Is Gloria and her freaking office really determined to CORRUPT EVERY SINGLE INSTITUTION that is trying its best to do something good for the country?
Because if she does, then the news report I heard from ABS-CBN's "Bandila" should come as no surprise at all. No wonder her rotting administration is now targeting Pisay.
Pisay had much controversies that it had to face during the past years. From the pointless and debatable controversy about the Opus Dei teachers to the alleged breaching of several policies, it tried its very best, just like it had always done so in the past, to handle them well. This includes the recent, MOST DESTRUCTIVE controversy that it had to face - the Fabro-Mercury Poisoning Case.
It was destructive because it freaking ruined the image of every Pisay Scholar in the country. It was destrcutive because most, if not all, Pisay Scholars were questioned practically by everyone that knew about the case, if the poisoning was true. It was destructive because we had to answer YES - yes, it was true that a supposedly intelligent senior student was twisted enough to poison another person - and we had to endure the disappointment of everyone that asked the question.
This case has done its part in marring the image that this country's premier high school has long protected. And we are just happy that something was done in response to it. We are NOT PROUD of this case but just like any institution, Pisay is run by humans that make errors. And just like any institution, it is also run by humans that can correct those errors and give justice.
The Philippine Science High School has its own Board of Trustees. And it is the one that corrects the things that are insufficient to conform to the school's standard of excellence. The BOT decides upon cases like this - whether the student still deserves to remain a scholar of the Filipinos or not. But apparently, the Malacañang believes otherwise.
According to the news I've watched in "Bandila," the office of the president had inverted BOT's decision to dismiss M*nzon - the alleged student that poisoned Fabro, another Pisay student. This is so for reasons I'm not sure if the news report aired because I failed to watch the first part. In Pisay terms, when you are already a fourth year student and you got dismissed, you will be graduating not with a Pisay diploma but only with a DepEd diploma. BOT decided to dismiss M***on, thus, disabling him to graduate as a Pisay Scholar.
There are many reasons why I am now officially enraged after hearing this. Here they are:
First, Malacañang NEVER cared (well, at least not when it comes to policies) about Pisay. This is the first I've heard that they actually meddled with Pisay matters (of course, other than the pushing of other lawmakers regarding the constrcton of othe Pisay units. Other maters, if here, I'm not aware.) And what's practically wrong with this "meddling" is that it concerns inverting a decision about a "student case." I would understand that this can be just disgusting Philippine politics if this concerns people from the administration, building constructions, etc. But something as deep as a student case? There is just something wrong. Why would the president of the Philippines be too concerned about a STUDENT who received a disciplinary action due to his conduct last last year? Aren't the rice crisis and Lozada enough to be problematic about? Heck, this issue didn't even become a national issue that everyone in the country knew. Only those who give a damn or who knows what Pisay is all about cared. There are just so many national issues, why and how can the president care about something that is is such a small scale as compared to the other problems they're facing right now?
Second, why this particular student and this particular case? Oh, didn't GMA or her staff knew about the Pisay student that did not graduate with a Pisay diploma simply because he or she exceeded the limit for the number of absences? Didn't GMA or her staff knew about the Pisay students that got dismissed simply because of a failing mark in one of his or her subjects? And these were imposed because these were the rules of the school. And under the rules these, along with the case of M***on, are subject to dismissal. And as an institution that follows the rules that it has created to govern itself, so UNLIKE the government that we have now, Pisay stands by these rules and IMPLEMENTS them well. Besides, these students got dismissed for reasons far less than that of M***on's and yet Malacañang never cared. So why now? Why does it care so much now that it had to meddle with Pisay's implementation of it's own rules?
Third, since when does the Malacañang know more about Pisay students than the Board of Trustees (BOT)? Heck, Malacañang does not even know the constitution well enough to actually prevent Gloria and all other government officials from corrupting the country's money. Why then should it know more about Pisay than Pisay itself? Even if Pisay is under the DOST, it is obvious that the Office of the President know less about Pisay's rules and regulations. I would have been less surprised if the inversion came from the DOST. But from the Office of the President? What's the connection? Seriously, if there is someone more eligible to make a decision about these matters - student matters, for crying out loud - it would be none other than the school, in his case, the BOT of PSHS. The only reason why the inversion from the Office of the President would make an impact is simply because Pisay remains to be under the government (gosh, if only we could be autonomous like UP!). Otherwise, it does not have anything to do with the school.
Fourth, the case was not just disciplinary but almost CRIMINAL. It even almost killed Fabro and had mad her, until now, subject to sterility. THAT WAS MERCURY, for crying out loud! Even the average student knows how fatal that element is! This is not just about a school ego being bruised. This is not just about the stupid government corrupting another honest institution. It's about a girl trying to find justice. And for what that's worth, for a life that could have been possibly ruined, can they not allow justice to incur a punishment, even if its as simple as a 'no diploma?'
