Tribute to the pope

Believe
Ryan Magtibay

And the story started with a man who never really valued Him that much. A man who had a faith so vulnerable that a slight touch is enough to make it tumble and disappear completely. He thought it was enough. Until, the storms came.

It made him doubt. It made him lose inch by inch his so-called faith. It drove him to the point where he was all alone in the dark. It placed him on a situation that was full of questions, questions that seemed endless and unanswerable. He reached the point where he finally asked Him: “Why is my life miserable? Why is my life very different from those people who are very happy right now? Why do I have to be so different? Am I not deserving of their life?


I have a classmate who I idolize for his being God-fearing and for his incredible faith in God. And once more, I pitied myself. If only my life could have been like his, I would probably have a strong faith in God to. But I was wrong.

I went to their house one time. And he was able to introduce me to some of his relatives who live there. He was only able to introduce me to his mom, though. Why? His dad wasn’t there because of the simple reason that his mom and dad broke up years ago. And both of them have different families now. He belongs to a broken family.

And I do not. I have a family that remained strong through the years that passed. I know what it feels like sitting on the dinner table with every member of your family. And he doesn’t.

I realized that even though God took away from him the privilege of having his family intact, he still has faith in God. He accepted it. And only because it is His will. This made me feel ashamed. I realized God gave me an intact family and never even thanked Him for it.


Then there was the pope. I was able to watch the life story of Pope John Paul II. And it occurred to me: The pope went through a lot of hard times in his life, but his faith remained unscathed. He lost the last member of his family, his father, when he was twenty. He went through the World War II. Yet, he accepted everything and kept on following God’s will. He appreciated the good things God gave him and accepted those that are bad.



And then he realized God was with him all the time. All he needed to do was to look beside him and there He was. God didn’t make his life miserable; he made it look as if it is. All he needed to do was to appreciate the life given to him by God because all this time, he was invisible to himself.

“I’d rather be invisible to others than be invisible to myself.”

“God is with you. Just look.”

Literary piece? Para sa clearance? No way!

Besides, kung ang topic ay CHAMPACA, e di hindi mo nga magagawan ng plot yun! Kahit siguro matagal na akong nagsusulat ng mga short stories (na medyo walang kuwenta.. hehe..), mamamatay na muna ako bago pa makagawa ang utak ko ng isang plot para sa isang short story tungkol sa CHAMPACA. Bakit?

Kasi champaca ‘yan eh. Matagal ng naisulat ang storya ng buhay ng mga taong ‘to.

Isa pa, ayon nga kay Sir Mardan: “We are not a part of Champaca. Champaca is a part of us.” So, creating a short story about Champaca is like creating 30 different short stories. Kasi yun tayo eh. Tatlumpung personalidad na pinaghalo-halo gamit ang blender para makagawa ng isang shake na tinawag nilang Champaca.

Kaya bilang isang pasaway, eto, essay na lang, isang MAIKLING essay.


Champaca ‘to at si ryan lang ako
Ryan Magtibay

I have been living in this world for almost fifteen years now. And I realized only now that I have rarely praised anyone. Maybe it was because I was really a perfectionist. In order for me to praise, it has to be flawless, whatever it is I am judging. And well, ten months ago, I met my match.

Ayokong mapunta sa Champaca noon. Pero di dahil sa mga kaklase ko. Di ko pa naman kilala mga kaklase ko noon eh. Siguro dahil nahulaan ko na kaagad na: “It would be a tough life being a champaquito.”

And it sure was. But I never regretted a single thing about me being in Champaca. Because this is where “incredible” is an understatement. This is where “wow” is stamped in the four corners of their room. This is Champaca: “Nothing less than the best.”

Pero I hated it. Di ko alam kung bakit. Siguro masyado ka rin kasing maooverwhelm sa “greatness” na dala nito. Masyadong matayog ang lipad. Hindi ko maabot.

Don’t get me wrong. I’ve tried. Champaca is a tough place to be, especially if you’re vulnerable. They could tear you into pieces in just a matter of seconds. “Survival of the fittest” ika nga.

