here's the pathetic attempt to create a love story... I actually didn't want to... Naastigan lang ako sa plot... hehe... :)
Cause I'm Leaving On A Jet Plane
Ryan Magtibay
"Oh, don't be scared. Look at it this way. If the plane would crash, it would only hurt for a second."
She gave me the so-what-do-you-mean look that she always give me when I joke around.
"So, you want my plane to crash?" she said in a very sarcastic and almost angry tone.
"I was joking. Don't be scared. Many people ride planes everyday. If planes are that dangerous, the population of the world could've gone down," I said in an assuring voice.
She looked at me, her eyes asking for my salvation.
"If you're still scared, you can always close your eyes and think of happy thoughts," I said wearing a smile.
I watched her walk away to ride the plane that would take her to the United States. It would take her away from him for quite some time and he doesn't know if he could take it. He loved her. But he was scared to lose her, so he never revealed what his heart cries out.
His friends always tell him to finally tell her what he feels. They've been best friends for three years now and during those three years neither of them had any relationship at all. His friends tell him that she also loves him. But he won't listen.
They met at a supermarket. He was trying to buy fish and she was trying to buy pork. They both loved squid. And when both of them saw that only a few were left, they both tried to get it. They quarreled over who should get it. And before they were done arguing, they became friends.
He doesn't know when it was that he fell in love with her. Maybe it was when they met in the supermarket; when she was asking the sales clerk for some discount. And she was laughing all the time. Or maybe it was when they had a dinner at a fancy restaurant. She was late then. And when she arrived, she looked amazing; she was as if a princess. Or maybe it was when they went to the zoo and she was very kind to the animals. Whenever it was, she sure caught his heart.
He hated cupid for some time now. Because of him, he needs to go through a lot of trouble just to try to tell her. None of his attempts were successful, though. He would always chicken-out at the last moment. It's because he feel as if he doesn’t deserve her. But there is a voice at the back of his mind that tries to tell him that they are meant for each other.
Now she's gone. And it would last for four straight months. He feels stupid. If only he had told her before. But he was scared of rejection that he wouldn't be able to take it if their friendship would change because of what he feels. He wants to be more than a friend, yet, if ever she doesn't feel the same way, he wants everything to remain as it is. Though, he doesn’t have any idea if his heart is ready for a no.
Love is, indeed, the most beautiful thing in the world. But it is also the most treacherous. There are a lot at stake. And a single wrong step may mean a disaster.
He stopped at the entrance of the supermarket where they met. He stared at it, admiring it for everything that it has done in his life. He reminisced every single moment that they had, even as friends only. For the next four months, those memories would be the only thing that may quench his longing for her.
His cell phone rang. It was her and she was crying.
"The plane's going to crash. But before my life ends, I just want you to know that I fell in love with you the first time we met."
4.28.2005
Rewind
Ryan Magtibay
Madalas kapag may interview noong bata pa tayo o kahit hanggang ngayon tinatanong sa atin ang tila gasgas na sa masyadong pagkakagamit ang katanungang ito:
"What do you want to be when you grow up?"
Sa akin, dati, kapag may nagtanong nito, di na kami bati. Kasi ayoko ng tanong na 'to. At yun ay dahil sa hindi ko naman talaga iniisip kung ano nga ba talaga ang gusto ko maging. Kahit kelan, hindi ko pinlano ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Kung ano lang ang dumadating, yun ang iniintindi ko. "I'll cross the bridge when I get there" ika nga. Hindi ko alam kung bakit. Sa katunayan, ngayon ko nga lang napagtanto ang bagay na 'to. At ngayon ko lang din naitanong sa sarili ko kung bakit nga ba tila hindi ko alam kung ano ba ang gusto ko maging. At eto ang nakuha kong sagot.
Matagal ko nang inamin sa sarili ko na ayoko talaga kapag may nagbabago sa buhay ko. Naiinis nga ako kapag iniiba ng nanay ko yung ayos ng mga gamit sa bahay eh. Yung tipong hindi ka sanay. Yung tipong nakakaligaw kasi may nagbago. Pero dahil "The only permanent thing in this world is change" wala din akong magagawa. Sino ba naman ako para pigilan ang panahon. Pero hangga't kaya kong hindi magbago, ginagawa ko. Yung mga nakagawian ko nang gawin, hindi ko kailanman sinubukang baguhin. Dahil ayoko nga ng may nagbabago.
Noong bata ako, mukha akong itlog – itlog na tinubuan ng katawan. Kaya dati, gusto kong malaman kung ano ang magiging itsura ko paglaki ko. Pero ngayon parang gusto kong manatili na lang ako sa ganito. Ayoko kapag may nagbabago sa hitsura ko, di dahil perpekto na ito, kundi senyales yun na tumatanda na ako. At, marahil, yun ang sagot sa tanong ko sa sarili. Ayokong tumanda.