Fifth, I have long looked upon Pisay with nothing les than a beacon of excellence. And for that excellence to be ruined by a scholar or by a government, it is simply DESPICABLE. Even Solito's movie wasn't that enough to bring back the image of Pisay that was lost. No one should be called a PSHS Scholar without deserving the title. Genius is not enough. It should have with it the same amount of values expected from it. As an alumni, I do not want to be in the same league as those students sho simply did not deserve what the other alumni, including I, worked for for four years. I do not want to be in the same league as those who have chosen not to value what the school hold dear - LIFE.
Sixth, if he is innocent of the charges against him, why use the DISGUSTING politics of this pathetic country just so he can rid of those allegations? That is just plaine COWARDICE. He WAS once a student of Pisay. He knows that there are o other ways to prove innocence. So I challenge him to drop this utter stupidity of using a rotting government to save his ass and just once, become man enough to face what is thrown at him in the proper courts with due processes. For once, prove to the Pisay community that you still have dignity and that you were still the genius, which Pisay inculcated with values, that everyone thought you were.
Seventh, I DARE NOT BE SILENT ABOUT THIS. Touch us not with your filthy hands Malacañang!
4.25.2008
A Love Letter To My First Patient Ever: Melonio
I'm guessing he's around 9-10 years old and no, I did not cure him of any grave disease whatsoever or prescribed any drugs that can alleviate any "wrong physical feeling" that he had. All I did was helping him get through a rite of passage to becoming a man, a rite fulfilled by almost all boys here in the Philippines.
Oo. Marunong na kong magtuli. AS IN. Gusto mo? Masaya siya, sa totoo lang. Yun nga lang talaga, dapat hindi ka takot sa dugo dahil madugo rin siya kahit papano. Pero sobrang madali lang siya. Hindi na nga siya tinuturo sa med school ngayon eh kaya din sinunggaban na namin ang pagkakataon na matuto. Aba, pagkakataon din yun na matuto, kahit minor operation lang yun, astig pa rin. Para kasi saming intarmed na pinupuno ng subjects na katulad ng math 17 na hindi namin alam kung anong kinalaman sa medicine (sige na, may hihirit na may magagawa rin yung kaalaman na yun pag naging doktor na kami. okay fine. ang punto lang naman, hindi pa rin siya medicine na talaga), sobrang naaastigan na kami kapag tinuturuan kami ng mga bagay tungkol sa medisina. Siyempre, gusto na rin naman kasi namin malaman kung kaya talaga namin at kung gusto talaga namin maging doktor. At sa pagkakataong ito, sa pagtutuli, napatunayan kong kaya kong mag-opera, kahit minor pa lang yun, at na hindi ako takot sa dugo o kahit nandidiri man lang sa paghiwa ng balat o kung ano pa man.
But, I did some errors when I was doing the circumcision of my first patient's dick. No, you don't have to say "oh no!" because I was able to make up for it. After all, it wasn’t my fault at all because the doctor that was teaching us what to do told me to cut further the foreskin of my patient’s penis. Unfortunately, the cut skin was too far from the corona of the penis so I had to sew it back before sewing the uppermost skin to the second layer of skin of the boy’s penis. The cut that I did was clean and smooth but the blooper that I did forced me to make almost six sutures to correct it and to finish the operation. To make matters worse, the skin of my patient was too thick that inserting the needle through it took too much effort to do and that my two other sutures got loose so I had to do it all over again. Thank God that Melonio, my first patient ever, was very brave. I knew he could already feel the pain when I was just doing my second suture but due to the limited supply of anesthesia, I can’t give him more so he had to endure the pain. Even so, thankfully, I finished successfully.
Nakakatuwa dahil 17 years old pa lang ako, marunong na akong magtuli at nagkaroon na ako ng unang “pasyente” samantalang kahit kalian yata ay hindi ko naman talaga naisip na magdodoktor na ako. Achievement to! Hahaha. At nakakatuwa ring isipin na kaya ko pala. :)
To Melonio: Thank you for helping me wake up, once again, the curiosity and thirst for knowledge that have long been sleeping inside of me.
Oo. Marunong na kong magtuli. AS IN. Gusto mo? Masaya siya, sa totoo lang. Yun nga lang talaga, dapat hindi ka takot sa dugo dahil madugo rin siya kahit papano. Pero sobrang madali lang siya. Hindi na nga siya tinuturo sa med school ngayon eh kaya din sinunggaban na namin ang pagkakataon na matuto. Aba, pagkakataon din yun na matuto, kahit minor operation lang yun, astig pa rin. Para kasi saming intarmed na pinupuno ng subjects na katulad ng math 17 na hindi namin alam kung anong kinalaman sa medicine (sige na, may hihirit na may magagawa rin yung kaalaman na yun pag naging doktor na kami. okay fine. ang punto lang naman, hindi pa rin siya medicine na talaga), sobrang naaastigan na kami kapag tinuturuan kami ng mga bagay tungkol sa medisina. Siyempre, gusto na rin naman kasi namin malaman kung kaya talaga namin at kung gusto talaga namin maging doktor. At sa pagkakataong ito, sa pagtutuli, napatunayan kong kaya kong mag-opera, kahit minor pa lang yun, at na hindi ako takot sa dugo o kahit nandidiri man lang sa paghiwa ng balat o kung ano pa man.
