Para Kay B: O Kung Paano Dinevastate ng Pag-Ibig ang 4 out of 5 sa Atin

“Me quota ang pag-ibig. Sa bawat limang umiibig, isa lang ang magiging maligaya. Ang iba, iibig sa di sila iniibig. O iibig nang di natututo. O iibig sa wala. O di iibig kailanman… Pero merong isa sa lima, harangan man ng kulog, ng mga ganid, ng lindol at ng teknolohiya, mahahanap niya ang kanyang mahal. Siya lang ang magiging maligaya.”

Aamin ako. Nakalimutan ko na kung paano gumawa ng isang review – mapa film o book review man. Reviewer, pwede pa. Lalo na sa embryology (pero wag mo nang tangkain kasi babagsak ka pa rin naman lalu na kung Dr. Co ang Lab at Lec prof mo). Alam kong may handout si ma’am Jamasali na binigay samin nung Eng Jorun days at na nakatago yun sa kahon ko ng Pisay stuff pero nakakatamad talagang halungkatin. Isa pa, hindi naman to graded. At ginagawa ko lang to bilang pasasalamat.

Pasasalamat kay Mervyn kasi yung libro na “Para Kay B: O Kung Paano Dinevastate ng Pag-ibig ang 4 out of 5 Sa Atin”, ang unang nobela ng batikang scriptwriter na si Ricky Lee, yung pinili niya na iregalo sa akin mula sa aking wish list. Seryoso, gusto ko talaga ng bagong shirt. DALAWANG bagong shirt. Pero dahil yung libro yung pinili mo wala akong choice. At buti na lang kasi gusto talaga ng utak ko (gusto ng puso ko ng shirt! At green na sapatos!!) na libro ang makuha ko ngayong pasko kasi di tulad ni Cheska na nagpapakanerdo at basa nang basa ng kung anu-anong libro, tumigil na ko sa pagiging bibliophile (tama ba? Yan yung tawag sa book lover di ba? Pwede ring bibliophilic… hahahahaha). Kung anu mang dahilan, hindi ko na alam. Kaya salamat Mervyn. :)

At pasasalamat din kay Ricky Lee. Seryoso, nakalimutan ko na siya yung nagsulat ng “Si Tatang, Si Freddie…” na pinag-aralan naming short story sa Hum1 (sori Ma’am Joson!). ang alam ko lang, kilala ko yung pangalan niya. At tumatak sa isip ko ang bawat titik ng apelyido niya (kasi kailangan kong tandaan na iba siya kay Ricky Lo. Hahaha). Isang malaking salamat na kasing taas ng bahay namin (haha. Hindi pala masyadong mataas..) dahil binuhay mo ulit yung pagkahilig ko sa libro. At sa kwento. Pinaalala mo saking ang paggawa ng kwento nga pala ang FIRST LOVE ko.

(At na nagtataksil ako ngayon sa first love ko dahil Medicine ang kalive-in ko ngayon imbis na siya. Sori first love. Pramis, mas masaya ako sa piling mo.)

Ayokong simulan ang review na to (nagsisimula pa lang?! ang haba na nung na-type ko ah!) nang hindi ko isinasalba ang sarili ko. Kasi naman, title pa lang: “Para Kay B: O Kung Paano Dinevastate ng Pag-ibig ang 4 out of 5 Sa Atin” tunog cheesy na di ba?? At salungat iyan sa image ko! Hehe. Pero nakalimutan ko na rin talaga kung bakit ginusto kong basahin ang librong to. Siguro epekto ng James Morrison songs na pinarinig sakin ni Ricky. O kaya ni Kuya Jem, yung president naming sa YFC. O kaya dahil matagal na, matagal na matagal na, nung huli akong sumulat ng love story na galing sa puso. At matagal ko na ring ginugusto magsulat ulit.

Kung ano pa man, marahil ang pinakahinangaan ko sa librong ito ay yung teorya ng manunulat sa pag-ibig. Ipagkalandakan mo ba namang 1 out of 5 lang ang magiging masaya sa pag-ibig kung hindi mo ba naman makuha ang atensiyon ng sandamukal na tao. Marami pa namang emo ngayon. Kaya kung may unang dapat purihin, yun yun.

Nung una akala ko talaga makabagbag damdaming love story ang mababasa ko. Yung tipong pang telenovela yung effect sayo pero maganda yung plot at pagkakasulat. Yung tipo siya ng libro na iiyakan ni Dane at magugustuhan ng sobra ni Nico. Yung tipo na malayo sa personalidad ko. At umaasa pa ako noong sinimulan ko siyang basahin na ganun nga.

At pakiramdam ko yun yung maganda sa libro. Hindi ko sigurado kung magugustuhan siya ng lahat pero sigurado ako na lahat may mararamdaman. Masyadong magaling ang pagkakagawa sa kanya ni Ricky Lee na para siyang nagtatype ng katotohanan at tunay na buhay. At dun sa pagiging realistic niya, makakahanap ka ng isa o dalawang bagay na makakarelate ka o kaya’y ginusto o ginugusto mong makarelate ka.

Hindi. Hindi siya mababaw. Kasing lalim siya ng malamang na pinagmulan nung ideya ni Ricky Lee tungkol sa quota ng pag-ibig.

Story wise, matutuwa ka.

Sa bagsak ng salita at maingat na pagakakalagay ng ideya at konsepto sa mismong binabasa mo, hahanga ka. Alam mong hindi basta-basta ang sumusulat.

Sa paghabi ng mga ideyolohiyang pulitikal sa isang bonggang love story, hihilingin mong ikaw na lang nagsulat nito.

Kung ikaw rin yung taong katulad ko na mahilig sa kakaibang plots, sasamba ka.

Kung ikaw yung mahilig sa mga malalalim na characters na maganda ang pagkakadevelop, tatalon ang puso mo.

At kung hindi ka pa umiibig, dahil dito, gugustuhin mo. Kahit pa may quota.

“Somewhere in the city, a guy tells a girl I love you, and the girl answers back I love you too. Sigurado ba sila?”

Rakista

This came about because I am condemning Lipgloss for its utter and unavoidable mushiness. Haha.

Dati kasi may lalim pa ng kaunti ang conflicts. Ngayon, well, haha. It became filled with too much teenage drama na parang hello ang babaw.

Thus, you guys should watch Rakista. Haha. Talagang nagaadvertise ako eh noh. Ang kyut kasi. Gritty at nakakatawa yung mga hirit. Although kapag pinanood mo siya ay magegets mo kagad na medyo deranged at bastos ng milya-milya yung nagsulat nun, haha, maaenjoy mo pa rin siya. I guess because the things that it presents are closer to home compared to that of Lipgloss’s.

---***

So there. This entry also means that I’m still benign. No schoolwork yet. Grabe, I think this is also my first weekend this year that I’m not doing anything (kasi kung hindi may exam ako, kelangan ko magreview for upcoming exams or may trabaho ako during weekends.). Haha. Ang sarap maging bum!

---***

Oh, and Pito speculates that Obama is the antichrist. Pero wala lang naman yun. Possibility lang ata. Or chance. Search niyo na lang sa google.

At naisip ko lang, ano kayang pakiramdam niya kung malaman niya na pinagkakamalan siyang antichrist (given na hindi nga siya yun) ?

---***

Ate Tina asked me to go back to MSC. I was almost tempted to say yes. After all, I have ZERO extra-curricular activity last sem and it would probably hold for this sem. I don’t even have the urge to give much attention to UP One Earth. (Sorry Gel!)

But I decided against it. Haha. I guess the trauma of being looked upon as a project-wrecker still has its toll on me. It wasn’t a good feeling you know. What’s worse was that afterwards, I felt like I didn’t deserve to feel that way anyway.

I don’t even think I’m going to volunteer for MSC next year. I’m fed up with the leadership crap. I don’t believe I have that capability anymore and it’s not like I still need those things for my resume. I’d rather sleep.

i watch lipgloss...

(oo, tungkol sa TV shows ang blog entry na to, haha, napapansin ko kasi na masyado nang dense ang paguutak ko eh. stressed na ng ako, dense pa ko mag-isip. kamusta naman. kaya ayan. para maiba naman. :P tsaka para may remembrance ako ng tanging bagay na ginagawa ko ngayong sem break bukod sa pagtatrabaho: ang manood ng TV. :P)

simula pa lang, sinabi ko na kagad na magiging malaking 'sayang' ang palabas na to simula nung mapanood ko yung 'launch' ng TV5. bakit? kasi, guess what, isa siyang show tungkol sa angst at buhay pag-ibig ng high school students! napaka-novel ng concept di ba? haha. tsaka kita kagad na yung mga artistang kinuha nla hindi man lang marunong ikislot yung mukha para magmukhang malungkot. kahit nga yung masayang emotions hindi nila kaya eh. LOL. kung gusto mo ng matinong show, kumuha ka rin ng matitinong gaganap. kasama pa rin naman sa execution ang pag-arte ng mga artista eh. kung hindi sila aarte ng matino, kahit ano pang ganda ng pag-ilaw at paggalaw ng camera, papalya pa rin yung show.

may creativity ang story-telling at producion design. PERO, mababaw ang plot. haha. ano ba kasi ineexpect mo. kung sabagay kasi ang target market niya yung teenagers. eh, aminin na natin, pag teenager ka hindi pa ganap ang pagtingin mo sa mundo. naive ba. at papatok talaga sa kanila ang mga kwentong pag-ibig at kwentong may tangay-tangay na angst.

speaking of plot, ang talagang dahilan kung bakit ito ang paksa ng blogentry na to ay dahil sa bukod sa pag-ibig at angst, isa pa sa 'recurring theme' ng palabas na ito ay, guess what: SEX.

yup. sa kwento, may isang character na nakipagex sa nanay ng kaibigan niya. meron ding nakipagsex (habang lasing) sa bextfriend ng girlfriend niya. at meron pa yatang isang lalaki na namolestiya ng mas nakakatandang kaibigang lalaki na nagbalik bilang coach niya sa swim team at muli atang nakipagsex sa kanya.

o di ba!? sex kung sex. at ang trato ng mga character sa bagay na ito ay hindi isang bagay na mahalaga, kundi isang 'private activity' lang. inayon nga talaga nila yung buong show sa 'Gossip Girl' ng amerika. waw.

anung mali? well, kung ang show na ito ang salamin ng tunay na estado ng pag-iisip ng kabataang Pilipino ngayon, pwes hindi na nga nakakagulat na maraming teenage pregnancies.

normal naman siguro na maging paksa ng usapan ng mga kabataan ang sex. agham na mismo ang nagsasabing hindi mo yun maaaring pigilan dahil sa mga 'secondary sex characteristics' na dala ng hormones. at sa teknolhiya ng kasalukuyang panahon, maipagkakaila pa ba na hindi na mga batang naive at 'walang alam' ang kabataan ngayon?