Kung tutuusin, bata pa ako. Halos dalawang taon nga ang tanda ng mga kamag-aral ko sa akin eh. Pero pakiramdam ko, hindi ko yata napaghandaan ang pagtanda ko; isang napakalaking pagkakamali. Kasi naman, kapag bata ka, malaya ka sa lahat ng bagay. Wala kang kelangang intindihin kundi ang kung kelan mo dapat tapusin ang pag-aaaral mo para maabutan ang paboritong palabas sa T.V. Walang kahit anong pressures mula sa mundo. Walang samu’t-saring tanong tungkol sa sarili, sa ibang tao, sa buhay na tinatamasa, sa pag-ibig at sa kung anu-ano pa. Walang iniintindi. Kundi ang bagong laro sa kompyuter at kung natalo ba si Ipo Makunochi sa laban nila ni Tate. Walang pakeelam sa ibang tao. Ang pinoproblema lang sa maghapon magdamag ay ang kung mananalo nga ba ang Shohoku sa Ryonan kung wala ang coach ng Shohoku.
Ngayon ko lang napagtanto, ang sarap maging bata. Ang sarap ng walang responsibilidad. Ang sarap ng walang iniisip. Ang sarap ng malaya. Yung tipong ginagawa ang mga bagay-bagay para sa iyo. Ultimo ngang paliligo, ginagawa pa ng iba para sa iyo. Kahit sa pagkain, susubuan ka pa. Minsan, masarap din pala kapag nakadepende lang ang buhay mo sa ibang tao, kasi nakakahinga ka sa mga bagay na dala ng marupok na mundong ‘to. Akala natin mas masarap ang pakiramdam ng nakatayo sa sariling paa, pero sa katunayan, sa mga pagkakataong punong-puno ka na ng problema mula sa mundo, mas masarap na ang pakiramdam ng nakadepende sa ibang tao, para sila na ang magreresolba ng mga problema mo para sa iyo. Parang noong bata ka pa; kapag may sinapak ka, mga magulang mo ang pupunta sa principal para maki-usap.
Kahit kelan, hindi ko inasam na lumaki. Sabi ko nga sa sarili ko bago ako pumasok sa pisay, "handa na ba ako para sa High School?" Kakayanin ko kaya ang pressure? Ang sagot: HINDI PA.
Gusto ko pa ng mas mahabang taon para maging bata. Gusto ko sana na tsaka ko na lamang tatahakin ang mabato at malubak na daan patungo sa paglaki kapag handa na ako. Gusto ko kasing masulit ang bawat panahon, bawat taon ng pagtanda ko. Pero sino ba naman ako para pigilin ang oras.
Kung tutuusin, wala na din naman akong magagawa. Umangal man ako, para lang akong sanggol iniwan ng kanyang mga magulang sa basurahan at iyak na ng iyak dahil gutom na pero walang magawa dahil nasa loob nga siya ng basurahan. Gusto kong bumalik sa pagiging 8 years old pero hindi nga pwede. Di naman kasi isang pelikula ang buhay ng isang tao na pwede mong i-rewind kapag gusto mong bumalik sa dati.
Ang masasabi ko lang, mahirap ang walang plano sa buhay. Di ka rin kasi nakakasiguro sa mga dadating. Kaya magplano ka na ngayon pa lang. Sagutin ang tanong na nasa itaas at paghirapan ang pag-abot doon. Tandaan mong hindi pwedeng i-rewind ang totoong buhay.
Hindi ko alam kung paano tatapusin ang sanaysay na ito. Taliwas pa rin naman kasi ang gusto ng aking utak sa tama at dapat na gawin. Gusto ko pa ring bumalik sa isang walang pakeelam, walang iniintindi, walang mga responsibilidad na bata. Siguro, marahil, nasasakal na rin ako sa walang sawang pagdating ng mga problema at katanungan sa aking buhay.
"When I grow up, I want to be a kid, again."
Madalas kapag may interview noong bata pa tayo o kahit hanggang ngayon tinatanong sa atin ang tila gasgas na sa masyadong pagkakagamit ang katanungang ito:
"What do you want to be when you grow up?"
Sa akin, dati, kapag may nagtanong nito, di na kami bati. Kasi ayoko ng tanong na 'to. At yun ay dahil sa hindi ko naman talaga iniisip kung ano nga ba talaga ang gusto ko maging. Kahit kelan, hindi ko pinlano ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Kung ano lang ang dumadating, yun ang iniintindi ko. "I'll cross the bridge when I get there" ika nga. Hindi ko alam kung bakit. Sa katunayan, ngayon ko nga lang napagtanto ang bagay na 'to. At ngayon ko lang din naitanong sa sarili ko kung bakit nga ba tila hindi ko alam kung ano ba ang gusto ko maging. At eto ang nakuha kong sagot.
Matagal ko nang inamin sa sarili ko na ayoko talaga kapag may nagbabago sa buhay ko. Naiinis nga ako kapag iniiba ng nanay ko yung ayos ng mga gamit sa bahay eh. Yung tipong hindi ka sanay. Yung tipong nakakaligaw kasi may nagbago. Pero dahil "The only permanent thing in this world is change" wala din akong magagawa. Sino ba naman ako para pigilan ang panahon. Pero hangga't kaya kong hindi magbago, ginagawa ko. Yung mga nakagawian ko nang gawin, hindi ko kailanman sinubukang baguhin. Dahil ayoko nga ng may nagbabago.