Pero kahit na naging mahirap para sa’kin maging champaquito, kahit na eto yung section na talaga namang sumubok sa lahat ng kakayahan ko ( mula sa faith ko kay God hanggang sa tiwala ko sa sarili), kahit na Champaca ‘to at si ryan lang ako, sinubukan kong lampas an. At sa bawat pagsubok ko na ‘yon, may narerealize ako nab ago tungkol sa buhay ko. Dito ko napagtanto lahat ng pilosopiya ko sa buhay ngayon. Yun kasi ang epekto ng Champaca sa isang tao. “It leads the person to the right path.” Paano? Sa pamamagitan ng impluwensya ng iba’t-ibang taong kabilang sa grupong ito. Dito kasi sa Champaca may maka-Diyos, maka-tao, maka-hayop, maka-kalikasan, lahat na. Dahil sa mga sira-ulong ‘to kung bakit ngayon, “I’d rather be invisible to everyone than be invisible to myself.” Kung bakit para sa akin ngayon, “Life has to be cruel. Or else, you would never learn its ways.” Kung bakit naniniwala na ako na “It is not God who forgets, it is us” at “God is like our shadow. The only difference is that it is always around even if and especially if there is no light source anywhere.” At kung bakit para sa akin ngayon: “You miss a hundred percent of the shots you don’t take.”

Kaya nga sa lahat ng mabuting impluwensiya na ito sa akin, buong puso akong nagpapasalamat.

“Champaca ’07 made me a better man.”

Sa Isang liblib na lugar sa Pisay

Ryan Magtibay

Sa liblib na lugar sa pisay. Alam mo yun. Yung nasa gilid ng ASTB. Yung kalsadang katabi ng creek. Do’n. Kung sa’n makikita mo ang kulay rosas na pader ng Office of the Ombudsman. Kung sa’n tahimik at mahangin. Kung sa’n minsan mabaho dahil sa creek. Kung sa’n bumabaha ng todo ‘pag umuulan. Kung sa’n mga sasakyan lang na dumaraan ang kalaban mo sa pagiging isa. Kung sa’n paborito ng ilang mag-MU na maglakad. Do’n.

Sila kasi eh. Parang di ako tao na may pakiramdam. Parang hindi ako masasaktan sa kung ano man ang sasabihin nila. Maramdamin ako. Di ko lang pinapakita. Kasi kung ipapakita ko, aba, e baka mawindang sila. Iba yata magalit ‘to! Di lang nila alam. Ayoko rin na malaman nila. Ang pangit naman kasi kung marami kang kaaway. Dito pa naman sa pisay, kelangan mo ng tulong ng ibang tao. Di ka mabubuhay ng walang masasandalan paminsan-minsan. Kelangan mo ng mahihingan ng tulong. Lalo na’t tinedyer ka na. Eto ang bahagi ng buhay mo kung sa’n kailangan hubugin mo na ang iyong sarili – kung sa’n dapat malaman mo na kung sino ka ba talaga. Kasi kung hindi, malulunod ka sa dami ng tanong na walang kasagutan.

Minsan, may nakapagsabi sa akin na para magawa mong mabigyan ng halaga ang sarili mo, – makilala ang sarili mo – dapat makawala ka sa sarili mong kulungan. Dapat maging malaya ka. Dapat kapag humarap ka sa salamin, tanggap mo ang bawat parte ng kung ano ang makikita mo. Kapag kasi nagawa mo yun, tsaka mo lang mararanasan ang kung paano ang lumigaya – nang walang halong inggit sa iba dahil meron sila ng wala ka.

Pero siyempre, bilanggo pa rin ako sa sarili kong mga rehas. Kahit ilang ulit ko na kasing sinubukang hanapin ang susi na magpapalaya sa akin, wala pa rin. Kaya ayan. Heto ako. Nasaktan sa masasamang salita na nagmula sa kapwa ko tao. Kahit masyadong mababaw ang mga salitang yo’n, malalim ang naging sugat sa pagkatao ko.

Kaya heto, tumatakbo na naman ako papunta sa liblib na lugar na ‘to sa Pisay. Para magpatulo ng luha. Para ilabas sa hangin ang nararamdaman. Para ibuhos ang galit sa mga punong hindi gumagalaw. Para hingan ng sagot ang mga dahong pumagaspas sa simoy ng hanging nagdadaan. Para huminga. Para makalimot.

Pagdating ko do’n ay tumingin ako sa paligid. May isang van na nakaparada sa gilid ng kalsada na malapit sa creek. Walang sticker ng Pisay. Baka hindi taga-rito. May inaayos kasing programa do’n sa may gym. Baka sasakyan ng mga technician. Wala namang tao sa loob. Kaya, sa madaling salita, walang tao sa paligid. Ayos. Umupo ako sa may bangketa at yumuko. Grabe. Halos maiyak na ako. Pero pinipigilan ko pa. Ayokong mamula ang mga mata ko. Baka mahalata pa nila na umiyak nga talaga ako. Kaya tumingala na lang ako. Para kahit papaano mapigil ang mga luhang gusto nang pumatak. Hay. Ano bang buhay ‘to.