But, I did some errors when I was doing the circumcision of my first patient's dick. No, you don't have to say "oh no!" because I was able to make up for it. After all, it wasn’t my fault at all because the doctor that was teaching us what to do told me to cut further the foreskin of my patient’s penis. Unfortunately, the cut skin was too far from the corona of the penis so I had to sew it back before sewing the uppermost skin to the second layer of skin of the boy’s penis. The cut that I did was clean and smooth but the blooper that I did forced me to make almost six sutures to correct it and to finish the operation. To make matters worse, the skin of my patient was too thick that inserting the needle through it took too much effort to do and that my two other sutures got loose so I had to do it all over again. Thank God that Melonio, my first patient ever, was very brave. I knew he could already feel the pain when I was just doing my second suture but due to the limited supply of anesthesia, I can’t give him more so he had to endure the pain. Even so, thankfully, I finished successfully.
Nakakatuwa dahil 17 years old pa lang ako, marunong na akong magtuli at nagkaroon na ako ng unang “pasyente” samantalang kahit kalian yata ay hindi ko naman talaga naisip na magdodoktor na ako. Achievement to! Hahaha. At nakakatuwa ring isipin na kaya ko pala. :)
To Melonio: Thank you for helping me wake up, once again, the curiosity and thirst for knowledge that have long been sleeping inside of me.
3.31.2008
Tarantado Ang Nagsabing Pantay-Pantay Ang Mga Tao
Kung isa kang karaniwang mamamayang walang bank account na halos sumabog sa dami ng laman at nakatira ka sa Quezon City pero nag-aaral ka sa Maynila, napakaliit ng pagkakataong hindi ka sumakay ng LRT 1 para tahakin ang Taft Avenue, lalu pa’t di na lingid sa kaalaman ng nakararami na ang pagsakay sa jeep o kaya bus na tumatahak sa kahabaan ng Taft upang makarating sa pupuntahan ay isang lantarang pagsigaw na gusto mo talagang ma-late. Kabilang ako sa mga taong aking inilarawan at kaya naman sanay na rin akong masabihan ng guard sa LRT ng naghuhumindik na: “Psst, alis! Don’t step on the red line!” gayong siya mismo ay naglalakad sa red line na iyon habang sinasabihan ang iba na wag iyong tapakan kahit pa napakaliit na parte lamang ng sapatos nila ang tumatama sa animo’y sagradong lugar para sa mga guard ng LRT. Kung sabagay, safety is still safety so we should abide by the rules. At hindi naman talaga ako nagrereklamo na may sumisita. Natutuwa nga ako eh. Pero hinihiling ko rin na tuwing naninita ang guard na iyon ay may tren na dumating at lumihis sa dapat nitong daanan para matamaan ang sinumang nasa red line. At para rin mahagip ang hipokritong guard.
Pero hindi naman talaga ito tungkol sa mga letseng guard. Tungkol ito sa pagiging isang malaking usisero ko sa mga taong sumasakay o nakasakay na sa tren. Siguro inuusisa din nila ako pero wala na akong pakialam dun kasi sa pag-uusisang ito ako nakapag-iisip tungkol sa mga bagay-bagay. Dito ko napapansin na may mga oras na sobrang dami ng bumababa sa Gil Puyat. Minsan, naman walang bumababa pero may nagtatangkang sumakay at hanggang pagtatangka lang talaga ang nagagawa nila dahil maaari sa dami ng tao o pwede rin namang may mabahong mamang nasa may pinto.
Siyempre, lagi ko ring inuusisa ang mga estudyanteng sumasakay sa LRT mula sa Vito Cruz. Oo, nandito ang La Salle. At oo, hindi na kaila na madaling makilala kung ang pasakay na estudyante ay lasalista o hindi. At ang una ko talagang tanong sa sarili ko ay bakit ba sila sumasakay sa LRT? Pero siguro nga hindi lahat ng lasalista ay may kotse kaya anu bang pakialam ko kung magcommute sila? Bihira rin ang napapansin kong babaeng lasalista marahil ay dahil hindi sila masyadong nagcocommute o kung anu pa man. Basta mas mapapansin mo kapag lalaki. Suot pa lang eh. At talaga namang naglalaway ako sa ganda ng suot nila (mas madalas sa sapatos nila). Lumalabas ang katiting na bahagi ng aking pagkatao na nagnanais ng mga materyal na bagay. Ewan ko ba, basta maganda yung sapatos nung lasalista nararamdaman ko na ang matinding pagkainggit. Haha. Sabayan mo pa ng astig na damit at mapormang pantalon. Parang kala mo pupunta ng isang magarbong pagdiriwang eh samantalang pumasok lang naman siya sa paaralan. At mapapaisip ka pa kung nag-uulit sila ng damit. Kaya nga halata kaagad na lasalista eh. Kasi maporma at galing Vito Cruz.