Noong bata ako, mukha akong itlog – itlog na tinubuan ng katawan. Kaya dati, gusto kong malaman kung ano ang magiging itsura ko paglaki ko. Pero ngayon parang gusto kong manatili na lang ako sa ganito. Ayoko kapag may nagbabago sa hitsura ko, di dahil perpekto na ito, kundi senyales yun na tumatanda na ako. At, marahil, yun ang sagot sa tanong ko sa sarili. Ayokong tumanda.
Kung tutuusin, bata pa ako. Halos dalawang taon nga ang tanda ng mga kamag-aral ko sa akin eh. Pero pakiramdam ko, hindi ko yata napaghandaan ang pagtanda ko; isang napakalaking pagkakamali. Kasi naman, kapag bata ka, malaya ka sa lahat ng bagay. Wala kang kelangang intindihin kundi ang kung kelan mo dapat tapusin ang pag-aaaral mo para maabutan ang paboritong palabas sa T.V. Walang kahit anong pressures mula sa mundo. Walang samu’t-saring tanong tungkol sa sarili, sa ibang tao, sa buhay na tinatamasa, sa pag-ibig at sa kung anu-ano pa. Walang iniintindi. Kundi ang bagong laro sa kompyuter at kung natalo ba si Ipo Makunochi sa laban nila ni Tate. Walang pakeelam sa ibang tao. Ang pinoproblema lang sa maghapon magdamag ay ang kung mananalo nga ba ang Shohoku sa Ryonan kung wala ang coach ng Shohoku.
Ngayon ko lang napagtanto, ang sarap maging bata. Ang sarap ng walang responsibilidad. Ang sarap ng walang iniisip. Ang sarap ng malaya. Yung tipong ginagawa ang mga bagay-bagay para sa iyo. Ultimo ngang paliligo, ginagawa pa ng iba para sa iyo. Kahit sa pagkain, susubuan ka pa. Minsan, masarap din pala kapag nakadepende lang ang buhay mo sa ibang tao, kasi nakakahinga ka sa mga bagay na dala ng marupok na mundong ‘to. Akala natin mas masarap ang pakiramdam ng nakatayo sa sariling paa, pero sa katunayan, sa mga pagkakataong punong-puno ka na ng problema mula sa mundo, mas masarap na ang pakiramdam ng nakadepende sa ibang tao, para sila na ang magreresolba ng mga problema mo para sa iyo. Parang noong bata ka pa; kapag may sinapak ka, mga magulang mo ang pupunta sa principal para maki-usap.
Kahit kelan, hindi ko inasam na lumaki. Sabi ko nga sa sarili ko bago ako pumasok sa pisay, "handa na ba ako para sa High School?" Kakayanin ko kaya ang pressure? Ang sagot: HINDI PA.
Gusto ko pa ng mas mahabang taon para maging bata. Gusto ko sana na tsaka ko na lamang tatahakin ang mabato at malubak na daan patungo sa paglaki kapag handa na ako. Gusto ko kasing masulit ang bawat panahon, bawat taon ng pagtanda ko. Pero sino ba naman ako para pigilin ang oras.
Kung tutuusin, wala na din naman akong magagawa. Umangal man ako, para lang akong sanggol iniwan ng kanyang mga magulang sa basurahan at iyak na ng iyak dahil gutom na pero walang magawa dahil nasa loob nga siya ng basurahan. Gusto kong bumalik sa pagiging 8 years old pero hindi nga pwede. Di naman kasi isang pelikula ang buhay ng isang tao na pwede mong i-rewind kapag gusto mong bumalik sa dati.
Ang masasabi ko lang, mahirap ang walang plano sa buhay. Di ka rin kasi nakakasiguro sa mga dadating. Kaya magplano ka na ngayon pa lang. Sagutin ang tanong na nasa itaas at paghirapan ang pag-abot doon. Tandaan mong hindi pwedeng i-rewind ang totoong buhay.
Hindi ko alam kung paano tatapusin ang sanaysay na ito. Taliwas pa rin naman kasi ang gusto ng aking utak sa tama at dapat na gawin. Gusto ko pa ring bumalik sa isang walang pakeelam, walang iniintindi, walang mga responsibilidad na bata. Siguro, marahil, nasasakal na rin ako sa walang sawang pagdating ng mga problema at katanungan sa aking buhay.
"When I grow up, I want to be a kid, again."
4.27.2005
temperature's rising
whew! ang init... at sabi pa ng PAG-ASA na tataas pa daw ang temperature.. 35 degrees na nga tataas pa rin?! haaayyy... di pa daw kasi naaabot ang 37 degrees average kaya tataas pa..
this is when rainy days aren't that bad after all... :p
this is when rainy days aren't that bad after all... :p
4.20.2005
Habemus Papam!
"Anuncio vobis gaudium magnum, habemus papam!"
This statement was spoken by Medina Estevez to announce to the whole world that the Catholic Church has a new pope.