Pero para kasi ipakita na isa yung bagay na pwede mo lang gawin basta-basta, at para ipakita ito sa isang show na ang target market ay yung mga teenager na ang pananaw sa mundo eh mababaw pa ng lubusan at pag ipinakita mo sa kanila na okay lang gawin ang sex ng walang kahit anong implication eh susunod naman sila, hindi ba mas lalo nitong pinalalala ang miseducation pagdating sa sex. sex has a lot of implications. dapat napag-iisipan ito nang mabuti. mas lalong mahirap magkaroon ng sex educaion kung hinahayaan lang na yung mind set ng kabataan ngayon sa sex ay isang bagay lang na ginagawa for sheer pleasure (or for love, if you prefer the romantic point of view).

ewan ko ba. bakit ba kasi hindi magets ng mga punyetang gumagawa ng TV shows na iba ang pagkakakilanlan natin sa mga amerikano at lalong iba ang kultura natin kesa sa kanila (kung maituturing na kultura yung meron sila ngayon). for one, we still have values that we continue to safeguard (kahit halos pawala na) unlike the americans na naubos na nang tuluyan mahabang panahon na ang makakaraan. haha.

pero bago pa paghinalaang anti-american post lang to, babalik na ko sa topic. nanonood pa rin ako ng lipgloss dahil sa timeslot nila sa saturday, yun na yung pinakamagandang panoorin (o di ba ang pathetic ng philippine TV haha) at ganun talaga dahil hindi kami cable. at dahil nasundan ko na rin yung kwento, eh di pinanood na rin. kaya ako nagimbala eh. haha.

ang maganda lang na naidulot sa akin nung show ay naging interesado na tuloy akong panoorin ang gossip girl. gusto kong malaman kung papatok sakin yung series. nung una kasi insip ko na baka para lang siyang 'chick flick.' Pero dahil sa lipgloss, at dahil medyo rip-off lang naman siya nung american show, at dahil palaging mas maganda yung original, gusto ko na tuloy mapanood yung gossip girl. pero wala naman akong time eh, kaya bahala na. haha.

---***

pero hindi naman lipgloss lang ang palabas sa TV5. marami pang iba. at, in fairness, alternative nga yung mga show nila sa masyado nang 'formulaic' na shows ng abs at gma.

ang paborito ko: Rakista. haha. nakakatawa kasi eh. tapos maayos yung script. at shet inlove ako sa style nung camera na nanginginig. yung parang amateur na cameraman ang may hawak tapos nangingig at gumagalaw pa yung kamay habang nagtetake. wala lang. masyadong indie yung feel nung show tapos magaling yung pag-arte nung main charcters. may ilang artista lang na medyo hilaw pa yung facial at vocal expressions. nakakatuwa siya.

---***

haha. nadagdagan na rin pala ang mga pangarap-slash-mga bagay na dapat magaa ko bago ako mamatay:

1. magkaroon ng palanca award-winning short story
2. makagawa ng documentary
3. makagawa/makasulat ng TV series.

ewan. gusto ko kasi magsulat ng tv series na TGIS at g-mik like pero matalino/scientific/'nerd' yung setting at script. haha. pag may oras ako, kakaririn ko to. :)

Miracles happen when you believe

Astig. Tuwing dumadating kasi ang punto na nagbabagsakan ang exams ko, nagpapaka-GC talaga ako at nagcocompute ng grades kasi klangan kong malaman kung pano ako babawi para mamaintain ko an scholarship ko. ayoko naman kasing maging out-of-school youth. Kaya gumagawa ako ng target grade at wow grades. yung wow grades pangarap lang yun. para magawa kasi yun kelangan ko ng sobrang tataas na exams eh.

pero alam mo yung pakiramdam na kapag nakita mo yung grade mo nakapost sa bulletin board tapos hindi ka talaga makapaniwala at binabasa mo ng paulit-ulit yung student number mo para lang makasiguro na oo ikaw nga yun? wala lang. tatlong beses nangyari sakin yun sa tatlong subject. at nakakabilib na minsan talaga, kapag pinaghirapan mo, may bumbalik lalu pa't ang blessings ni God mas madalas na unexpected.

Salamat God! :)

Ooooppppsss!! Sori Snake Pit!! :P

My blog celebrated its 4th birthday a month ago. Pathetic. I was even too busy to remember! Hay.

Belated happy birthday Snake Pit! Waw 4 years! :P

Finally, a post.

This semester proved to be a very CHALLENGING one for me.

The first few weeks of the semester immediately brought me wondering whether I should ontinue doing something I really like doing. I ended up deciding against it just to stand firm for the convictions I earlier made. I had to quit the culture com at a point where I was already tasked to lead the culture week (something I was really excited about) this coming feb. And I wouldn't probably go back anytime soon. Probably not even next year. But quitting didn't end the agony because I was led into doubting waht I did. It started a struggle which was both pathetic and painful.

That beame the reason why this semester is probably the ONLY point in my life when I actually had ZERO extra-curricular activities. I even stopped blogging, for crying out loud. Neither did I write even for leisure purposes. And that's weird and undoubtedly hard considering the fact that I believed these activities are what fuel me to continue studying.

But I guess, when what you think fuels you to d something else becomes the very thing that hinders you from doing so, you're forced to rethink of your priorities and see the bigger picture:

What am I here for?

And in the end, I figured I'm here to become a doctor so if I'm to prioritize it should be a no-brainer.

---***

I also figured that this is the semester is the first time I've really dedicated my time to studying, with eating and watching TV as the only activities I do to detox. Really. And my gades are no better. But that's because my subjects this sem are either too toxic when it comes to requirements, too hard for a normal human being, or both. I even think I have a great chance of dropping out of the CS this sem. I just really hope I'd make it with the GWA 2.0 requirement. (This means that the org chem exam should be created so that students would PASS, for crying out loud!)

I also realized that what I told Lovely might have been true. God wanted me to drop all those extra-curricular activities so that I'd still be able to maintain my schlarship.

---***

Well, at least the hell sem is ending. Goodbye 2,4-dinitrophenol and Grignard's reagent. :)

oh don't get me wrong. i had a LOT to write about. but see, when you're suddenly filled with TOO much to do up to the point that you'd actually prefer 48-hour days just so you'd be able to do all the things you need to do, writing, no matter how passionate you are, drops out of your list of priorities.

and, no, it is not yet over. september just proved to me that i'm in a course derived from hell. kung wala lang talaga akong scholarship, okay lang eh. Pisay had taught me techniques and habits that will allow me to survive even without reviewing that much. pero hindi eh. kelangan ko ng pera pambayad ng dorm.

so this blog will be silenced for the next few weeks. after the busy-ness, I'd be certain to be back. hopefully, i'll live to tell the tale.

in the meantime, i'd recommend you read cheska's blog. i think she's starting to hone her skills to eventually match De Quiros's columns in the Inquirer. Goodluck to that. :)

Regarding the next two posts

the next two posts are pretty dramatic. but don't worry, they are late posts. i've written them days ago. and mind you they were written when i was really sad so if at any point they would sound cheesy or weird, well, that's not my fault. :P

but, i'm fine now. very fine. :)

i just, you know, failed to post them so, since i already wasted time just to write them anyway, i decided to post them still. besides, late posts aren't at all that bad. especially when they are like the ones below.

see, it amazes me that my requirement for me to write anything is sadness. when i'm sad, i can write (otherwise i can't. hehe). words just come out of me effortlessly. heck, sometimes i even use words i've never used before like as if i had used them all the time. ang galing. this actually justifies why i want to listen to slow songs whenever i write (the most effective of them all is Maria Mena's "Sorry") because i tend to finish writing whatever i write in a shorter span of time.

It's like sadness fuels my thoughts and gives me all the creative juice i need to write. And this is why i'm posting them still even though they're not timely anymore.

i just wish i can also do this when i'm happy.

Kung bakit isa akong malaking gago

*this entry was written two weeks ago ata. late post pa rin. pardon the profanity. i just don't believe that these words should be condemned for use even for literary purposes because i stand by my belief that filipino profane words remain to have much much much impact whenever they are used compared to english profane words. I just think the emotions would be incomplete without them.

Isa akong malaking gago na karapat-dapat ding murahin ng paulit-ulit pa.