Siyempre hindi rin mawawala ang tindig mayaman at makikinis na mukha. Hindi mawawala ang pamosong buhok na naka-gel man o hindi ay halatang inaalagaan. At kung may kasama at makikipag-usap, hindi rin mawawala ang pagsasalita ng ingles o di kaya naman ng Filipino na naka-slang o kaya’y tunog mayaman. Maputi man o maitim, lagi nilang tangay ang kakaibang aura na iyon na nagsusumigaw sa mundo na: hoy, mas nakakariwasa ako sayo, kung di man tayo pantay ng katayuan! At siyempre, kung mukha pang nahaluan ng ibang lahi ang taong papasok sa LRT mula sa Vito Cruz, malamang lasalista na rin yun.
At siguro nga kaya natanggal rin kaagad sa listahan ko ng papasukang unibersidad ang la salle. At ito na rin marahil ang dahilan kung bakit kalaunan ay natanggal din sa aking listahan ang ateneo. I just never believed I would be able to keep up with the hype of buying nike shoes (really, really, really cool nike shoes) every once in a while just for wearing something in school. Eh sobrang nasanay kaya ako na t-shirt lang tapos shorts at tsinelas pwede na. At tanggapin na natin, kahit pa sabihin ng ilan na hindi mo naman talaga kailangang gawin iyon at stereotype lang yun, sa tingin ko naging bahagi na iyon ng kultura nila, lalu na sa la salle. Sa bagay, magsisimula din naman ang isang stereotype sa kulturang napapaloob sa isang lugar. Kaya kahit hindi kailangan, may pressure. Eh samantalang, ano bang pakialam nila sa suot mo, lalu na ng teacher mo at ng mga libro o handout na babasahin mo? Isa pa, mababaliw rin siguro ang bulsa ko dahil sa pangangailangang bumili ng mga bagay na lampas limangdaan palagi.
At sa mga nakita kong ito aking napagtanto na putsa, tama yung prof ko sa soc sci! Tarantado ngang talaga ang mga nagsasabing pantay-pantay ang mga tao. Nag-iilusyon pa nga eh, kung tutuusin. At yan na marahil ang kaganapan ng tanging bagay na natutunan ko sa klase namin sa soc sci (oo na, magwawala na ang ibang intarmed dahil nagawa kong may matutunan sa soc sci; di naman niya talaga ito tinuro at parte lang talaga ng mga nabasa namin mula sa mga pinabasa niya).
Ang Soc Sci 1 sa UP Manila ay Behavioral Science. Dito ipinamukha sa amin ng UP na may mga guro ngang talagang mabait naman pero sa hina ng boses at walang kahit anong kasiyahang mapipiga sa kanyang paraan ng pagtuturo, aabot ka sa puntong tulog ka na hindi mo pa alam tapos bigla ka na lang magiging na masakit na ang ulo mo o kaya nama’y naglalaway ka na. Pero wag ka, bawal matulog kaya dapat kahit tulog ka na ay nakabukas pa rin ang mata mo, nakatingin sa kanya.
Dito rin namin natutunan na sa dinami-dami ng hayop dito sa mundo, tao ang pinakamahina. Feel na feel lang talaga natin na tawagin tayong pinakamataas na uri ng hayop pero sa totoo lang, kung survival lang din ang pag-uusapan, wala naman talaga tayong panama. Wala kasi tayong natural instincts eh. Kung baga ang isang pagong, kahit mag-isang lumabas sa itlog at wala naman talagang nagtuturo sa kanya, dahil sa instincts, alam na niya kaagad kung ano ang mga bagay na dapat niyang kainin at kung anu-ano pa. Ang isang gagamba hindi kailangan ng magtuturo para malaman niya na may kakayahan siyang gumawa ng sapot at para malaman niya na ginagamit iyon para humuli ng pagkain. Yun ang wala ang tao. Kaya nga ang isang bata sinusubo kahit ano eh, kasi nagmamasid siya sa mga bagay kung nakakain ba iyon o hindi dahil hindi niya alam. Kaya’t kung walang nagtuturo, hindi niya malalaman ng isang sanggol na kapag lumunok siya ng muriatic acid eh matutunaw ang esophagus niya.
Sinong nagtuturo? Ang mga tao rin. Kaya nga dito pumapasok ang kahalagahan ng pakikipag-impo (okay fine, baka hindi niyo maintindihan, ang ibig sabihin ng pakiki-impo ay socialize o social interact) – upang maituro sa isang tao kung pano maging tao.