It was 11:50 p.m. here in the Philippines while it was 5:50 p.m. at the Vatican City when the news announced that white smoke (the signal of the success of the election for the new pope) is coming out of the chimney of the Sistine Chapel.
I was watching news and I thought it was another false alarm. But, it was not. I got even more excited when the church bells rang (another sign of the success of the election for the new pope, which is a reform made by Pope John Paul II).
The new pope is the German Cardinal Joseph Ratzinger, born April 16 (Belated Happy Birthday New Pope!). He is, now, going to be known as Pope Benedict XVI and as the 265th pope for the Catholic Church.
Nga pala, binigyan ni Pope John Paul II ng isang church ang Filipino Catholic Community sa Rome, ang Basilica Potenciana kung saan tumira si St. Peter. According to Pope John Paul II, we, Filipinos, are the new evangelizers of the third millenium. Mabuhay ang mga Filipino!
Viva Papam!
This statement was spoken by Medina Estevez to announce to the whole world that the Catholic Church has a new pope.
It was 11:50 p.m. here in the Philippines while it was 5:50 p.m. at the Vatican City when the news announced that white smoke (the signal of the success of the election for the new pope) is coming out of the chimney of the Sistine Chapel.
I was watching news and I thought it was another false alarm. But, it was not. I got even more excited when the church bells rang (another sign of the success of the election for the new pope, which is a reform made by Pope John Paul II).
The new pope is the German Cardinal Joseph Ratzinger, born April 16 (Belated Happy Birthday New Pope!). He is, now, going to be known as Pope Benedict XVI and as the 265th pope for the Catholic Church.
Nga pala, binigyan ni Pope John Paul II ng isang church ang Filipino Catholic Community sa Rome, ang Basilica Potenciana kung saan tumira si St. Peter. According to Pope John Paul II, we, Filipinos, are the new evangelizers of the third millenium. Mabuhay ang mga Filipino!
Viva Papam!
4.16.2005
Sa isang sulok ng Multi-Purpose Gym sa Pisay
Ryan Magtibay
Buong klase kaming nagpunta sa Multi-Purpose Gym. At 'yon para subuking ayusin ang magiging pagtatanghal ng klase sa isang kumpetisyon na gaganapin din ditto sa may MPG. Inaayos na nga nila yun sa taas eh. Hindi ko alam kung bakit, pero halos magsampalan na ang lima kong kaklase. Masyado kasing nagpapasiklaban sa kung sino ang dapat mamuno at dapat masunod.
Dito sa Pisay, kung wala kang talento, di ka mapapansin. Meron pang mga tao na akala mo kung sinong sobrang galing na kung tingnan yung mga "hindi naman sobrang magaling" e masyadong mapanlait at mapangmata. Pero hindi naman kasi talaga dapat mahalaga kung may makakapansin sa kung sino ka. Ang mahalaga alam mo kung sino ka at hindi mo nababalewala ang mga magagandang bagay na bigay sa’yo ng Diyos.
Pero ayun nga. Dahil hindi naman nila yun maintindihan, ang limang "magagaling" ay nagtipon-tipon dun sa may isang sulok ng MPG habang ang buong klase ay naghihintay sa kanila. Maingay ang buong klase. Nakikihalo din ako sa kaguluhan. Masaya kasi ang klase namin. Lahat palaging ngumingiti.
Kaya naman pagkatapos ng isang oras na pagsisigawan ng kung anu-ano, pagjojoke at pagtatawanan, lahat kami ay napansin na kailangan na naming umuwi. Lalu na ako. Kaarawan ko ngayon. May handa sa bahay. Naghihintay pa doon sa bahay ang sorpresang regalong ayaw nilang pabuksan sa akin kaninang umaga. Hay, ano kaya ang laman noon?
Hindi na talaga ako makapaghintay kaya lumapit na ako sa kanilang lima.
"Uhmm, matagal pa ba tayo bago umuwi? Kasi..."
"Ano? Kita mo na ngang nahihirapan kaming magdesisyon ditto eh tapos mang-iistorbo ka pa," ang halos pasigaw na sinabi sa akin ng kaklase ko.
"Teka lang, ang kapal mo naman. Sasabihin ko lang sana na kailangan ko nang umuwi kasi..."
"E di umuwi ka na! Wala ka namang kahit anong talento eh! Hindi ka marunong kumanta, sumayaw o kahit ano pa na pwedeng makatulong sa pagtatanghal natin. Eh kahit nga pagtugtog ng kahit anong instrumento di mo kayang gawin eh. Kaya okay lang kung wala ka!" sabi ng isa pa sa kanila.
Wala akong nasabi. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko. Wala akong talento? Ang kapal naman ng mukha ng mga 'to. Hindi man lang nila naisip na nakakasakit yung mga pinagsasasabi nila. Hindi man lang nila naisip na nakakatapyas yun ng pagkatao.
Nagmamadali kong kinuha ang bag ko at umalis. Halos patakbo akong umalis sa MPG. Nagulat nga yung iba ko pang mga kaklase sa ikinilos ko –– kung bakit bigla na lang akong umalis.
