi alam ko nung nagrereview ako hirap na hirap ako eh (so either mataas ako dun or bagsak ako sa exam na yun. haha.). Imagine, without these three instances eh di sana sure na na bumagsak ako.
Narealize ko naman na oo nga, minsan kahit sa mga pagkakataong sobrang hirap nung pinagdaanan mo at feeling mo talaga wala si God dun para tulungan ka, marerealize mo na amli ka and that, in fact, everything would have been worse if He was not there at all. There are things to be thankful for even during bad times. And these are the real angels, sent by Him, of those moments.
Salamat God. :)
7.11.2009
Lesions.
Natatawa ako sa fact na prior to medicine proper ang pagkakaintindi ko talaga sa salitang lesion ay hiwa. As in pagnahiwa ka ng kutsilyo, for example, meron kang lesion. Pero nagbago yan nung nagaral na kami ng neurology at, eventually, ng dermatology. The doctors started blurting out things referring to lesions of the different parts of the brain, etc. Now, that would have been fine until they started talking about lesions of the nerves and other parts of the brain thin enough that i am quite sure something close to a hiwa would cut it for good. At siyempre nagtaka rin naman ako kung bakit simpleng hiwa lang sa ilang gyrus (layman: part ng utak mo, as in yung mga kulubot)eh magdudulot na ng sobrang daming effect. I mean, that would have been a pretty deep cut. Pinalala pa yan ng fact na kahit maipit lang ng tumor, pwede ng magka-lesion! Sabi ko, aba walang hiya naman pala tong utak natin. sobrang fragile naman ata niya. naipit lang, nahiwa na?!
pero buti naman early on nasabi rin samin kagad na hindi hiwa lang ang lesion. It means damage. So if you have a lesion in your brain, you have a part that is damage. At kaya nga sa derma lessons namin ngayon, ultimong skin may lesion. Buti na lang alam ko na ang ibig sabihin ng lesion kung hindi magtataka ako kung bakit ultimong pimple considered as lesion of the skin eh hindi naman hiwa ang pimple. pimple nga eh! pimple!
What's the point? I had a tradition of blogging during my brithdays. Kahit anong topic. Usually tungkol sa coming of age (na favorite kontrahin ni Ian) at current dilemmas with friends, family, etc. Today is not my birthday anymore, which means something bad happened prior or after my bday (yikee issue! haha. don't ask. a lot of things made me upset which equaled the things that made me happy). But that's not the topic..
This post will be more of a rant. First, a rant on how the OSI curriculum would probably drain every ounce of energy left on my body everytime there'll be an exam. MIND YOU, there is an exam EVERY week. So I'm gonna die. yey! See, in UP Med's curriculum, everything is integrated so if you started studying about the brain, which we did a week ago, you're gonna study EVERYTHING about it - from its anatomy to its physiology AND histology, and even some of its clinical applications, which means the diseases and radiology (since you have to know how to interpret MRI's, CT scans, etc.). Hindi pa naman hardcore ang lalim nung pinag-aralan namin the past week and the amount of information would have been fine, but the need to integrate everything?! Grabe. When I was reviewing, I would constantly glance back to what I studied earlier and then try to remember the things I studied days ago.
Okay naman ang results. The almost-1-week-review (na never ko pang ginawa ever. ang pinakamalapit na ata dito ay yung tatlong araw akong nagreview for an exam - dalawang araw dun natulog lang ako...) paid off. Now, I'm never doing that again (unless, God forbid kelangan na naman...) kasi nauubos ang kaligayahan ko sa katawan pati pera ko sa bulsa kakabili ng kape at coke at mountain dew at cheesy beef ng 7-11.
Second, I think I have more things bothering me now than when I was in first year imed. Alam ko naghohomeostasis na naman ako kasi sandamukal na naman ang mga bagay na nagbago sa buhay ko (which includes family dynamics kasi nagtrabaho na ate ko, graduating na kuya ko, at si rizza all of a sudden nagdodorm na kasi sa UPLB na siya nagaaral). I understand that I'm resisting change. Pero pwede bang matapos na? Nasestress na ko eh. At unproductive stress siya. Dati sa imed, I would be able to write. Now, I don't have the time, energy, or imagination (inubos lahat ng neuro kakaimagin ko sa brain) left.