Teka, anong tinuturo? Yun ang isang bagay na ginawa ng tao para maihalili sa instincts na wala tayo – ang kultura. Oo, ang kultura. Madalas ngang hindi nabibigyan ng tamang halaga ang salitang ito dahil lagi na lang naiisip ng mga tao na kapag sinabing kultura, ibig sabihin mga katutubong sayaw at kung anu-ano pang katutubo. Pero para maging madali, ang kultura ang kabuuan ng mga kaugalian ng isang lipunan na gumagabay dito para mabuhay. Ganun ito kahalaga. Ito ang nagdidikta sa isang lipunan kung ano ang mga dapat gawin, kainin, at kung anu-ano pa para magpatuloy ang kaayusan at para mabuhay ang isang lipunan. Kaya nga rin iba-iba ang kultura ng mga lipunan sa iba’t-ibang bahagi ng mundo – dahil iba’t-iba rin ang nakikita ng mga taong mahalag para mabuhay sila. Kunwari dito sa Pilipinas, bahagi ng kultura natin ang maligo ng araw-araw dahil isa tayong bansang mayaman sa tubig. Pero para sa mga lugar sa disyerto, malamang ay hindi ito maging isang kaugaliang bahagi ng kanilang kultura dahil sa kawalan nila ng tubig.
At dahil sa ang kultura ng isang lipunan ang nagtataguyod dito upang manatili ang kaganapan ng lipunan, may mga bagay na sadyang mas pinapahalagahan ng isang lipunan kaysa sa ibang bagay. Katulad ng bigas dito sa ating bansa, na mas pinahahalagahan ng ating kultura. Katulad rin ng pagiging makabansa para sa iba’t-ibang lipunang bansa sa mundo. Pinapahalagahan ito ng mga kultura dahil isa itong uri ng pagiging tapat sa bansang kinabibilangan. At dahil sa mga pagpapahalagang ito kaya hindi pantay-pantay ang mga tao.
Natural para sa isang lipunan na pahalagahan pera, lalu pa’t ito ang nagdidikta ng mga kayamanang materyal na maaaring matamo ng isang tao. Isipin mo na lang kung hindi pinapahalagahan ng lipunan ang pera, magkakaroon ng malaking gulo sa kung ano o gaano karami ang dapat makuha ng isang tao. At dahil trabaho ng kultura na gawing maayos ang lipunan, kailangan nitong pahalagahan ang pera. At dahil pinapahalagahan ito, ang marami nito ay mas napapahalagahan din kaysa sa mga wala nito. Kaya kung mas may pera ka, mas may kapangyarihan, mas nakakataas ang turing sa’yo sa lipunan kaysa sa mga dukhangisang kahid isang btuka. At ito, ang simula ng di pagkakapantay-pantay ng tao, na sa totoo lang hindi naman talaga napipigilan.
Kaya nga tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang tao dahil hindi naman talaga. Oo, dapat pantay-pantay ang mga tao dito sa mundo, anung lahi ka man o anumang katayuan mo sa buhay. Pero ang punto, hindi tayo pantay-pantay. Sira ulo ka at nahihibang kung sasabihin mo sa isang mayaman na ang karapatan o mga pribilehiyo niya ay karapatan at pribilehiyo mo rin dahil ang totoo, hindi. Hindi kayo pantay kaya ang kapal mo nun kapag sinabi mong karapatan mo rin ang karapatan niya. Marahil sa ibang mga karapatan, oo, pero hindi sa lahat. Oo, dapat karapatan mo rin iyon pero dahil na rin sa kulturang itinalaga ng tao, hindi iyon mangyayari. Hindi pwedeng maging pantay-pantay ang mga tao.
At kaya naman sa tuwing inuusisa ko ang mga lasalistang sumasakay ng LRT, naiisip kong hindi nga talaga kami pantay. Kahit sa mga pribilehiyong natatamasa, sablay na eh. Hindi pantay-pantay ang mga tao.
At kaya rin marahil parte ng curriculum namin sa Intarmed ang asignaturang nabanggit kanina. Siguro kasi, nais ding iparating sa amin ng aming kolehiyo ang puntong ito. Tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang mga tao, pero gago ang hindi gagawa ng paraan para hilahin pataas ang mga nasa ibaba niya. Hindi naman kasi ikinukulong ng kultura ang mga tao sa kahirapan. Pwede namang hindi ka manatili, ika nga ng mga bading, na “POORita mirasol” all youre life. Hindi ka nakakulong sa isang social class pang habang buhay. Pwede kang umangat at iangat ng iba.
At yun na marahil ang pinakapunto nito: hindi nga pantay-pantay ang mga tao kaya ano pang ginagawa mo?