Nakayuko at mabilis ang aking paglalakad. Kitang-kita ko ang malubak na daan. Parang buhay ko, punung-puno ng lubak at kung anu-ano pa na gusto akong patumbahin at masugatan. Hindi naman mahirap mabuhay sa mundo eh, alam ko yun. Ang mahirap ay ang kung paano ang maging matatag.
Mahirap makakita ng magagandang bagay kapag puro lubak ang buhay mo. Katulad nitong daan na 'to. Pero lubak. Pero paghihirap.
Minsan ko na ring naisip na mas mabuti pa siguro kung nagging ibang tao na lang ako. Yung taong kabaligtaran ng kung ano ako ngayon. Marahil ay mas nagging maayos ang buhay ko. Pero kasi, sabi nga ng isa kong kaklase sa akin, hindi mo dapat hilingin ang buhay ng iba dahil hindi mo rin naman alam kung magugustuhan mo ba iyon o hindi. At tama siya. Pero miski na. Sa isang tulad ko na walang kuwenta, kahit anong buhay siguro magugustuhan ko.
Madalas kong napapanood sa mga pelikula na kapag namamatay na ang isang tao, mas nakikita ng mga tao ang importansiya niya sa kanilang buhay. Mas napapahalagahan nila ito. Sa mga oras na patay ka na makikita mo talaga kung gaano ka kamahal ng mga tao sa paligid mo. Kaya ng sa mga oras na ganito, sa mga oras na pakiramdam ko wala akong kuwenta, iniisip ko na magpakamatay. Kasi gusto kong malaman kung ano ang importansiya ko sa ibang tao –– kung meron nga ba talaga akong dahilan para mabuhay. Pero naiisip ko palagi na wag na lang. Hindi ko naman kasi talaga alam kung magagawa ba talagang makita ng mga namamatay na iniiyakan sila ng mga tao. Isa pa, kasalanan din sa Diyos yun.
Ang pangit naman ng kaarawan ko ngayong taon. Ang lungkot.
Alam kong nandyan na ang sundo ko. Kanina gusto ko nang umuwi, pero ngayon nagbago na ang isip ko. Parang gusto ko munang magdalumat. Gusto ko munang mawala ang kung ano man ang nararamdaman ko. Pero saan naman kaya ako pupunta kung saan pwede akong mapag-isa? Eh kung sa liblib na lugar ditto sa pisay na lang kaya. Wala naman sigurong tao dun ngayon. Sana walang nag-stroll na mag-MU ngayong mga oras na 'to para masarili ko ang lugar.
Sa liblib na lugar sa pisay. Alam mo yun. Yung nasa gilid ng ASTB. Yung kalsadang katabi ng creek. Do'n. Kung sa'n makikita mo ang kulay rosas na pader ng Office of the Ombudsman. Kung sa'n tahimik at mahangin. Kung sa’n minsan mabaho dahil sa creek. Kung sa'n bumabaha ng todo 'pag umuulan. Kung sa'n mga sasakyan lang na dumaraan ang kalaban mo sa pagiging isa. Kung sa'n paborito ng ilang mag-MU na maglakad. Do'n.
Buong klase kaming nagpunta sa Multi-Purpose Gym. At 'yon para subuking ayusin ang magiging pagtatanghal ng klase sa isang kumpetisyon na gaganapin din ditto sa may MPG. Inaayos na nga nila yun sa taas eh. Hindi ko alam kung bakit, pero halos magsampalan na ang lima kong kaklase. Masyado kasing nagpapasiklaban sa kung sino ang dapat mamuno at dapat masunod.
Dito sa Pisay, kung wala kang talento, di ka mapapansin. Meron pang mga tao na akala mo kung sinong sobrang galing na kung tingnan yung mga "hindi naman sobrang magaling" e masyadong mapanlait at mapangmata. Pero hindi naman kasi talaga dapat mahalaga kung may makakapansin sa kung sino ka. Ang mahalaga alam mo kung sino ka at hindi mo nababalewala ang mga magagandang bagay na bigay sa’yo ng Diyos.
Pero ayun nga. Dahil hindi naman nila yun maintindihan, ang limang "magagaling" ay nagtipon-tipon dun sa may isang sulok ng MPG habang ang buong klase ay naghihintay sa kanila. Maingay ang buong klase. Nakikihalo din ako sa kaguluhan. Masaya kasi ang klase namin. Lahat palaging ngumingiti.
Kaya naman pagkatapos ng isang oras na pagsisigawan ng kung anu-ano, pagjojoke at pagtatawanan, lahat kami ay napansin na kailangan na naming umuwi. Lalu na ako. Kaarawan ko ngayon. May handa sa bahay. Naghihintay pa doon sa bahay ang sorpresang regalong ayaw nilang pabuksan sa akin kaninang umaga. Hay, ano kaya ang laman noon?
Hindi na talaga ako makapaghintay kaya lumapit na ako sa kanilang lima.
"Uhmm, matagal pa ba tayo bago umuwi? Kasi..."