Sa pagtingala kong ito ko nakita, ang ganda pala ng langit. Naalala ko tuloy ang bakasyon namin sa Baguio nung nakaraang taon. Napakasaya no’n. Di ko alam kung bakit ko naalala, pero napangiti ako nito. Parang isang joke na hindi naman nakakatawa pero mapapangiti ka sa sobrang kakornihan. Gano’n. Nakakatuwa. Naalala ko tuloy yung kaklase ko na nadapa tapos biglang tumayo sabay kaway. Nakakatawa yo’n! Tawa nga nang tawa kaming magakakaklase eh. Natatawa tuloy ulit ako. Hindi ko kasi makalimutan kung paano sumakit ang tiyan ko no’n. Nakakatawa talaga. Parang yung biruan namin barkada sa caf. At tsaka parang yung pagakakataon na naipasa ko ang aking mahabang pagsusulit sa araling panlipunan kahit puro letrang E lang ang sagot ko. Tapos halos lahat ng kaklase ko bumagsak sa pagsusulit na yo’n. Naaalala ko pa ang nakakatawa nilang mga mukha na hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Nakakatuwa yo’n. Nakakatawa. Nakakangiti.

Matagal na rin pala ako dito. Maraming beses na rin ako napangiti ng lugar na ‘to. Maraming beses napaiyak. At maraming beses na din ako nitong pinatahan. Parang ngayon. Kanina lang umiiyak ako, pero parang pinipilit niya na maalala ng utak ko ang mga bagay na makapagpapasaya sa akin para mapawi ang lungkot ko.

Siguro hindi talaga ako nakakakulong. Siguro matagal na akong nakalaya, pero hindi ko lang nakikita – hindi ko lang pinapansin. Kasi kung tutuusin, marami nang maliligayang sandali na nangyari sa buhay ko. At kung titingnan ko ang mga iyon, hindi naman talaga ako masyadong malungkot. Maraming binigay ang Diyos sa akin. Kailangan ko lang pansinin ang mga iyon.

Bukas, iibahin ko na ako. Pangako yan. Bukas, mas bibigyan ko na ng pansin ang mga magagandang bagay sa buhay ko. Bukas, pahahalagahan ko na ang buhay na ipinahiram lang sa akin ng Diyos. Bukas.

Tumindig na ako dala ang ngayo’y isang ngiti. Marami nang magbabago sa buhay ko bukas. At magsisimula iyon sa akin. Nagsimula na akong maglakad paalis sa liblib na lugar na ‘yon sa pisay.





Sabi nila nakagapang pa raw ako. Kadiri naman. Sana ay hindi naging pula ang daan dahil sa ginawa kong paggapang. Ang pangit naman siguro kung parang kinulayan ko pa yung daanan ng mga kotse para lang makagapang. Ngayong mga sandaling ito marahil, maraming tao sa liblib na lugar sa pisay dahil sa nangyari sa akin. Nagkakagulo siguro sila. Wala kayang klase dahil sa akin? Naku, kailangan magpasalamat ng mga kaklase ko sa akin n’yan.

Pero naisip ko, baka mas maging liblib pa ang lugar na ito pagkatapos ng araw na ‘to dahil sa nangyari sa akin. Baka kasi isipin pa nila, magmumulto ako do’n. Hindi siguro.

Sayang. Isang bukas lang ang kailangan ko eh. Magbabago na sana ako. Pero hindi na ‘yon dumating. Hindi ko na nasilayan ang bukas. Yung van kasi eh.

"Hindi ka pinanganak para sa kagustuhan ng ibang tao.."

May sinulat akong entry dun sa isa ko pang blog, entitled: "Revalation". Nakakatuwa, actually, kasi yun yung unang beses na nagsulat ako tungkol sa tunay na pangyayari sa buhay ko. At may nag-comment.. At eto ang sinabi niya (isang blogger na nagngangalang joiz):


"...may mga bagay talaga na hindi mapapasa-iyo, pero may mga bagay na hindi mo alam na kung mapapasaiyo iyon, makasasama lang sa yo.pero eto lang, hindi ka pinanganak para sa kagustuhan ng ibang tao. hindi ka isang picha na magpapatangay sa hagis ng kamay. gawin mo gusto mo.... hanggang sa hindi ka nakalalaya sa sarili mong kulungan, hindi ka sasaya..."



tama siya.. at wala na akong gustong iparating pa kundi ang sinabi niya..

Kudos sayo 'joiz'!