Third, people are changing. I know I haven't. Hindi ako ganung tao eh na biglang nagbabago (or siguro pwede rin pero I doubt it...). At least, I'm not aware of changing anything in me. So I guess, yung ibang tao nga sa imed ang nagbabago. Dahil ba sa presence ng lats? Sana naman positive ang changes...
Fourth, nung mga times na nagtetext si jhing at iba pang tao sakin na itext ko si ganito kasi birthday niya etc., sinusunod ko yun. Sabi ko kasi, iba na rin ang saya kapag maraming bumati sayo, kilala mo man o hindi. Nung birthday ko, salamat sa YFC at CYA, sandamukal ang bumati sakin to the point na palaging 7 messages received ako per half-hour at nagwawala na yung fone ko kasi daw inbox full na siya. Puro mga brothers and sisters pero marami hindi ko kilala. Natuwa ako. sobra. Lalu na kasi alam kong galing yun sa mga taong kilala ko at kinalat na birthday ko. At sobrang thankful naman ako.
Pero alam mo yung pakiramdam na kapag may nagtetext, nageexpect ka ng mga tao na magtetext sayo sa birthday mo pero hindi sa kanila galing yung text kundi mga taong hindi mo kilala pero nakaalala? Yung tipong every message na hindi magreregister mag-huhu u ka hoping na sila yun at nagiba lang sila ng number? Hay, sana talaga 12mn sila nagtext at hindi ko lang nareceive kasi naginbox full yung fone ko...
So ryan, sa buhay mo ngayon, where is the lesion?
what is the lesion?
and what can you do about the lesion?
pero buti naman early on nasabi rin samin kagad na hindi hiwa lang ang lesion. It means damage. So if you have a lesion in your brain, you have a part that is damage. At kaya nga sa derma lessons namin ngayon, ultimong skin may lesion. Buti na lang alam ko na ang ibig sabihin ng lesion kung hindi magtataka ako kung bakit ultimong pimple considered as lesion of the skin eh hindi naman hiwa ang pimple. pimple nga eh! pimple!
What's the point? I had a tradition of blogging during my brithdays. Kahit anong topic. Usually tungkol sa coming of age (na favorite kontrahin ni Ian) at current dilemmas with friends, family, etc. Today is not my birthday anymore, which means something bad happened prior or after my bday (yikee issue! haha. don't ask. a lot of things made me upset which equaled the things that made me happy). But that's not the topic..
This post will be more of a rant. First, a rant on how the OSI curriculum would probably drain every ounce of energy left on my body everytime there'll be an exam. MIND YOU, there is an exam EVERY week. So I'm gonna die. yey! See, in UP Med's curriculum, everything is integrated so if you started studying about the brain, which we did a week ago, you're gonna study EVERYTHING about it - from its anatomy to its physiology AND histology, and even some of its clinical applications, which means the diseases and radiology (since you have to know how to interpret MRI's, CT scans, etc.). Hindi pa naman hardcore ang lalim nung pinag-aralan namin the past week and the amount of information would have been fine, but the need to integrate everything?! Grabe. When I was reviewing, I would constantly glance back to what I studied earlier and then try to remember the things I studied days ago.
Okay naman ang results. The almost-1-week-review (na never ko pang ginawa ever. ang pinakamalapit na ata dito ay yung tatlong araw akong nagreview for an exam - dalawang araw dun natulog lang ako...) paid off. Now, I'm never doing that again (unless, God forbid kelangan na naman...) kasi nauubos ang kaligayahan ko sa katawan pati pera ko sa bulsa kakabili ng kape at coke at mountain dew at cheesy beef ng 7-11.