"Ano? Kita mo na ngang nahihirapan kaming magdesisyon ditto eh tapos mang-iistorbo ka pa," ang halos pasigaw na sinabi sa akin ng kaklase ko.
"Teka lang, ang kapal mo naman. Sasabihin ko lang sana na kailangan ko nang umuwi kasi..."
"E di umuwi ka na! Wala ka namang kahit anong talento eh! Hindi ka marunong kumanta, sumayaw o kahit ano pa na pwedeng makatulong sa pagtatanghal natin. Eh kahit nga pagtugtog ng kahit anong instrumento di mo kayang gawin eh. Kaya okay lang kung wala ka!" sabi ng isa pa sa kanila.
Wala akong nasabi. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko. Wala akong talento? Ang kapal naman ng mukha ng mga 'to. Hindi man lang nila naisip na nakakasakit yung mga pinagsasasabi nila. Hindi man lang nila naisip na nakakatapyas yun ng pagkatao.
Nagmamadali kong kinuha ang bag ko at umalis. Halos patakbo akong umalis sa MPG. Nagulat nga yung iba ko pang mga kaklase sa ikinilos ko –– kung bakit bigla na lang akong umalis.
Nakayuko at mabilis ang aking paglalakad. Kitang-kita ko ang malubak na daan. Parang buhay ko, punung-puno ng lubak at kung anu-ano pa na gusto akong patumbahin at masugatan. Hindi naman mahirap mabuhay sa mundo eh, alam ko yun. Ang mahirap ay ang kung paano ang maging matatag.
Mahirap makakita ng magagandang bagay kapag puro lubak ang buhay mo. Katulad nitong daan na 'to. Pero lubak. Pero paghihirap.
Minsan ko na ring naisip na mas mabuti pa siguro kung nagging ibang tao na lang ako. Yung taong kabaligtaran ng kung ano ako ngayon. Marahil ay mas nagging maayos ang buhay ko. Pero kasi, sabi nga ng isa kong kaklase sa akin, hindi mo dapat hilingin ang buhay ng iba dahil hindi mo rin naman alam kung magugustuhan mo ba iyon o hindi. At tama siya. Pero miski na. Sa isang tulad ko na walang kuwenta, kahit anong buhay siguro magugustuhan ko.
Madalas kong napapanood sa mga pelikula na kapag namamatay na ang isang tao, mas nakikita ng mga tao ang importansiya niya sa kanilang buhay. Mas napapahalagahan nila ito. Sa mga oras na patay ka na makikita mo talaga kung gaano ka kamahal ng mga tao sa paligid mo. Kaya ng sa mga oras na ganito, sa mga oras na pakiramdam ko wala akong kuwenta, iniisip ko na magpakamatay. Kasi gusto kong malaman kung ano ang importansiya ko sa ibang tao –– kung meron nga ba talaga akong dahilan para mabuhay. Pero naiisip ko palagi na wag na lang. Hindi ko naman kasi talaga alam kung magagawa ba talagang makita ng mga namamatay na iniiyakan sila ng mga tao. Isa pa, kasalanan din sa Diyos yun.
Ang pangit naman ng kaarawan ko ngayong taon. Ang lungkot.
Alam kong nandyan na ang sundo ko. Kanina gusto ko nang umuwi, pero ngayon nagbago na ang isip ko. Parang gusto ko munang magdalumat. Gusto ko munang mawala ang kung ano man ang nararamdaman ko. Pero saan naman kaya ako pupunta kung saan pwede akong mapag-isa? Eh kung sa liblib na lugar ditto sa pisay na lang kaya. Wala naman sigurong tao dun ngayon. Sana walang nag-stroll na mag-MU ngayong mga oras na 'to para masarili ko ang lugar.
Sa liblib na lugar sa pisay. Alam mo yun. Yung nasa gilid ng ASTB. Yung kalsadang katabi ng creek. Do'n. Kung sa'n makikita mo ang kulay rosas na pader ng Office of the Ombudsman. Kung sa'n tahimik at mahangin. Kung sa’n minsan mabaho dahil sa creek. Kung sa'n bumabaha ng todo 'pag umuulan. Kung sa'n mga sasakyan lang na dumaraan ang kalaban mo sa pagiging isa. Kung sa'n paborito ng ilang mag-MU na maglakad. Do'n.
4.06.2005
Tribute to the pope
Believe
Ryan Magtibay
And the story started with a man who never really valued Him that much. A man who had a faith so vulnerable that a slight touch is enough to make it tumble and disappear completely. He thought it was enough. Until, the storms came.
It made him doubt. It made him lose inch by inch his so-called faith. It drove him to the point where he was all alone in the dark. It placed him on a situation that was full of questions, questions that seemed endless and unanswerable. He reached the point where he finally asked Him: “Why is my life miserable? Why is my life very different from those people who are very happy right now? Why do I have to be so different? Am I not deserving of their life?
I have a classmate who I idolize for his being God-fearing and for his incredible faith in God. And once more, I pitied myself. If only my life could have been like his, I would probably have a strong faith in God to. But I was wrong.