Alam mo yung pakiramdam na alam mong dapat yung nakikita mo sa salamin sa tuwing haharap ka rito ay iba na? Yung parang dapat hindi na ganun pero ganun pa rin? Ano kayang pakiramdam nung mga nagpaparetoke ng kung ano mang parte ng katawan nila tapos pagtiningnan nila kalaunan bumalik lang sa dati yung pinaghirapan nilang ipaayos at pinagtayaan nila ng buhay para lang maiba? Katulad kaya ng nararamdaman ko ngayon?

Alam ko isa akong isang taong walang kahabas-habas ang dila kung mamintas at mamuna ng mga tingin kong mali at pinaninindigan kong mali talaga. Alam kong ako yung tipo ng pinuno na walang pakeelam sa nararamdaman ng ibang tao sa grupo ko at mas mahalaga palagi na magawa namin yung dapat naming gawin kahit pa magkasiraan ng pagkakaibigan. Alam kong nakakatakot ako pag nagutos at lakas pa lang ng boses ko hindi mo na mapapantayan kaya imbes na magreklamo tatahimik ka na lang. Aalm ko yun. Alam ko lahat yun.

At nagsimula ako sa pisay na ganyan ako. Sa apat na taon kong ginugol sa pisay, sinubukan ko talagang magbago (oo, kahit maniwala ka o hindi). Kasi alam kong mali. At umalis ako sa pisay na alam kong iba na yung pananaw ko sa pamumuno at iba na rin yung paraan ko sa pamumuno.

Pero alam mo yung pakiramdam na, pagkatapos mong magnilay-nilay, bigla mo lang itatanong sa sarili mo kung anong nangyari at bakit ganun pa rin? Sinubukan kong ipagtanggol ang sarili ko pero nauwi rin sa wala. Sinubukan ko talagang bigyang diin na hindi ako bumalik sa dati na naging makasarili yung motibo ko sa pamumuno. Pero sa huli, napagtanto kong parang ganun pa rin naman – parang naging makasarili pa rin ako.

Punyetang culion kasi yan. Ni hindi ko man lang magawang makahingi ng patawad sa harap ng klase noon. Pano kasi naisip ko na baka pag humingi ako ng patawad, baka ang lumabas lang nagiging papapel pa ko eh natalo na nga kami’t lahat-lahat. Kaya yung sakit noon na ako yung may kasalanan kung bakit nauwi sa wala yung pinaghirapan ng klase, sinarili ko na lang. Kunwari hindi na lang ako nasasaktan noon at kunwari wala lang rin sakin. Nakalimutan kong tao nga rin pala sila, haha, at akalain mo yun, nasaktan rin sila. Tanga ka talaga, ryan, tanga. Eh makakahingi pa ba ko ng patawad ngayon eh medyo matagal nang panahon yun nung nangyari. Eh di lalu nga akong magmumukhang papapel pag nagkataon. Tarantado ka talaga ryan. Hayup ka.

Patawad imed…

Kaya ayan. Dumating tuloy ako sa isang punto na may nanunumbat na sa akin (At oo, kaya nakadiretsong Filipino ito ay para hindi maintindihan ng putanginang iyon. Yikee. May ideya na siya kung sino). Tapos alam mo ba yung masakit dun? Hindi ko mapagtanggol yung sarili ko. Kasi ako yung mali eh. Kahit nasasaktan ako at gusto kong hindi paniwalaan yung mga sinasabi niya, wala akong magawa. Kasi alam kong tama siya. Kung mali ka ba, wala kang karapatang magalit kahit nasasaktan ka? Kahit magalit na lang ng alang-alang sa pagiging tao mo na nasasaktan rin?

Sinumbat niya sakin yung culion. Dominante raw ako. Mapagmanipula. Yung tipong tarantado ba. At kahit hindi niya sinabi, alam kong gusto niya ring isumbat na pagkatapos ng lahat-lahat, nauwi lang rin naman sa wala yung pinaghirapan nila. Alam kong gusto niyang isumbat na wala akong kwenta mamuno.

At iyon ay pagkatapos kong umalis sa pisay na dala ang lahat ng natutunan ko mula sa mga tao doon tungkol sa kung paano tunay na mamuno. Pagkatapos ng lahat ng itinuro sa akin ng buhay, kakalimutan ko lang rin pala. Kundi ba naman tanga.

Alang-alang sa kawalang-hiyaang ginawa ko noong nakaraang pebrero, patawad sa ubod ng panget at walang kwentang dula na pinilit, sinigaw-sigawan, at inapi-api ko kayong gawin. Patawad ng sobra. Sobra sobra.

Dahil sa isang cellphone video na nagtataglay ng isang kahayupang tunay

*this was created a month ago? not sure.. :)

Sa tingin ko, kaya ko nagawang matutoong magsulat ay upang sa mga panahong tulad nito – kung saan ang bawat patak ng ulan ay tila mabigat na kung anong tumatapak sa iyong dibdib at nagpapabigat dito, kung saan sa di malamang dahilan ay biglang dumidilim at lumuluha na lamang ang buwan, kung saan sa malayo’y maririnig ang mahinang pagluha ng mga payaso – magagawa kong mailabas ang aking nararamdaman sa pamamagitan ng salita, ng titik, ng tunog. Kasabay marahil ng pagbigay sa akin ng kakayahang ito ang kaalamang sa maraming mga susunod na sandali’y mararamdaman ko ang ganito. At pasalamat pa nga akong sa pamamagitan nito’y magagawa ko iyong ilabas ng tahimik at di mapapansin ng iba. Pasalamat pa nga akong sa pamamagitan nito’y di ko kailangang umiyak – dahil ang mga salita ang gagawa niyon para sa akin.

Ngunit kung iwawaksi ko ba ang kakayahan ay mawawala rin ang kaakibat na kalungkutan? Kung hahayaan kong maging tanga na lamang akong muli sa paggamit ng mga salita, muli bang babalik ang mga ngiting napapawi? Muli ba akong sasaya?

Dahil kahit pa may paraan upang ito’y mawala, ang kalungkuta’y nararamdaman pa rin, kahit kaunti lamang, sa mga sandaling hindi mo pa ito naisusulat. At hindi ba iyon ang pinakamasakit? Ang maramdaman ang isang lungkot ng sandali lamang – animo’y pinaaasa kang hanggang doon na lamang ito’t di na muling mararamdaman.

O kaya naman marahil ay tanga lamang ang nagsusulat. O kaya’y ingrato sa paraang binigyan na nga ng ikasisiya, ang gusto pa’y mawala ng tuluyan ang nagpapalungkot sa kanya.

Sa mata ng mga nakakariwasa...

... krisis na nga, itinuturing pang biyaya.

Hindi ko anbasa ang editoryal ng Philippine Daily Inquirer noong nakaraang martes pero sa nabasa ko sa blog ni Cheska, parang buti na lang at hindi na ako nakapagbabasa ng dyaryo ngayon at likas akong hindi mahilig sa mga editoryal.

Ayon sa post ni Cheska, hinanapan ng naturang artikulo ang kasalukuyang krisis (sa langis, ang tumataas na inflation rate, tumataas na pamasahe, at kung anu-ano pang tumataas na nagpapahirap pa lalo sa mahirap na nga Pilipino) ng nakukuha diumanong mabuti ng mga Pilipino mula dito.

Isipin mo un, krisis na ha. Kahirapan na ang pinag-uusapan tapos sasabihin sa iyo ng isang editoryal sa dyaryo na mabuti nga iyon at nakakatulong ka sa kalikasan?!?! Lalu pa't di naman kaila na sa panahon ngayon, halos lahat ng Pilipino di magkaintindihan kung paano kakain!

At para mawindang kayo sa kung paano nagkakamali ang perspektibo at pananaw ng mga "priviledged" sa mga bagay-bagay basahin ninyo ang blog entry ni cheska:

http://areyouafundamentalparticle.blogspot.com/2008/07/hooray-for-inflation.html

Tapos pagnilay-nilayan mo kung bakit halos lahat ng Pilipino ngayon tahimik na lang at halos hindi mo na maririnig ang pag-aray nila sa sunod-sunod na pahirap na dala ng dumadausdos na ekonomiya, para mapagtanto mong hindi na nila magawang umaray dahil marahil ay hindi na kasi iyon sapat sa sobrang hapdi.

Tapos pupurihin pa ang mga latigong humahampas sa kanila? Kundi ba naman tanga.

Why WORRY when you can PRAY?

Fine. I failed to attend mass for two straight weeks now. Add to that, I think i'm on the verge of spiritual death made worse by the fact that I'm really just relying on CYA and YFC to somehow try to revive me. And don't get me wrong, God has been proving to me these past few months that only He is my happiness - I've been so dead lonely and sad for no reason at all, feeling so defeated and unfulfilled, these past few months. And yes, this has aggravated my desire to actually rejuvenate myself and bring me back to that 4th-year-high-school version of me that spreads his arms wide open for Him (and this makes me miss Pisay and my batch sooo much). But see, doing so is starting to become more challenging too. After all, college life had brougt more things to think about, stealing away priorities and destroying daily schedules. There's just so much to do in so little time that I so regret not putting my faith in stronger foundations prior to college and all this "busy-ness."

More often than not, I find myself envious of Pito reading his Christian books at the dorm and guilty whenever he plays praise songs from his laptop as our background music as we study taxonomy and comparative anatomy.

But you know what, God knows it's my birthday soon. And probably He too knows that I'm also in a position wherein I still have a lot to face (come on, face it, we're yet in our fifth week of school but ALL of us are already tired with the demands of our academic life alone, not to mention our extra-curricular activities in the college and in the university) and a lot to be tired for. I bet He knows that I'm soon to face my worst worries and that I tend to falter and give up whenever I worry.

So, He gave me a gift. And He did even after my two weeks of not attending mass and my being the worst son ever for the past months. (God, why do you always make me feel guilty? You know I don't deserve it.)