Pero hindi naman talaga ito tungkol sa mga letseng guard. Tungkol ito sa pagiging isang malaking usisero ko sa mga taong sumasakay o nakasakay na sa tren. Siguro inuusisa din nila ako pero wala na akong pakialam dun kasi sa pag-uusisang ito ako nakapag-iisip tungkol sa mga bagay-bagay. Dito ko napapansin na may mga oras na sobrang dami ng bumababa sa Gil Puyat. Minsan, naman walang bumababa pero may nagtatangkang sumakay at hanggang pagtatangka lang talaga ang nagagawa nila dahil maaari sa dami ng tao o pwede rin namang may mabahong mamang nasa may pinto.
Siyempre, lagi ko ring inuusisa ang mga estudyanteng sumasakay sa LRT mula sa Vito Cruz. Oo, nandito ang La Salle. At oo, hindi na kaila na madaling makilala kung ang pasakay na estudyante ay lasalista o hindi. At ang una ko talagang tanong sa sarili ko ay bakit ba sila sumasakay sa LRT? Pero siguro nga hindi lahat ng lasalista ay may kotse kaya anu bang pakialam ko kung magcommute sila? Bihira rin ang napapansin kong babaeng lasalista marahil ay dahil hindi sila masyadong nagcocommute o kung anu pa man. Basta mas mapapansin mo kapag lalaki. Suot pa lang eh. At talaga namang naglalaway ako sa ganda ng suot nila (mas madalas sa sapatos nila). Lumalabas ang katiting na bahagi ng aking pagkatao na nagnanais ng mga materyal na bagay. Ewan ko ba, basta maganda yung sapatos nung lasalista nararamdaman ko na ang matinding pagkainggit. Haha. Sabayan mo pa ng astig na damit at mapormang pantalon. Parang kala mo pupunta ng isang magarbong pagdiriwang eh samantalang pumasok lang naman siya sa paaralan. At mapapaisip ka pa kung nag-uulit sila ng damit. Kaya nga halata kaagad na lasalista eh. Kasi maporma at galing Vito Cruz.
Siyempre hindi rin mawawala ang tindig mayaman at makikinis na mukha. Hindi mawawala ang pamosong buhok na naka-gel man o hindi ay halatang inaalagaan. At kung may kasama at makikipag-usap, hindi rin mawawala ang pagsasalita ng ingles o di kaya naman ng Filipino na naka-slang o kaya’y tunog mayaman. Maputi man o maitim, lagi nilang tangay ang kakaibang aura na iyon na nagsusumigaw sa mundo na: hoy, mas nakakariwasa ako sayo, kung di man tayo pantay ng katayuan! At siyempre, kung mukha pang nahaluan ng ibang lahi ang taong papasok sa LRT mula sa Vito Cruz, malamang lasalista na rin yun.
At siguro nga kaya natanggal rin kaagad sa listahan ko ng papasukang unibersidad ang la salle. At ito na rin marahil ang dahilan kung bakit kalaunan ay natanggal din sa aking listahan ang ateneo. I just never believed I would be able to keep up with the hype of buying nike shoes (really, really, really cool nike shoes) every once in a while just for wearing something in school. Eh sobrang nasanay kaya ako na t-shirt lang tapos shorts at tsinelas pwede na. At tanggapin na natin, kahit pa sabihin ng ilan na hindi mo naman talaga kailangang gawin iyon at stereotype lang yun, sa tingin ko naging bahagi na iyon ng kultura nila, lalu na sa la salle. Sa bagay, magsisimula din naman ang isang stereotype sa kulturang napapaloob sa isang lugar. Kaya kahit hindi kailangan, may pressure. Eh samantalang, ano bang pakialam nila sa suot mo, lalu na ng teacher mo at ng mga libro o handout na babasahin mo? Isa pa, mababaliw rin siguro ang bulsa ko dahil sa pangangailangang bumili ng mga bagay na lampas limangdaan palagi.
At sa mga nakita kong ito aking napagtanto na putsa, tama yung prof ko sa soc sci! Tarantado ngang talaga ang mga nagsasabing pantay-pantay ang mga tao. Nag-iilusyon pa nga eh, kung tutuusin. At yan na marahil ang kaganapan ng tanging bagay na natutunan ko sa klase namin sa soc sci (oo na, magwawala na ang ibang intarmed dahil nagawa kong may matutunan sa soc sci; di naman niya talaga ito tinuro at parte lang talaga ng mga nabasa namin mula sa mga pinabasa niya).
Ang Soc Sci 1 sa UP Manila ay Behavioral Science. Dito ipinamukha sa amin ng UP na may mga guro ngang talagang mabait naman pero sa hina ng boses at walang kahit anong kasiyahang mapipiga sa kanyang paraan ng pagtuturo, aabot ka sa puntong tulog ka na hindi mo pa alam tapos bigla ka na lang magiging na masakit na ang ulo mo o kaya nama’y naglalaway ka na. Pero wag ka, bawal matulog kaya dapat kahit tulog ka na ay nakabukas pa rin ang mata mo, nakatingin sa kanya.