I went to their house one time. And he was able to introduce me to some of his relatives who live there. He was only able to introduce me to his mom, though. Why? His dad wasn’t there because of the simple reason that his mom and dad broke up years ago. And both of them have different families now. He belongs to a broken family.
And I do not. I have a family that remained strong through the years that passed. I know what it feels like sitting on the dinner table with every member of your family. And he doesn’t.
I realized that even though God took away from him the privilege of having his family intact, he still has faith in God. He accepted it. And only because it is His will. This made me feel ashamed. I realized God gave me an intact family and never even thanked Him for it.
Then there was the pope. I was able to watch the life story of Pope John Paul II. And it occurred to me: The pope went through a lot of hard times in his life, but his faith remained unscathed. He lost the last member of his family, his father, when he was twenty. He went through the World War II. Yet, he accepted everything and kept on following God’s will. He appreciated the good things God gave him and accepted those that are bad.
And then he realized God was with him all the time. All he needed to do was to look beside him and there He was. God didn’t make his life miserable; he made it look as if it is. All he needed to do was to appreciate the life given to him by God because all this time, he was invisible to himself.
“I’d rather be invisible to others than be invisible to myself.”
“God is with you. Just look.”
Ryan Magtibay
And the story started with a man who never really valued Him that much. A man who had a faith so vulnerable that a slight touch is enough to make it tumble and disappear completely. He thought it was enough. Until, the storms came.
It made him doubt. It made him lose inch by inch his so-called faith. It drove him to the point where he was all alone in the dark. It placed him on a situation that was full of questions, questions that seemed endless and unanswerable. He reached the point where he finally asked Him: “Why is my life miserable? Why is my life very different from those people who are very happy right now? Why do I have to be so different? Am I not deserving of their life?
I have a classmate who I idolize for his being God-fearing and for his incredible faith in God. And once more, I pitied myself. If only my life could have been like his, I would probably have a strong faith in God to. But I was wrong.
I went to their house one time. And he was able to introduce me to some of his relatives who live there. He was only able to introduce me to his mom, though. Why? His dad wasn’t there because of the simple reason that his mom and dad broke up years ago. And both of them have different families now. He belongs to a broken family.
And I do not. I have a family that remained strong through the years that passed. I know what it feels like sitting on the dinner table with every member of your family. And he doesn’t.
I realized that even though God took away from him the privilege of having his family intact, he still has faith in God. He accepted it. And only because it is His will. This made me feel ashamed. I realized God gave me an intact family and never even thanked Him for it.
Then there was the pope. I was able to watch the life story of Pope John Paul II. And it occurred to me: The pope went through a lot of hard times in his life, but his faith remained unscathed. He lost the last member of his family, his father, when he was twenty. He went through the World War II. Yet, he accepted everything and kept on following God’s will. He appreciated the good things God gave him and accepted those that are bad.
And then he realized God was with him all the time. All he needed to do was to look beside him and there He was. God didn’t make his life miserable; he made it look as if it is. All he needed to do was to appreciate the life given to him by God because all this time, he was invisible to himself.
“I’d rather be invisible to others than be invisible to myself.”
“God is with you. Just look.”
Literary piece? Para sa clearance? No way!
Besides, kung ang topic ay CHAMPACA, e di hindi mo nga magagawan ng plot yun! Kahit siguro matagal na akong nagsusulat ng mga short stories (na medyo walang kuwenta.. hehe..), mamamatay na muna ako bago pa makagawa ang utak ko ng isang plot para sa isang short story tungkol sa CHAMPACA. Bakit?
Kasi champaca ‘yan eh. Matagal ng naisulat ang storya ng buhay ng mga taong ‘to.
Isa pa, ayon nga kay Sir Mardan: “We are not a part of Champaca. Champaca is a part of us.” So, creating a short story about Champaca is like creating 30 different short stories. Kasi yun tayo eh. Tatlumpung personalidad na pinaghalo-halo gamit ang blender para makagawa ng isang shake na tinawag nilang Champaca.
Kaya bilang isang pasaway, eto, essay na lang, isang MAIKLING essay.
Champaca ‘to at si ryan lang ako
Ryan Magtibay
I have been living in this world for almost fifteen years now. And I realized only now that I have rarely praised anyone. Maybe it was because I was really a perfectionist. In order for me to praise, it has to be flawless, whatever it is I am judging. And well, ten months ago, I met my match.
Ayokong mapunta sa Champaca noon. Pero di dahil sa mga kaklase ko. Di ko pa naman kilala mga kaklase ko noon eh. Siguro dahil nahulaan ko na kaagad na: “It would be a tough life being a champaquito.”
And it sure was. But I never regretted a single thing about me being in Champaca. Because this is where “incredible” is an understatement. This is where “wow” is stamped in the four corners of their room. This is Champaca: “Nothing less than the best.”
Pero I hated it. Di ko alam kung bakit. Siguro masyado ka rin kasing maooverwhelm sa “greatness” na dala nito. Masyadong matayog ang lipad. Hindi ko maabot.
Don’t get me wrong. I’ve tried. Champaca is a tough place to be, especially if you’re vulnerable. They could tear you into pieces in just a matter of seconds. “Survival of the fittest” ika nga.