The priest at the mass a while ago gave a good sermon, which was very unexpected since a lot of priests nowadays do not give such heartfelt sermons that can help both spiritual and practical. He recalled how he often worries and feels defeated by the changes that come into his life. And he shared that after all of the things he does just to take away the depressions that he feels, only one often proves to be most effective: prayer. And I guess, from now on, I would often pray. :)

Oh and he shared how deaf people tries to escape from the world whenever they want to just stop talking to other people (they use sign language, remember) or just stop worrying even for a while: they close their eyes. And in doing so, they see more of themselves. :)

Kapag nagdesisyon ang tadhana na idikta sa iyong "mature" ka na, kelangan mong sumunod, kahit papano, at panindigan ito. :)

Mahirap makahanap ng isang taong kapareho mo ng "birthday." Pero mas mahirap makahanap ng taong kapareho mo ng "birthdate" - yung kapareho mong ipinanganak sa araw na iyon. Ako nakahanap na at dalawang beses pa. Tapos yung isa, first year imed ngayon. Nakakatawa (at nakakailang) na tatawagin ka niyang 'kuya' dahil lang second year ka na samantalang magkasing-edad lang naman talaga kayo at sakto pa! Haha. Sabik na tuloy akong batiin siya sa araw ng aming kapanganakan. Iba rin naman kasi ang pakiramdam na yung eksaktong binabati sa iyo ng mga tao, ipambabati mo rin sa iba sa parehong araw. Nakakatuwa. :)

Ngunit bukod pa sa realisasyong ito, nakalatay rin sa araw na iyon ang isang tila mabigat na paratang ng tadahana. Kapag kasi nagdesisyon ang tadhana na idikta sa iyong "mature" ka na, kelangan mong sumunod, kahit papano, at panindigan ito dahil kung sabagay, may magagawa ka pa ba? Samantalang tumatakbo ang oras at dumadaan ang mga panahon, alangan namang magdalumat ka muna bago kumilos pasulong. Kaya nga pagdating ng takdang araw, di rin minsan maiiwasan ng isang taong tumingin sa kanyang sarili at itanong: "Tama ba ang tadhana?"

Kung tutuusin kasi, ilang araw na lang, legal na akong bumili ng Playboy (pero kung sabagay Pilipinas nga pala ito noh? at hindi naman talaga masyadong natutupad ang 'for people who are 18 and above' rule dito), alak, sigarilyo, at kung anu-ano pang bisyo. Pwede na rin akong pumasok sa kahit anong bar dito sa malate at manood ng kahit anong pelikulang may explicit content. Haha. Exciting. :)

At dahil pwede na, doon na pumapasok yung bigat na biglang sumasailalim sa bawat desisyon na gagawin mo sa araw-araw. Sa pagkakataon kasi na ito, MAS malaya ka nang gawin ang mga bagay sa mundo dahil sa idinidikta ng "society" na handa ka na. At sa totoo lang, nakakatakot maging malaya dahil nagiging mag-isa ka na lang sa pagtahak sa daang gusto mong suuingin. Kaya nga para sa mga hindi pa handa, si Oble ang pinakanakakatakot na imahe sa lahat.

At dahil nga wala ka naman talagang magagawa kung hindi sumunod at magpatuloy na lang pasulong, isinusuksok mo na lamang sa iyong isipan na kakayanin mo na lang ang mga hamong dadating. Kaakibat nito, sinusubukan mo ring simulang ipakita at patunayan sa sarili na baka nga nga hindi naman mali ang tadhana na maniwalang handa ka na sa kalayaan.

At dahil dito, naisip kong gumawa ng pagbabago. Kung sabagay, halos isa't kalahating taon na rin naman ang lumipas nang talikuran ko ang opinyon ng iba dahil lang sa isang walang kwentang dahilan na di kalaunan ay naging dahilan rin para makasakit ako ng iba. Siguro'y bahagi ng kalayaan ang maipakita sa iba kung sino ka at sa huli'y tanggapin ang pananaw nila sa iyo - masaktan ka man o hindi, matuwa o malungkot mula dito. Kaya marahil ay dapat nang tigilan ang pagiging hipokrito at tuluyang yakapin ang pananaw kong ang mga opinyon ay pinaninindigan ngunit inilulugar sa sariling pananaw at sa pananaw ng iba.

Dalawang Libo't Labing Lima

Nung isang araw, nagkaroon ng isang oryentasyon ang 2014 para sa papasok na intarmed class of 2015. Masaya. Haha. Yun lang.

Hindi kasi ako sigurado kung nagenjoy din sila. Sana. Sana hindi namin nasapawan ang FOP nila. Kasi naman, papasok pa lang, nagchant na yung imed. natakot tuloy. haha.

Anyway, para to sa buddy ko. Gudlak buddy! Madali pa ang first year kaya pagsamantalahan mo na! Welcome to the UP College of Medicine!

Isang email mula sa kabit ni Dating Pangulong Erap

Kilala ko na ng husto ang mga ganitong email na isang tingin ko palang, kaya ko na kaagad malaman kung isa siya sa mga email na nanloloko lang ng mga nakakatanggap nito - unwanted emails ba. Pakiramdam ko nga bihasa na ako sa mga ganito eh.

At kagaya rin marahil ng maraming may email address, binubura ko kaaad ang mga ito ng hindi man lang binubuksan. Sa totoo lang, bago ako magbasa ng kahit anong email, buburahin ko muna lahat ng ganung email. Nakakairita kasi na minsan, sa 35 na email ko, 10 lang dun ang may kwenta sa buhay ko at karamihan, mga email na pinapaasa lang akong marami akong email.

Pero minsan, kapag nababagot ako o sadyang nakakaengganyo ang pangalan ng 'nagpadala,' hindi ko agad binubura at, sa katunyan, binabasa ko pa nga.

At akalain mong mayroon din palang mga pagkakataong mamamangha ka sa mga ganitong email. Minsan kasi, sobrang imaginative ng pagkakagawa niya na umaabot sa puntong nakaka-aliw. Hindi pa rin nakakakumbinsi pero nakaka-aliw pa rin. Sino ba kasing tao ang may kakayahang umisip ng mga ganitong scenario para lang makagawa ng mga email na manloloko? Kaya nakakabilib eh. Yung iba kasi lantaran na lang sinasabi na: "I'll send ou 300 gazillion dollars just reply to this message with your contact info, etc."

Pero ang email na ito, gumamit pa ng kaunting history at story background para lang mas magmukhang convincing. Haha. Kakaibang talaga. Oh eto na (unedited):

From:Madam Laarni Ejarcito Enriquez. Confinement house.
Manilla, Phillipine.

WITH TRUST AND CONFIDENCE,

Dear Sir,

I am very sorry to had infringe into your privacy without permissionbut please with all humility i solicit your attention to hear me out.Iammadam Laarni Enriquez, a filippino by nationality, and a divorcee. Honestly I would like to have a long lasting relationship with you ,if possible entrusting my life time fortune into your possession,as now I am broken hearted and needs someone to trust, without remembering mypast and forsaken experiences from close confidants and family. I need someone, who would take me for whom I am and as a life timepartner, after making claims of my deposited life fortuned in Abroad.Well, from your profile, I believe in me that you ought to be a veryhonest person.

I would like to give you a brief description of my lifeautobiograph I was once the mistress of our President, Joseph Estrada,andduring his tenure in office, I was often used as a courier indepositinghis(the president) funds, in the Europe,and Africa because of myhonesty but his wife Madam Loi and her son-Jude, accused me of havingsecretaffair with the president ,this led to fabrication of all kind ofallegation against just to disrepute my honestly earned fame .

But, not quite long, I was arrested, together with his wife and son,in connection with the 27th July, 2003, failed coup for working in thehousehold of the ex-president Joseph Estrada .Althought i was latergranted bailed as there was no substantial evidence against me , now Ihave been released but under security watch within state confinementwithlimited opportunity to reach the outside world to prove my innocence. All, I want from you is to assist me make claims of some funds, I diddeposited in metallic truck box in security finance house in London,United Kingdom a remote states in British. Every other deposit havebeenconsficated and seized by the the government of Madam Gloria thePresident of republic of philippine .

But, this one is the only one theycouldnot see, as I did kept the deposit certicate and deposit agreetmentwith one of my close confidant The Amount being deposited is much about 20. Million United statesdollars,as this was the money that was supposed to be used by thePresident to acquire some properties in Europe.

All, I want from you, now is honesty and sincerity, as, as soon asthis money is claimed by you, I will look for a way out and sneaked outof Philippines and travel down to meet you in your country , theshipment cost and demurrage has being taken care I would like us to goinvestment partnership together,in investing this money in your countryandanywhere else you prefer.

I will send you my Photo, the a depositcertificate and authoritative agreetment which i am prapared to forward to youwith more hint on how to reach the security company to retrieve andrequest the shipment of the metallic box containing fund on my behalftoyour country while i join you at convenient time for joint investmentif you desire.In addition to this i promise to give you five millionunited states dollars out of the total fund for your kind assistance.

Sincerely,
Laarni.

I hated Math 5

I hated Math 5.

I really hated Math 5.

No, seriously, I really really hated Math 5.

But see, for things that make you tougher and better as a student, more so as a scholar of the government and as a student that is paid to study HARD, those things that challenge your very being to exert more than what you can and excel more on the things you’re bad at – things that push you to the limit, no matter how hate-able it can be – are the things that you’ll eventually love. Things like this, though you hate now, can propel you to breeze through other things that could have been tougher if not for the former.

