Literary piece? Para sa clearance? No way!

Besides, kung ang topic ay CHAMPACA, e di hindi mo nga magagawan ng plot yun! Kahit siguro matagal na akong nagsusulat ng mga short stories (na medyo walang kuwenta.. hehe..), mamamatay na muna ako bago pa makagawa ang utak ko ng isang plot para sa isang short story tungkol sa CHAMPACA. Bakit?

Kasi champaca ‘yan eh. Matagal ng naisulat ang storya ng buhay ng mga taong ‘to.

Isa pa, ayon nga kay Sir Mardan: “We are not a part of Champaca. Champaca is a part of us.” So, creating a short story about Champaca is like creating 30 different short stories. Kasi yun tayo eh. Tatlumpung personalidad na pinaghalo-halo gamit ang blender para makagawa ng isang shake na tinawag nilang Champaca.

Kaya bilang isang pasaway, eto, essay na lang, isang MAIKLING essay.


Champaca ‘to at si ryan lang ako
Ryan Magtibay

I have been living in this world for almost fifteen years now. And I realized only now that I have rarely praised anyone. Maybe it was because I was really a perfectionist. In order for me to praise, it has to be flawless, whatever it is I am judging. And well, ten months ago, I met my match.

Ayokong mapunta sa Champaca noon. Pero di dahil sa mga kaklase ko. Di ko pa naman kilala mga kaklase ko noon eh. Siguro dahil nahulaan ko na kaagad na: “It would be a tough life being a champaquito.”

And it sure was. But I never regretted a single thing about me being in Champaca. Because this is where “incredible” is an understatement. This is where “wow” is stamped in the four corners of their room. This is Champaca: “Nothing less than the best.”

Pero I hated it. Di ko alam kung bakit. Siguro masyado ka rin kasing maooverwhelm sa “greatness” na dala nito. Masyadong matayog ang lipad. Hindi ko maabot.

Don’t get me wrong. I’ve tried. Champaca is a tough place to be, especially if you’re vulnerable. They could tear you into pieces in just a matter of seconds. “Survival of the fittest” ika nga.

Pero kahit na naging mahirap para sa’kin maging champaquito, kahit na eto yung section na talaga namang sumubok sa lahat ng kakayahan ko ( mula sa faith ko kay God hanggang sa tiwala ko sa sarili), kahit na Champaca ‘to at si ryan lang ako, sinubukan kong lampas an. At sa bawat pagsubok ko na ‘yon, may narerealize ako nab ago tungkol sa buhay ko. Dito ko napagtanto lahat ng pilosopiya ko sa buhay ngayon. Yun kasi ang epekto ng Champaca sa isang tao. “It leads the person to the right path.” Paano? Sa pamamagitan ng impluwensya ng iba’t-ibang taong kabilang sa grupong ito. Dito kasi sa Champaca may maka-Diyos, maka-tao, maka-hayop, maka-kalikasan, lahat na. Dahil sa mga sira-ulong ‘to kung bakit ngayon, “I’d rather be invisible to everyone than be invisible to myself.” Kung bakit para sa akin ngayon, “Life has to be cruel. Or else, you would never learn its ways.” Kung bakit naniniwala na ako na “It is not God who forgets, it is us” at “God is like our shadow. The only difference is that it is always around even if and especially if there is no light source anywhere.” At kung bakit para sa akin ngayon: “You miss a hundred percent of the shots you don’t take.”

Kaya nga sa lahat ng mabuting impluwensiya na ito sa akin, buong puso akong nagpapasalamat.

“Champaca ’07 made me a better man.”