Pero kahit na naging mahirap para sa’kin maging champaquito, kahit na eto yung section na talaga namang sumubok sa lahat ng kakayahan ko ( mula sa faith ko kay God hanggang sa tiwala ko sa sarili), kahit na Champaca ‘to at si ryan lang ako, sinubukan kong lampas an. At sa bawat pagsubok ko na ‘yon, may narerealize ako nab ago tungkol sa buhay ko. Dito ko napagtanto lahat ng pilosopiya ko sa buhay ngayon. Yun kasi ang epekto ng Champaca sa isang tao. “It leads the person to the right path.” Paano? Sa pamamagitan ng impluwensya ng iba’t-ibang taong kabilang sa grupong ito. Dito kasi sa Champaca may maka-Diyos, maka-tao, maka-hayop, maka-kalikasan, lahat na. Dahil sa mga sira-ulong ‘to kung bakit ngayon, “I’d rather be invisible to everyone than be invisible to myself.” Kung bakit para sa akin ngayon, “Life has to be cruel. Or else, you would never learn its ways.” Kung bakit naniniwala na ako na “It is not God who forgets, it is us” at “God is like our shadow. The only difference is that it is always around even if and especially if there is no light source anywhere.” At kung bakit para sa akin ngayon: “You miss a hundred percent of the shots you don’t take.”
Kaya nga sa lahat ng mabuting impluwensiya na ito sa akin, buong puso akong nagpapasalamat.
“Champaca ’07 made me a better man.”
Besides, kung ang topic ay CHAMPACA, e di hindi mo nga magagawan ng plot yun! Kahit siguro matagal na akong nagsusulat ng mga short stories (na medyo walang kuwenta.. hehe..), mamamatay na muna ako bago pa makagawa ang utak ko ng isang plot para sa isang short story tungkol sa CHAMPACA. Bakit?
Kasi champaca ‘yan eh. Matagal ng naisulat ang storya ng buhay ng mga taong ‘to.
Isa pa, ayon nga kay Sir Mardan: “We are not a part of Champaca. Champaca is a part of us.” So, creating a short story about Champaca is like creating 30 different short stories. Kasi yun tayo eh. Tatlumpung personalidad na pinaghalo-halo gamit ang blender para makagawa ng isang shake na tinawag nilang Champaca.
Kaya bilang isang pasaway, eto, essay na lang, isang MAIKLING essay.
Champaca ‘to at si ryan lang ako
Ryan Magtibay
I have been living in this world for almost fifteen years now. And I realized only now that I have rarely praised anyone. Maybe it was because I was really a perfectionist. In order for me to praise, it has to be flawless, whatever it is I am judging. And well, ten months ago, I met my match.
Ayokong mapunta sa Champaca noon. Pero di dahil sa mga kaklase ko. Di ko pa naman kilala mga kaklase ko noon eh. Siguro dahil nahulaan ko na kaagad na: “It would be a tough life being a champaquito.”
And it sure was. But I never regretted a single thing about me being in Champaca. Because this is where “incredible” is an understatement. This is where “wow” is stamped in the four corners of their room. This is Champaca: “Nothing less than the best.”
Pero I hated it. Di ko alam kung bakit. Siguro masyado ka rin kasing maooverwhelm sa “greatness” na dala nito. Masyadong matayog ang lipad. Hindi ko maabot.
Don’t get me wrong. I’ve tried. Champaca is a tough place to be, especially if you’re vulnerable. They could tear you into pieces in just a matter of seconds. “Survival of the fittest” ika nga.
Pero kahit na naging mahirap para sa’kin maging champaquito, kahit na eto yung section na talaga namang sumubok sa lahat ng kakayahan ko ( mula sa faith ko kay God hanggang sa tiwala ko sa sarili), kahit na Champaca ‘to at si ryan lang ako, sinubukan kong lampas an. At sa bawat pagsubok ko na ‘yon, may narerealize ako nab ago tungkol sa buhay ko. Dito ko napagtanto lahat ng pilosopiya ko sa buhay ngayon. Yun kasi ang epekto ng Champaca sa isang tao. “It leads the person to the right path.” Paano? Sa pamamagitan ng impluwensya ng iba’t-ibang taong kabilang sa grupong ito. Dito kasi sa Champaca may maka-Diyos, maka-tao, maka-hayop, maka-kalikasan, lahat na. Dahil sa mga sira-ulong ‘to kung bakit ngayon, “I’d rather be invisible to everyone than be invisible to myself.” Kung bakit para sa akin ngayon, “Life has to be cruel. Or else, you would never learn its ways.” Kung bakit naniniwala na ako na “It is not God who forgets, it is us” at “God is like our shadow. The only difference is that it is always around even if and especially if there is no light source anywhere.” At kung bakit para sa akin ngayon: “You miss a hundred percent of the shots you don’t take.”
Kaya nga sa lahat ng mabuting impluwensiya na ito sa akin, buong puso akong nagpapasalamat.
“Champaca ’07 made me a better man.”