Even we, INATRMED students, who are actually supposed to have a course centered on biological and medical sciences, still have three math subjects: Math 17, Math 100 and Math 101. Math 17 is the basic math while Math 101 is statistics.

And guess what, Math 100 is calculus.

I know, right? Why the hell are we studying calculus for? Do we seriously have to integrate just so we can measure the pimple of our patients? Or wait, do we have to make a graph and check its continuity just so we’d have quantitative values regarding its location on our patient’s butt?

Oh yeah, I doubted its significance. But see, the world would not fail to prove you wrong many times. We use math in Nephrology, not exactly sure kung calculus talaga pero related ata, in computing for concentration gradients, etc. See, even medicine needs math.

This brings me to my stand (this is the part of an article where the writer would actually just state its stand because he can’t find any other creative way to tell it.): Math 5 should remain as a REQUIRED subject for Pisay seniors.

Why?

One: It is undoubtedly useful. It prepares the Pisay scholars for their math subjects in college, making the scholars have a good foundation for the basic concepts.

Two: If it is removed solely because it is TOO ADVANCED for high school students, then why the hell would Pisay remain to be called the premier high school of the country? If they think something as basic as math 5 is too hard for us, then why still call us gifted? If the main reason for removing it is that it’s too advanced, thus too hard, for us, how would we be different then to the other high schools? Ganito ba kaliit ang tingin ng BOT sa kakayahan ng isang Pisay scholar?

I know it could be that they are just concerned, but the mere fact that many have survived Math 5 means that it is not beyond our capacity.

Come on, those people who got a 5.0 in Math 5 failed not because it was too hard. They failed because of external factors – whether intentional or unintentional, whether it’s their fault or not. For crying out loud, it’s just stupid – PLAIN stupid – to remove a subject just because some fail in meeting its requirements.

And I feel offended that the Math Department is even pushed to comparing our curriculum with the other science high schools. Aren’t we even supposed to have a harder curriculum compared to the other high schools of the country solely because we bear the title of being the premier high school of the country? Wouldn’t it be just right to give justice to that title by actually making sure that we are not just high school graduates after we leave Pisay, but exceptional high school graduates? I’m sure that’s what the country would want. After all, we spend tax payer’s money for our education so why not be the best as a form of respect for being scholars?

It’s just irritating that things like this, when looked upon in the wrong paradigm, can lead to actions that can actually decrease the standard of excellence that our beloved Pisay has. We should not let that be. If there’s something to fight for, judging by what I witness with quesci’s standards, excellence is something we, alumni, should protect.

Boom

I've need to be...complete. (centrum. haha.)

No really. I need reasons AND ways to love myself and appreciate myself back from the disgusting viewpoint of myself that I have right now. Okay, I'm starting to sound conceited. Sorry. It's just that to feel like this AGAIN makes me think like I've never learned anything after so many years. The last time I've felt this was way back first year high school when I was all emo and such. You know, the usual teenage angst. Now, to think that I'm already about to receive my right in watching movie rated R18, feeling this makes me puke.

Or maybe I just really wanted to write in English again, as an act of rebellion to the PI paper that I'm writing right now and can't finish because blog entries like this distract me.

Fix your life, Ryan. Finish the freakin' paper.

Touch Us Not Malacañang!

Is Gloria and her freaking office really determined to CORRUPT EVERY SINGLE INSTITUTION that is trying its best to do something good for the country?

Because if she does, then the news report I heard from ABS-CBN's "Bandila" should come as no surprise at all. No wonder her rotting administration is now targeting Pisay.

Pisay had much controversies that it had to face during the past years. From the pointless and debatable controversy about the Opus Dei teachers to the alleged breaching of several policies, it tried its very best, just like it had always done so in the past, to handle them well. This includes the recent, MOST DESTRUCTIVE controversy that it had to face - the Fabro-Mercury Poisoning Case.

It was destructive because it freaking ruined the image of every Pisay Scholar in the country. It was destrcutive because most, if not all, Pisay Scholars were questioned practically by everyone that knew about the case, if the poisoning was true. It was destructive because we had to answer YES - yes, it was true that a supposedly intelligent senior student was twisted enough to poison another person - and we had to endure the disappointment of everyone that asked the question.

This case has done its part in marring the image that this country's premier high school has long protected. And we are just happy that something was done in response to it. We are NOT PROUD of this case but just like any institution, Pisay is run by humans that make errors. And just like any institution, it is also run by humans that can correct those errors and give justice.

The Philippine Science High School has its own Board of Trustees. And it is the one that corrects the things that are insufficient to conform to the school's standard of excellence. The BOT decides upon cases like this - whether the student still deserves to remain a scholar of the Filipinos or not. But apparently, the Malacañang believes otherwise.

According to the news I've watched in "Bandila," the office of the president had inverted BOT's decision to dismiss M*nzon - the alleged student that poisoned Fabro, another Pisay student. This is so for reasons I'm not sure if the news report aired because I failed to watch the first part. In Pisay terms, when you are already a fourth year student and you got dismissed, you will be graduating not with a Pisay diploma but only with a DepEd diploma. BOT decided to dismiss M***on, thus, disabling him to graduate as a Pisay Scholar.

There are many reasons why I am now officially enraged after hearing this. Here they are:

First, Malacañang NEVER cared (well, at least not when it comes to policies) about Pisay. This is the first I've heard that they actually meddled with Pisay matters (of course, other than the pushing of other lawmakers regarding the constrcton of othe Pisay units. Other maters, if here, I'm not aware.) And what's practically wrong with this "meddling" is that it concerns inverting a decision about a "student case." I would understand that this can be just disgusting Philippine politics if this concerns people from the administration, building constructions, etc. But something as deep as a student case? There is just something wrong. Why would the president of the Philippines be too concerned about a STUDENT who received a disciplinary action due to his conduct last last year? Aren't the rice crisis and Lozada enough to be problematic about? Heck, this issue didn't even become a national issue that everyone in the country knew. Only those who give a damn or who knows what Pisay is all about cared. There are just so many national issues, why and how can the president care about something that is is such a small scale as compared to the other problems they're facing right now?

Second, why this particular student and this particular case? Oh, didn't GMA or her staff knew about the Pisay student that did not graduate with a Pisay diploma simply because he or she exceeded the limit for the number of absences? Didn't GMA or her staff knew about the Pisay students that got dismissed simply because of a failing mark in one of his or her subjects? And these were imposed because these were the rules of the school. And under the rules these, along with the case of M***on, are subject to dismissal. And as an institution that follows the rules that it has created to govern itself, so UNLIKE the government that we have now, Pisay stands by these rules and IMPLEMENTS them well. Besides, these students got dismissed for reasons far less than that of M***on's and yet Malacañang never cared. So why now? Why does it care so much now that it had to meddle with Pisay's implementation of it's own rules?

Third, since when does the Malacañang know more about Pisay students than the Board of Trustees (BOT)? Heck, Malacañang does not even know the constitution well enough to actually prevent Gloria and all other government officials from corrupting the country's money. Why then should it know more about Pisay than Pisay itself? Even if Pisay is under the DOST, it is obvious that the Office of the President know less about Pisay's rules and regulations. I would have been less surprised if the inversion came from the DOST. But from the Office of the President? What's the connection? Seriously, if there is someone more eligible to make a decision about these matters - student matters, for crying out loud - it would be none other than the school, in his case, the BOT of PSHS. The only reason why the inversion from the Office of the President would make an impact is simply because Pisay remains to be under the government (gosh, if only we could be autonomous like UP!). Otherwise, it does not have anything to do with the school.

Fourth, the case was not just disciplinary but almost CRIMINAL. It even almost killed Fabro and had mad her, until now, subject to sterility. THAT WAS MERCURY, for crying out loud! Even the average student knows how fatal that element is! This is not just about a school ego being bruised. This is not just about the stupid government corrupting another honest institution. It's about a girl trying to find justice. And for what that's worth, for a life that could have been possibly ruined, can they not allow justice to incur a punishment, even if its as simple as a 'no diploma?'

Fifth, I have long looked upon Pisay with nothing les than a beacon of excellence. And for that excellence to be ruined by a scholar or by a government, it is simply DESPICABLE. Even Solito's movie wasn't that enough to bring back the image of Pisay that was lost. No one should be called a PSHS Scholar without deserving the title. Genius is not enough. It should have with it the same amount of values expected from it. As an alumni, I do not want to be in the same league as those students sho simply did not deserve what the other alumni, including I, worked for for four years. I do not want to be in the same league as those who have chosen not to value what the school hold dear - LIFE.

Sixth, if he is innocent of the charges against him, why use the DISGUSTING politics of this pathetic country just so he can rid of those allegations? That is just plaine COWARDICE. He WAS once a student of Pisay. He knows that there are o other ways to prove innocence. So I challenge him to drop this utter stupidity of using a rotting government to save his ass and just once, become man enough to face what is thrown at him in the proper courts with due processes. For once, prove to the Pisay community that you still have dignity and that you were still the genius, which Pisay inculcated with values, that everyone thought you were.

Seventh, I DARE NOT BE SILENT ABOUT THIS. Touch us not with your filthy hands Malacañang!

A Love Letter To My First Patient Ever: Melonio

I'm guessing he's around 9-10 years old and no, I did not cure him of any grave disease whatsoever or prescribed any drugs that can alleviate any "wrong physical feeling" that he had. All I did was helping him get through a rite of passage to becoming a man, a rite fulfilled by almost all boys here in the Philippines.