Dito rin namin natutunan na sa dinami-dami ng hayop dito sa mundo, tao ang pinakamahina. Feel na feel lang talaga natin na tawagin tayong pinakamataas na uri ng hayop pero sa totoo lang, kung survival lang din ang pag-uusapan, wala naman talaga tayong panama. Wala kasi tayong natural instincts eh. Kung baga ang isang pagong, kahit mag-isang lumabas sa itlog at wala naman talagang nagtuturo sa kanya, dahil sa instincts, alam na niya kaagad kung ano ang mga bagay na dapat niyang kainin at kung anu-ano pa. Ang isang gagamba hindi kailangan ng magtuturo para malaman niya na may kakayahan siyang gumawa ng sapot at para malaman niya na ginagamit iyon para humuli ng pagkain. Yun ang wala ang tao. Kaya nga ang isang bata sinusubo kahit ano eh, kasi nagmamasid siya sa mga bagay kung nakakain ba iyon o hindi dahil hindi niya alam. Kaya’t kung walang nagtuturo, hindi niya malalaman ng isang sanggol na kapag lumunok siya ng muriatic acid eh matutunaw ang esophagus niya.
Sinong nagtuturo? Ang mga tao rin. Kaya nga dito pumapasok ang kahalagahan ng pakikipag-impo (okay fine, baka hindi niyo maintindihan, ang ibig sabihin ng pakiki-impo ay socialize o social interact) – upang maituro sa isang tao kung pano maging tao.
Teka, anong tinuturo? Yun ang isang bagay na ginawa ng tao para maihalili sa instincts na wala tayo – ang kultura. Oo, ang kultura. Madalas ngang hindi nabibigyan ng tamang halaga ang salitang ito dahil lagi na lang naiisip ng mga tao na kapag sinabing kultura, ibig sabihin mga katutubong sayaw at kung anu-ano pang katutubo. Pero para maging madali, ang kultura ang kabuuan ng mga kaugalian ng isang lipunan na gumagabay dito para mabuhay. Ganun ito kahalaga. Ito ang nagdidikta sa isang lipunan kung ano ang mga dapat gawin, kainin, at kung anu-ano pa para magpatuloy ang kaayusan at para mabuhay ang isang lipunan. Kaya nga rin iba-iba ang kultura ng mga lipunan sa iba’t-ibang bahagi ng mundo – dahil iba’t-iba rin ang nakikita ng mga taong mahalag para mabuhay sila. Kunwari dito sa Pilipinas, bahagi ng kultura natin ang maligo ng araw-araw dahil isa tayong bansang mayaman sa tubig. Pero para sa mga lugar sa disyerto, malamang ay hindi ito maging isang kaugaliang bahagi ng kanilang kultura dahil sa kawalan nila ng tubig.
At dahil sa ang kultura ng isang lipunan ang nagtataguyod dito upang manatili ang kaganapan ng lipunan, may mga bagay na sadyang mas pinapahalagahan ng isang lipunan kaysa sa ibang bagay. Katulad ng bigas dito sa ating bansa, na mas pinahahalagahan ng ating kultura. Katulad rin ng pagiging makabansa para sa iba’t-ibang lipunang bansa sa mundo. Pinapahalagahan ito ng mga kultura dahil isa itong uri ng pagiging tapat sa bansang kinabibilangan. At dahil sa mga pagpapahalagang ito kaya hindi pantay-pantay ang mga tao.
Natural para sa isang lipunan na pahalagahan pera, lalu pa’t ito ang nagdidikta ng mga kayamanang materyal na maaaring matamo ng isang tao. Isipin mo na lang kung hindi pinapahalagahan ng lipunan ang pera, magkakaroon ng malaking gulo sa kung ano o gaano karami ang dapat makuha ng isang tao. At dahil trabaho ng kultura na gawing maayos ang lipunan, kailangan nitong pahalagahan ang pera. At dahil pinapahalagahan ito, ang marami nito ay mas napapahalagahan din kaysa sa mga wala nito. Kaya kung mas may pera ka, mas may kapangyarihan, mas nakakataas ang turing sa’yo sa lipunan kaysa sa mga dukhangisang kahid isang btuka. At ito, ang simula ng di pagkakapantay-pantay ng tao, na sa totoo lang hindi naman talaga napipigilan.
Kaya nga tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang tao dahil hindi naman talaga. Oo, dapat pantay-pantay ang mga tao dito sa mundo, anung lahi ka man o anumang katayuan mo sa buhay. Pero ang punto, hindi tayo pantay-pantay. Sira ulo ka at nahihibang kung sasabihin mo sa isang mayaman na ang karapatan o mga pribilehiyo niya ay karapatan at pribilehiyo mo rin dahil ang totoo, hindi. Hindi kayo pantay kaya ang kapal mo nun kapag sinabi mong karapatan mo rin ang karapatan niya. Marahil sa ibang mga karapatan, oo, pero hindi sa lahat. Oo, dapat karapatan mo rin iyon pero dahil na rin sa kulturang itinalaga ng tao, hindi iyon mangyayari. Hindi pwedeng maging pantay-pantay ang mga tao.