Second, I think I have more things bothering me now than when I was in first year imed. Alam ko naghohomeostasis na naman ako kasi sandamukal na naman ang mga bagay na nagbago sa buhay ko (which includes family dynamics kasi nagtrabaho na ate ko, graduating na kuya ko, at si rizza all of a sudden nagdodorm na kasi sa UPLB na siya nagaaral). I understand that I'm resisting change. Pero pwede bang matapos na? Nasestress na ko eh. At unproductive stress siya. Dati sa imed, I would be able to write. Now, I don't have the time, energy, or imagination (inubos lahat ng neuro kakaimagin ko sa brain) left.
Third, people are changing. I know I haven't. Hindi ako ganung tao eh na biglang nagbabago (or siguro pwede rin pero I doubt it...). At least, I'm not aware of changing anything in me. So I guess, yung ibang tao nga sa imed ang nagbabago. Dahil ba sa presence ng lats? Sana naman positive ang changes...
Fourth, nung mga times na nagtetext si jhing at iba pang tao sakin na itext ko si ganito kasi birthday niya etc., sinusunod ko yun. Sabi ko kasi, iba na rin ang saya kapag maraming bumati sayo, kilala mo man o hindi. Nung birthday ko, salamat sa YFC at CYA, sandamukal ang bumati sakin to the point na palaging 7 messages received ako per half-hour at nagwawala na yung fone ko kasi daw inbox full na siya. Puro mga brothers and sisters pero marami hindi ko kilala. Natuwa ako. sobra. Lalu na kasi alam kong galing yun sa mga taong kilala ko at kinalat na birthday ko. At sobrang thankful naman ako.
Pero alam mo yung pakiramdam na kapag may nagtetext, nageexpect ka ng mga tao na magtetext sayo sa birthday mo pero hindi sa kanila galing yung text kundi mga taong hindi mo kilala pero nakaalala? Yung tipong every message na hindi magreregister mag-huhu u ka hoping na sila yun at nagiba lang sila ng number? Hay, sana talaga 12mn sila nagtext at hindi ko lang nareceive kasi naginbox full yung fone ko...
So ryan, sa buhay mo ngayon, where is the lesion?
what is the lesion?
and what can you do about the lesion?
short films! short films!
SPECIAL MENTION kay shayne at maisie! (at austine? kaso hindi ko alam kung may multiply siya...)
haha. imbis na nagaaral ng histology.. tsktsk. pasaway.
dati love stories at films-with-moving-ideals-slash-lessons... ngayon, thrillers naman.
in fairness, mahirap mangthrill in less than ten minutes. so these films have done their job WELL. :)
game!
--///
eto, very very interestingly created..
eto, nicely done! I love the camera work at the start. at magandang storytelling...
waw. ETO ANG PINAKAMAGANDA SA TATLO. Very well put together! astig! as in! haha. i was very impressed! ito ang must-watch!
haha. imbis na nagaaral ng histology.. tsktsk. pasaway.
dati love stories at films-with-moving-ideals-slash-lessons... ngayon, thrillers naman.
in fairness, mahirap mangthrill in less than ten minutes. so these films have done their job WELL. :)
game!
--///
eto, very very interestingly created..
eto, nicely done! I love the camera work at the start. at magandang storytelling...
waw. ETO ANG PINAKAMAGANDA SA TATLO. Very well put together! astig! as in! haha. i was very impressed! ito ang must-watch!
7.04.2009
Coke
I am tempted to buy 1.5 liters of coke at the store outside the dorm. Paubos na ang dinalang 1.5 coke ng parents ko kahapon eh. Mind you, si mervyn lang ang taong kasama ko sa bahay at hindi siya umiinom ng coke kaya, oo, ako ang nakaubos. Another bottle would get me 3 liters of coke for just one day, which is bad...
pero kelangan kong magising eh...
Nasa dorm ako ngayon. Studying neurology for an exam on tuesday. Grr. Alam mo, gusto ko talaga mag-neuro eh. Kaso... haha... bahala na. Pero pag wala na kong maisip at kelangan na magdecide, magiimmunology na lang ako, tapos sasali ako sa mga organization laban sa AIDS at iimbento ng gamot. hahahahaha...