Oo. Marunong na kong magtuli. AS IN. Gusto mo? Masaya siya, sa totoo lang. Yun nga lang talaga, dapat hindi ka takot sa dugo dahil madugo rin siya kahit papano. Pero sobrang madali lang siya. Hindi na nga siya tinuturo sa med school ngayon eh kaya din sinunggaban na namin ang pagkakataon na matuto. Aba, pagkakataon din yun na matuto, kahit minor operation lang yun, astig pa rin. Para kasi saming intarmed na pinupuno ng subjects na katulad ng math 17 na hindi namin alam kung anong kinalaman sa medicine (sige na, may hihirit na may magagawa rin yung kaalaman na yun pag naging doktor na kami. okay fine. ang punto lang naman, hindi pa rin siya medicine na talaga), sobrang naaastigan na kami kapag tinuturuan kami ng mga bagay tungkol sa medisina. Siyempre, gusto na rin naman kasi namin malaman kung kaya talaga namin at kung gusto talaga namin maging doktor. At sa pagkakataong ito, sa pagtutuli, napatunayan kong kaya kong mag-opera, kahit minor pa lang yun, at na hindi ako takot sa dugo o kahit nandidiri man lang sa paghiwa ng balat o kung ano pa man.

But, I did some errors when I was doing the circumcision of my first patient's dick. No, you don't have to say "oh no!" because I was able to make up for it. After all, it wasn’t my fault at all because the doctor that was teaching us what to do told me to cut further the foreskin of my patient’s penis. Unfortunately, the cut skin was too far from the corona of the penis so I had to sew it back before sewing the uppermost skin to the second layer of skin of the boy’s penis. The cut that I did was clean and smooth but the blooper that I did forced me to make almost six sutures to correct it and to finish the operation. To make matters worse, the skin of my patient was too thick that inserting the needle through it took too much effort to do and that my two other sutures got loose so I had to do it all over again. Thank God that Melonio, my first patient ever, was very brave. I knew he could already feel the pain when I was just doing my second suture but due to the limited supply of anesthesia, I can’t give him more so he had to endure the pain. Even so, thankfully, I finished successfully.

Nakakatuwa dahil 17 years old pa lang ako, marunong na akong magtuli at nagkaroon na ako ng unang “pasyente” samantalang kahit kalian yata ay hindi ko naman talaga naisip na magdodoktor na ako. Achievement to! Hahaha. At nakakatuwa ring isipin na kaya ko pala. :)

To Melonio: Thank you for helping me wake up, once again, the curiosity and thirst for knowledge that have long been sleeping inside of me.

Tarantado Ang Nagsabing Pantay-Pantay Ang Mga Tao

Kung isa kang karaniwang mamamayang walang bank account na halos sumabog sa dami ng laman at nakatira ka sa Quezon City pero nag-aaral ka sa Maynila, napakaliit ng pagkakataong hindi ka sumakay ng LRT 1 para tahakin ang Taft Avenue, lalu pa’t di na lingid sa kaalaman ng nakararami na ang pagsakay sa jeep o kaya bus na tumatahak sa kahabaan ng Taft upang makarating sa pupuntahan ay isang lantarang pagsigaw na gusto mo talagang ma-late. Kabilang ako sa mga taong aking inilarawan at kaya naman sanay na rin akong masabihan ng guard sa LRT ng naghuhumindik na: “Psst, alis! Don’t step on the red line!” gayong siya mismo ay naglalakad sa red line na iyon habang sinasabihan ang iba na wag iyong tapakan kahit pa napakaliit na parte lamang ng sapatos nila ang tumatama sa animo’y sagradong lugar para sa mga guard ng LRT. Kung sabagay, safety is still safety so we should abide by the rules. At hindi naman talaga ako nagrereklamo na may sumisita. Natutuwa nga ako eh. Pero hinihiling ko rin na tuwing naninita ang guard na iyon ay may tren na dumating at lumihis sa dapat nitong daanan para matamaan ang sinumang nasa red line. At para rin mahagip ang hipokritong guard.

Pero hindi naman talaga ito tungkol sa mga letseng guard. Tungkol ito sa pagiging isang malaking usisero ko sa mga taong sumasakay o nakasakay na sa tren. Siguro inuusisa din nila ako pero wala na akong pakialam dun kasi sa pag-uusisang ito ako nakapag-iisip tungkol sa mga bagay-bagay. Dito ko napapansin na may mga oras na sobrang dami ng bumababa sa Gil Puyat. Minsan, naman walang bumababa pero may nagtatangkang sumakay at hanggang pagtatangka lang talaga ang nagagawa nila dahil maaari sa dami ng tao o pwede rin namang may mabahong mamang nasa may pinto.

Siyempre, lagi ko ring inuusisa ang mga estudyanteng sumasakay sa LRT mula sa Vito Cruz. Oo, nandito ang La Salle. At oo, hindi na kaila na madaling makilala kung ang pasakay na estudyante ay lasalista o hindi. At ang una ko talagang tanong sa sarili ko ay bakit ba sila sumasakay sa LRT? Pero siguro nga hindi lahat ng lasalista ay may kotse kaya anu bang pakialam ko kung magcommute sila? Bihira rin ang napapansin kong babaeng lasalista marahil ay dahil hindi sila masyadong nagcocommute o kung anu pa man. Basta mas mapapansin mo kapag lalaki. Suot pa lang eh. At talaga namang naglalaway ako sa ganda ng suot nila (mas madalas sa sapatos nila). Lumalabas ang katiting na bahagi ng aking pagkatao na nagnanais ng mga materyal na bagay. Ewan ko ba, basta maganda yung sapatos nung lasalista nararamdaman ko na ang matinding pagkainggit. Haha. Sabayan mo pa ng astig na damit at mapormang pantalon. Parang kala mo pupunta ng isang magarbong pagdiriwang eh samantalang pumasok lang naman siya sa paaralan. At mapapaisip ka pa kung nag-uulit sila ng damit. Kaya nga halata kaagad na lasalista eh. Kasi maporma at galing Vito Cruz.

Siyempre hindi rin mawawala ang tindig mayaman at makikinis na mukha. Hindi mawawala ang pamosong buhok na naka-gel man o hindi ay halatang inaalagaan. At kung may kasama at makikipag-usap, hindi rin mawawala ang pagsasalita ng ingles o di kaya naman ng Filipino na naka-slang o kaya’y tunog mayaman. Maputi man o maitim, lagi nilang tangay ang kakaibang aura na iyon na nagsusumigaw sa mundo na: hoy, mas nakakariwasa ako sayo, kung di man tayo pantay ng katayuan! At siyempre, kung mukha pang nahaluan ng ibang lahi ang taong papasok sa LRT mula sa Vito Cruz, malamang lasalista na rin yun.

At siguro nga kaya natanggal rin kaagad sa listahan ko ng papasukang unibersidad ang la salle. At ito na rin marahil ang dahilan kung bakit kalaunan ay natanggal din sa aking listahan ang ateneo. I just never believed I would be able to keep up with the hype of buying nike shoes (really, really, really cool nike shoes) every once in a while just for wearing something in school. Eh sobrang nasanay kaya ako na t-shirt lang tapos shorts at tsinelas pwede na. At tanggapin na natin, kahit pa sabihin ng ilan na hindi mo naman talaga kailangang gawin iyon at stereotype lang yun, sa tingin ko naging bahagi na iyon ng kultura nila, lalu na sa la salle. Sa bagay, magsisimula din naman ang isang stereotype sa kulturang napapaloob sa isang lugar. Kaya kahit hindi kailangan, may pressure. Eh samantalang, ano bang pakialam nila sa suot mo, lalu na ng teacher mo at ng mga libro o handout na babasahin mo? Isa pa, mababaliw rin siguro ang bulsa ko dahil sa pangangailangang bumili ng mga bagay na lampas limangdaan palagi.

At sa mga nakita kong ito aking napagtanto na putsa, tama yung prof ko sa soc sci! Tarantado ngang talaga ang mga nagsasabing pantay-pantay ang mga tao. Nag-iilusyon pa nga eh, kung tutuusin. At yan na marahil ang kaganapan ng tanging bagay na natutunan ko sa klase namin sa soc sci (oo na, magwawala na ang ibang intarmed dahil nagawa kong may matutunan sa soc sci; di naman niya talaga ito tinuro at parte lang talaga ng mga nabasa namin mula sa mga pinabasa niya).

Ang Soc Sci 1 sa UP Manila ay Behavioral Science. Dito ipinamukha sa amin ng UP na may mga guro ngang talagang mabait naman pero sa hina ng boses at walang kahit anong kasiyahang mapipiga sa kanyang paraan ng pagtuturo, aabot ka sa puntong tulog ka na hindi mo pa alam tapos bigla ka na lang magiging na masakit na ang ulo mo o kaya nama’y naglalaway ka na. Pero wag ka, bawal matulog kaya dapat kahit tulog ka na ay nakabukas pa rin ang mata mo, nakatingin sa kanya.

Dito rin namin natutunan na sa dinami-dami ng hayop dito sa mundo, tao ang pinakamahina. Feel na feel lang talaga natin na tawagin tayong pinakamataas na uri ng hayop pero sa totoo lang, kung survival lang din ang pag-uusapan, wala naman talaga tayong panama. Wala kasi tayong natural instincts eh. Kung baga ang isang pagong, kahit mag-isang lumabas sa itlog at wala naman talagang nagtuturo sa kanya, dahil sa instincts, alam na niya kaagad kung ano ang mga bagay na dapat niyang kainin at kung anu-ano pa. Ang isang gagamba hindi kailangan ng magtuturo para malaman niya na may kakayahan siyang gumawa ng sapot at para malaman niya na ginagamit iyon para humuli ng pagkain. Yun ang wala ang tao. Kaya nga ang isang bata sinusubo kahit ano eh, kasi nagmamasid siya sa mga bagay kung nakakain ba iyon o hindi dahil hindi niya alam. Kaya’t kung walang nagtuturo, hindi niya malalaman ng isang sanggol na kapag lumunok siya ng muriatic acid eh matutunaw ang esophagus niya.