At kaya naman sa tuwing inuusisa ko ang mga lasalistang sumasakay ng LRT, naiisip kong hindi nga talaga kami pantay. Kahit sa mga pribilehiyong natatamasa, sablay na eh. Hindi pantay-pantay ang mga tao.
At kaya rin marahil parte ng curriculum namin sa Intarmed ang asignaturang nabanggit kanina. Siguro kasi, nais ding iparating sa amin ng aming kolehiyo ang puntong ito. Tarantado ang nagsabing pantay-pantay ang mga tao, pero gago ang hindi gagawa ng paraan para hilahin pataas ang mga nasa ibaba niya. Hindi naman kasi ikinukulong ng kultura ang mga tao sa kahirapan. Pwede namang hindi ka manatili, ika nga ng mga bading, na “POORita mirasol” all youre life. Hindi ka nakakulong sa isang social class pang habang buhay. Pwede kang umangat at iangat ng iba.
At yun na marahil ang pinakapunto nito: hindi nga pantay-pantay ang mga tao kaya ano pang ginagawa mo?
A really sincere apology. Hahaha.
I'm starting to hate the fact that Cheska produces a lot of REALLY good entries while all I can come up with is a pathetic apology for an entry. Yes, I apologize to this blog for not really helping it serve its purpose in the world by having good blog entries. I apologize for having so much to write about, but still choosing not to (like a review for the movie "Gabriel," which has a really good concept; I'm not just sure if it jives with theological ideas and whether it is, at any point blasphemous. Still, it really has a good concept, somthing most hollywood movies lack nowadays since they just rip off japanese horror films now.).
So there. I'm just posting, AGAIN, so that at least I would have a post for the month March. Hey, I don't want to openly admit that I'm starting to lose my pasion in writing about just anything! Hehe.
Kidding aside, I do exert effort. I'm applying for the college of medicine's newspaper now. I'm placed no the news com, however, which is irritating because I hate writing in a very rigid manner (heck, even how to write dates have rules!). Seriously, I'm a feature writer by heart. This is torture. They're just lucky they teamed me up with my *ehem*imed*ehem*crush*ehem* which makes writing news, really, really, worthwhile. (Yes, pito, this means 2-3 in favor of me!) :D
Oh, and of course, since this is becoming a great update on what's happening in my life now, I would also like to announce that our batch's summer getaway would be none other than up manila. This means studying STILL when the rest of the college of medicine takes a break. I hate our life-draining curriculum. Haha.
By the way, the end of this year's second summer also marked the end of our last hard math subject (because the last math subject we would have to forcefully take up this summer, which would be easy daw according to the upper years)!! So then again, I love our curriculum. Hehe.
There. Nothing much is happening to my life anyway. It's just always full of "I have to study" mode since my scholarship was almost jeopardized by guess what subject - math! Hay. See! Even updating my blog through an entry about my personal experiences is boring! I seriously have to write again.
By the way, according to my elder sister, Sitti has this great quote about your passion before college would still be your passion after colloge. HAha, sabi ko na eh! One way or another, I'll have that documentary or that Palanca-winning-short story!
So there. I'm just posting, AGAIN, so that at least I would have a post for the month March. Hey, I don't want to openly admit that I'm starting to lose my pasion in writing about just anything! Hehe.
Kidding aside, I do exert effort. I'm applying for the college of medicine's newspaper now. I'm placed no the news com, however, which is irritating because I hate writing in a very rigid manner (heck, even how to write dates have rules!). Seriously, I'm a feature writer by heart. This is torture. They're just lucky they teamed me up with my *ehem*imed*ehem*crush*ehem* which makes writing news, really, really, worthwhile. (Yes, pito, this means 2-3 in favor of me!) :D
Oh, and of course, since this is becoming a great update on what's happening in my life now, I would also like to announce that our batch's summer getaway would be none other than up manila. This means studying STILL when the rest of the college of medicine takes a break. I hate our life-draining curriculum. Haha.
By the way, the end of this year's second summer also marked the end of our last hard math subject (because the last math subject we would have to forcefully take up this summer, which would be easy daw according to the upper years)!! So then again, I love our curriculum. Hehe.
There. Nothing much is happening to my life anyway. It's just always full of "I have to study" mode since my scholarship was almost jeopardized by guess what subject - math! Hay. See! Even updating my blog through an entry about my personal experiences is boring! I seriously have to write again.
By the way, according to my elder sister, Sitti has this great quote about your passion before college would still be your passion after colloge. HAha, sabi ko na eh! One way or another, I'll have that documentary or that Palanca-winning-short story!