Anyway, the exam would have been fine if all this are happening in a condition similar to last year's. sanay na ko sa mga exam na sunod-sunod. I've adapted to imed life already...
pero iba pala ang med life. akala ko pareho lang. haha. i'm currently adapting to the stupid "non-routine-like" schedule we have now, meaning everyday we have different schedules alloted to different subjects discussing different topics everyday! This is sooo different from the routine-like schedule of normal college people.
Add to that the fact that we only have a single one-hour break everyday: 12-1, lunchbreak. Grabe, literal na 8-12 at 1-5 kaming may class! Tapos, madalas plenary pa kami, kung san nakaupo ka lang forever sa isang maliit na upuan na may pangalan mo at halos hindi ka makagalaw. Pathetic...
Dahil dyan, hindi ako makapagcommit ng time sa kahit anong org na gusto kong maging active. At kapag may gagawin akong org-related for the day, super stress dahil kelangan kong matapos at magawa lahat in just one hour. Ang sakit sa ulo...
Tapos, unlike before, I have 122 NEW classmates. Ewan ko. nasestress ako sa fact na andami dami namin. Andaming pangalan, andaming mukha, andaming personalities na kelangan mong pakisamahan... nakakapagod. Yung iba pa ang labo. Hindi mo alam kung galit o naka-poker face. Hindi mo alam kung naoffend mo na ba o hindi ka lang narinig. Ang labo talaga...
Add to that ang dynamics ng bago naming klase na pinalala ng fact na andaming strong personalities samin at andaming gustong pumapel...
Ako lang ba, o parang gusto ng lahat ng tao na magsalita sa mic?? Ako nga ayaw ko ipromote yung CYA event sa tuesday kasi nahihiya talaga ako kaya baka sa monday na lang... pero yung iba parang may obsession sa mic...
ayan wala na kong maisip. babalik na ko sa neuro...
pero kelangan kong magising eh...
Nasa dorm ako ngayon. Studying neurology for an exam on tuesday. Grr. Alam mo, gusto ko talaga mag-neuro eh. Kaso... haha... bahala na. Pero pag wala na kong maisip at kelangan na magdecide, magiimmunology na lang ako, tapos sasali ako sa mga organization laban sa AIDS at iimbento ng gamot. hahahahaha...
Anyway, the exam would have been fine if all this are happening in a condition similar to last year's. sanay na ko sa mga exam na sunod-sunod. I've adapted to imed life already...
pero iba pala ang med life. akala ko pareho lang. haha. i'm currently adapting to the stupid "non-routine-like" schedule we have now, meaning everyday we have different schedules alloted to different subjects discussing different topics everyday! This is sooo different from the routine-like schedule of normal college people.
Add to that the fact that we only have a single one-hour break everyday: 12-1, lunchbreak. Grabe, literal na 8-12 at 1-5 kaming may class! Tapos, madalas plenary pa kami, kung san nakaupo ka lang forever sa isang maliit na upuan na may pangalan mo at halos hindi ka makagalaw. Pathetic...
Dahil dyan, hindi ako makapagcommit ng time sa kahit anong org na gusto kong maging active. At kapag may gagawin akong org-related for the day, super stress dahil kelangan kong matapos at magawa lahat in just one hour. Ang sakit sa ulo...
Tapos, unlike before, I have 122 NEW classmates. Ewan ko. nasestress ako sa fact na andami dami namin. Andaming pangalan, andaming mukha, andaming personalities na kelangan mong pakisamahan... nakakapagod. Yung iba pa ang labo. Hindi mo alam kung galit o naka-poker face. Hindi mo alam kung naoffend mo na ba o hindi ka lang narinig. Ang labo talaga...
Add to that ang dynamics ng bago naming klase na pinalala ng fact na andaming strong personalities samin at andaming gustong pumapel...
Ako lang ba, o parang gusto ng lahat ng tao na magsalita sa mic?? Ako nga ayaw ko ipromote yung CYA event sa tuesday kasi nahihiya talaga ako kaya baka sa monday na lang... pero yung iba parang may obsession sa mic...
ayan wala na kong maisip. babalik na ko sa neuro...