Sinong nagtuturo? Ang mga tao rin. Kaya nga dito pumapasok ang kahalagahan ng pakikipag-impo (okay fine, baka hindi niyo maintindihan, ang ibig sabihin ng pakiki-impo ay socialize o social interact) – upang maituro sa isang tao kung pano maging tao.

Teka, anong tinuturo? Yun ang isang bagay na ginawa ng tao para maihalili sa instincts na wala tayo – ang kultura. Oo, ang kultura. Madalas ngang hindi nabibigyan ng tamang halaga ang salitang ito dahil lagi na lang naiisip ng mga tao na kapag sinabing kultura, ibig sabihin mga katutubong sayaw at kung anu-ano pang katutubo. Pero para maging madali, ang kultura ang kabuuan ng mga kaugalian ng isang lipunan na gumagabay dito para mabuhay. Ganun ito kahalaga. Ito ang nagdidikta sa isang lipunan kung ano ang mga dapat gawin, kainin, at kung anu-ano pa para magpatuloy ang kaayusan at para mabuhay ang isang lipunan. Kaya nga rin iba-iba ang kultura ng mga lipunan sa iba’t-ibang bahagi ng mundo – dahil iba’t-iba rin ang nakikita ng mga taong mahalag para mabuhay sila. Kunwari dito sa Pilipinas, bahagi ng kultura natin ang maligo ng araw-araw dahil isa tayong bansang mayaman sa tubig. Pero para sa mga lugar sa disyerto, malamang ay hindi ito maging isang kaugaliang bahagi ng kanilang kultura dahil sa kawalan nila ng tubig.

At dahil sa ang kultura ng isang lipunan ang nagtataguyod dito upang manatili ang kaganapan ng lipunan, may mga bagay na sadyang mas pinapahalagahan ng isang lipunan kaysa sa ibang bagay. Katulad ng bigas dito sa ating bansa, na mas pinahahalagahan ng ating kultura. Katulad rin ng pagiging makabansa para sa iba’t-ibang lipunang bansa sa mundo. Pinapahalagahan ito ng mga kultura dahil isa itong uri ng pagiging tapat sa bansang kinabibilangan. At dahil sa mga pagpapahalagang ito kaya hindi pantay-pantay ang mga tao.

Natural para sa isang lipunan na pahalagahan pera, lalu pa’t ito ang nagdidikta ng mga kayamanang materyal na maaaring matamo ng isang tao. Isipin mo na lang kung hindi pinapahalagahan ng lipunan ang pera, magkakaroon ng malaking gulo sa kung ano o gaano karami ang dapat makuha ng isang tao. At dahil trabaho ng kultura na gawing maayos ang lipunan, kailangan nitong pahalagahan ang pera. At dahil pinapahalagahan ito, ang marami nito ay mas napapahalagahan din kaysa sa mga wala nito. Kaya kung mas may pera ka, mas may kapangyarihan, mas nakakataas ang turing sa’yo sa lipunan kaysa sa mga dukhangisang kahid isang btuka. At ito, ang simula ng di pagkakapantay-pantay ng tao, na sa totoo lang hindi naman talaga napipigilan.

Kaya nga tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang tao dahil hindi naman talaga. Oo, dapat pantay-pantay ang mga tao dito sa mundo, anung lahi ka man o anumang katayuan mo sa buhay. Pero ang punto, hindi tayo pantay-pantay. Sira ulo ka at nahihibang kung sasabihin mo sa isang mayaman na ang karapatan o mga pribilehiyo niya ay karapatan at pribilehiyo mo rin dahil ang totoo, hindi. Hindi kayo pantay kaya ang kapal mo nun kapag sinabi mong karapatan mo rin ang karapatan niya. Marahil sa ibang mga karapatan, oo, pero hindi sa lahat. Oo, dapat karapatan mo rin iyon pero dahil na rin sa kulturang itinalaga ng tao, hindi iyon mangyayari. Hindi pwedeng maging pantay-pantay ang mga tao.

At kaya naman sa tuwing inuusisa ko ang mga lasalistang sumasakay ng LRT, naiisip kong hindi nga talaga kami pantay. Kahit sa mga pribilehiyong natatamasa, sablay na eh. Hindi pantay-pantay ang mga tao.

At kaya rin marahil parte ng curriculum namin sa Intarmed ang asignaturang nabanggit kanina. Siguro kasi, nais ding iparating sa amin ng aming kolehiyo ang puntong ito. Tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang mga tao, pero gago ang hindi gagawa ng paraan para hilahin pataas ang mga nasa ibaba niya. Hindi naman kasi ikinukulong ng kultura ang mga tao sa kahirapan. Pwede namang hindi ka manatili, ika nga ng mga bading, na “POORita mirasol” all youre life. Hindi ka nakakulong sa isang social class pang habang buhay. Pwede kang umangat at iangat ng iba.

At yun na marahil ang pinakapunto nito: hindi nga pantay-pantay ang mga tao kaya ano pang ginagawa mo?

A really sincere apology. Hahaha.

I'm starting to hate the fact that Cheska produces a lot of REALLY good entries while all I can come up with is a pathetic apology for an entry. Yes, I apologize to this blog for not really helping it serve its purpose in the world by having good blog entries. I apologize for having so much to write about, but still choosing not to (like a review for the movie "Gabriel," which has a really good concept; I'm not just sure if it jives with theological ideas and whether it is, at any point blasphemous. Still, it really has a good concept, somthing most hollywood movies lack nowadays since they just rip off japanese horror films now.).

So there. I'm just posting, AGAIN, so that at least I would have a post for the month March. Hey, I don't want to openly admit that I'm starting to lose my pasion in writing about just anything! Hehe.

Kidding aside, I do exert effort. I'm applying for the college of medicine's newspaper now. I'm placed no the news com, however, which is irritating because I hate writing in a very rigid manner (heck, even how to write dates have rules!). Seriously, I'm a feature writer by heart. This is torture. They're just lucky they teamed me up with my *ehem*imed*ehem*crush*ehem* which makes writing news, really, really, worthwhile. (Yes, pito, this means 2-3 in favor of me!) :D

Oh, and of course, since this is becoming a great update on what's happening in my life now, I would also like to announce that our batch's summer getaway would be none other than up manila. This means studying STILL when the rest of the college of medicine takes a break. I hate our life-draining curriculum. Haha.

By the way, the end of this year's second summer also marked the end of our last hard math subject (because the last math subject we would have to forcefully take up this summer, which would be easy daw according to the upper years)!! So then again, I love our curriculum. Hehe.

There. Nothing much is happening to my life anyway. It's just always full of "I have to study" mode since my scholarship was almost jeopardized by guess what subject - math! Hay. See! Even updating my blog through an entry about my personal experiences is boring! I seriously have to write again.

By the way, according to my elder sister, Sitti has this great quote about your passion before college would still be your passion after colloge. HAha, sabi ko na eh! One way or another, I'll have that documentary or that Palanca-winning-short story!

Namimiss ko na ang aking pagkabata

Namimiss ko na yung ryan na nagbabasa. Yung pipilliin ang libro at kaalaman kaysa manood ng TV o kaya mag-internet.

Namimiss ko na yung ryan na puno ng curiosity. Yung uhaw pa sa kaalaman at gustong-gusto matuto.

Namimiss ko na yung ryan na optimistic. Yung alam niya na kahit ano pa mangyari, magiging maganda ang kakalabasan.

Namimiss ko na yung ryan na nagpapahinga pero hindi napapagod at tumitigil. Yung hindi pa marunong sumuko sa pag-abot ng pinakamataas na kaya niya.

Namimiss ko na yung ryan na hindi nakukuntento sa kung nasaan siya ngayon. Yung gumagawa ng paraan para mas makatalon ng mataas.

Namimiss ko na yung ryan na laging nakangiti. Yung hindi marunong malungkot kasi alam niya may bukas pa para bawiin ang lahat.

Namimiss ko na yung ryan na hindi kailangan ng kapal ng mukha para humingi ng tulong kasi alam niya na karapat-dapat pa siya – na hindi pa siya nakakahiya.

Namimiss ko na yung dating ako.
Sabi nila organisms survive because they change. Pero hindi pala dahil lang nakalampas ka sa mga isinambulat na pagsubok sa buhay mo, lahat na ng naging pagbabago sa iyo mabuti.

Kaya mo bang sumalungat?

“Biology is destiny” daw.

Pero kung iisipin mo, hindi mo maaaring isigaw ang mga katagang iyan sa isang grupo ng mga tao saan man sa mundo, o kahit dito lang sa Pilipinas. Marami kasi ang hindi sasang-ayon. Marami ang magtataas ng kilay. May mga aayon, oo, at may ilan ding itatanong muna sa iyo kung ano ba ang Biology. Pero ang sigurado ko, may kahit isa lang na magagalit.

Pangungunahan na iyan marahil ng pederasyon ng mga bakla. Tiyak na tataas ang kanilang mga kilay, titilian ka gamit ang rurok ng kanilang vocal chords, at sasabihing isa kang malaking antipatika. Kung mayroon kasing mga taong nagsisilbing isang malaking halimbawa ng mga taong sumasalungat sa idinidikta ng kalikasan – ng biyolohiya – sila na yun panigurado. Para sa kanila, kung idinikta ng kalikasan na dapat ang bagay na lumalawit sa gitna ng kanilang mga binti ay para lang makapagparami ng lahi, pwes salungat sa kalikasan ang kanilang puso at damdamin. Kung sabagay, kung tama si Darwin, kalikasan na mismo ang nagbigay sa tao ng kapangyarihang mag-isip at ibahin ang kalikasang kanyang kinabibilangan. Kung ipinanganak silang lalaki, sino ka para pigiliin siyang maging bakla? Para sa kanila biology is not destiny. Lalu pa’t pinili nilang hindi makulong sa idinidikta nito.

Ang susunod na sisigaw sa iyong mga tenga ng nakaririnding pagtutol, marahil, ay ang mga estudyante, lalu na yung kinamumuhian ang asignaturang ipinipresenta mo bilang dapat ay tadhana ng isang tao. At sa ilang bahagi ng mga taon kung saan nagiging marahas ang ilang propesor dahil gusto nilang ipasaulo ang lima sa pinakamahahabang organ systems mula sa mga kabilang sa phylum Porifera hanggang sa tao, sasali rin sa mga sisigaw sa tenga mo ang ilang estudyante ng Intarmed.

At kung tutuusin, tatakas din ang isang malakas ngunit walang tunog na pagtutol mula sa puso ng ilang estudyante sa mga science high school. Kasama na rin marahil yung iba na sinasabing mas mahusay ang left hemisphere ng utak nila di hamak kaysa sa right hemisphere. Sila yung mga nakukulong sa persepsyon ng iba na dapat ang mga katulad nilang matatalino sa agham, ang maging tadhana habambuhay ay maging bahagi ng kung anumang larangan sa agham. Dahil kung hindi, sayang naman. Sila yung mga gustong kumawala sa idinikta ng kalikasan na, oo nga matalino sila, pero ang puso nila – ang bagay na natutuwa silang gawin – ay nasa larangang ibang-iba at hindi saklaw ng kung anumang kayang gawin ng left hemisphere ng utak nila. Paano kung mas mahal nila ang kanang bahagi ng kanilang utak? Di ba’t karapatan nilang tumaliwas?

Ang pagsigaw mo ring iyon, marahil, ay maka-aabot sa korte. Kakasuhan ka kasi nina Vicki Belo, Manny Calayan, at iba pang mga taong ang sinasabi sa iba’y kaya nilang palitan ang ibinigay ng kalikasan sa kanila. Maitim ka dahil sa dami ng melanin na nilalabas ng iyong melanocytes? Pango ang iyong ilong ayon sa mga genes na ipinasa sa iyo ng iyong mga magulang? Halos pumutok na ang iyong katawan sa taglay nitong taba dahil sa kasipagan ng iyong adipose cells na mag-ipon ng taba? Pwes kaya mong baliktarin ang mga iyan. Basta’t may pera ka na’y kaya mo nang baliktarin ang mga idinidikta ng kalikasan bilang iyong pisikal na kaanyuan. Kaya mo nang baguhin, kahit sandali lang, ang dapat sana’y tinadhana mong hitsura.

At marahil, isa rin ako sa mga tututol. Isa rin ako sa mga hahamon sa iba na tumutol sa isinigaw mo. Kung tama kasi si Darwin, at sa mga susunod pang taon ay hindi na siya sasalungatin ng mga bagong kaalamang maaring pumaibabaw at matuklasan, pwes nararapat ngang tumutol ang bawat tao dito sa mundo sa mga katagang ikinukulong tayo sa idinikta ng kalikasan. Kung tama si Darwin, pwes ayon sa biyolohiya, ang isang hayup ay mabubuhay para sa sarili niyang kaligtasan. Ang hayop mabubuhay kung gagawin nito ang lahat para sa sariling kapakanan. Survival of the fittest nga di ba. Ang isa para lang sa sarili niya dahil kailangan niyang maungusan ang iba nang sa gayon magpatuloy ang lahi niya. Kung tama si Darwin, hayup din tayong mga tao at nananatili ang konsepto ng natural selection kahit hanggang sa atin. Pero ako kasi, naniniwalang hindi tadhana ang biyolohiya dahil para sa akin ang buhay ng tao ay nakalaan para sa buhay ng iba. Nabubuhay ang tao para maging bahagi ng buhay ng iba. Binuhay ang tao para tulungangang payabungin ang buhay ng iba.

Idikta man ng kalikasan na tanging ang nagiisip para sa sarili lamang ang mabubuhay, ang pagsalungat marahil, ang pagsilbi sa iba at pag-alay ng sarili sa iba, ang makapagbibigay ng isang buhay na walang kapantay sa isang tao.

At dun magsisimula ang hamon. Hamon na sumalungat sa kung ano ang idinidikta ng kalikasan. Kasi kung gusto mo ang pagsalungat, kung isa ka sa mga taong rebelde o kaya paborito mo lang talagang sumalungat sa mga batas na itinatakda ng mundo at kahit ng kalikasan sa tao, ang mismong kalikasan sa ganitong pananaw ang pinakamasarap salungatin dahil sa buhay na kaya nitong ibigay sa iyo.

Dahil kung tao ka, kaya mong pumili. Kung tao ka, hindi ka magpapakasasa sa sarili mo dahil kung tama si Darwin, ang mga Homo sapiens sapiens lang ang may ganoong pananaw sa buhay.

Ang tao kasi iba. Marunong sumalungat.

On doctors stripping on stage, Activated Charcoals, and the dullness of my blog

Intro lang na walang connection:
Tinanong ng kaklase ko sa Imed sa teacher namin sa Chem 14 (si Sir Engle) dati kung bakit kailangan pa naming i-convert sa nanometers ang wavelength ng light at bakit hindi na lang meters. Ang sagot niya:

"Ganito lang yan class eh. Kapag hindi natin kinonvert, parang kang tinanong kung anong waistline mo tapos sumagot ka naman in kilometers."

hahaha. wala lang. isipin mo na lang:

"Miss, anong waistline mo?"

"0.00000078 kilometers."

hahahaha. parang kahit puro decimal place, malaki pa rin. lol.

--//--

College of Med recently had its anual "Tao Rin Pala" variety show. And Imed2014 had its first exposure to it din. Tao rin pala yung title asi gusto rin nlang patnayan na tao rin ang med students, nagvavariety show din kami. hahaha.

in fairness, the upperclassmen were REALLY good. As in todo performance. nakakabilib.

at siyempre di nagpatalo ang mga doctors sa PGH, part pa rin naman kasi sila ng College eh. at ibang klase pala magperform ang mga taga-dept. of surgery. haha. wala silang ginawa sa stage kundi nagtanggal ng polo at pants. yun lang. haha. imagine naked doctors undulating in the stage. haha. parang hindi tuloy kami makapaniwala na sila rin yng mga nagooperate sa mga tao sa OR! lol.

--//--

Alam mo ba na mabisang adsorbent ang activated charcoal para sa food coloring? haha. di naman masyadong obvious na gumagawa ako ng lab rep sa chem. pero di nga. kung may food coloring yung juice mo or something tapos ayaw mo nung kulay, lagyan mo ng activated charcoal tapos i-filter mo. tada!

di ko nga lang sure kung pwede pang inumin. :)

--//--

my blog is struggling for new posts nowadays. sorry ah. sobrang busy kasi eh. at malamang sa mga susunod na linggo ganun pa rin. bakit pa kasi kailangang mag-college eh! haha.

pasensya blog. till next time. :)

The Three Metors/Earth-destroyers

I had a REALLY disturbing dream last night. Most of the time, I don't remember my dreams, no matter how good they were. But, see, this one's different because it struck me at the right place.

The story starts with me enjoying a carnival/fair/whatever-basta-may-mga-booths with friends ata. For some reason, I went outside and looked at the sky. I saw the moon, or what I thought was the moon. After like 20 seconds, it startled me that the moon was REALLY big. I told someone (can't remember who) about my startling observation. He ignored me because he too made another discovery: apparently, something bigger than my REALLY BIG moon can also be seen at the other direction. And guess what, a smaller version of that thing that looks like Jupiter up close which my friend discovered can also be seen beside it. Startled that there is no apparent hiatus about the three gigantic objects in the sky, we ran back to the fair to tell everyone.

And then all of a sudden I was in my house, watching news reports. After some showbiz news, which startled me at how three objects at the sky were not urgent enough to dismiss talking about showbiz personalities, a news report indicated that the three gigantic objects were in fact, REALLY big meteors crashing to Earth in a matter of minutes. The metors, apparently were not detected by NASA and they just, uhm, suddenly appeared. Amazing.

The rest, I forgot. I remember that two of the meteors crashed on Earth though and I was still alive. But when the third one crashed, there was just light. And the dream ended.

But see, the reason I was able to remember it was because all throughout the dream there was a feeling of extreme fear and regret. But I didn't regret that I would leave the Earth already. I did not fear that the death would hurt.

All I felt was regret that I was not able to confess that much often to help cleanse my sins, that I was such a sinner the other day, that I was not responsible enough to read my Bible, etc. I feared that I was just unworthy to die yet. I knew I wasn't prepared and that the three meteors really came in such a bad timing. I feared not being able to see Him because I deserve not to.

I woke up really scared. Oh yes, I REALLY felt relieved that it was just a dream because I knew I wasn't a good son.

I never knew that that was how it felt like to be so unprepared.

--//--

the gospel today pertained to Jesus' baptism. wala lang. and the priest in our parish elaborated on how important this sacrament is. he also elaborated on what Catholic really means.

wala lang. matagal ko na rin kasing alam na ang ibig sabihin talaga ng "Catholic" ay "universal". so anyone is Catholic. at ngayon ko lang napagtanto na ang stupid ng pagtawag sa hindi Roman Catholics ng "Non-catholic" kasi imposible naman yun eh. universal nga tapos may hindi kasali, ang kulit ah! haha.