Sa mata ng mga nakakariwasa...

... krisis na nga, itinuturing pang biyaya.

Hindi ko anbasa ang editoryal ng Philippine Daily Inquirer noong nakaraang martes pero sa nabasa ko sa blog ni Cheska, parang buti na lang at hindi na ako nakapagbabasa ng dyaryo ngayon at likas akong hindi mahilig sa mga editoryal.

Ayon sa post ni Cheska, hinanapan ng naturang artikulo ang kasalukuyang krisis (sa langis, ang tumataas na inflation rate, tumataas na pamasahe, at kung anu-ano pang tumataas na nagpapahirap pa lalo sa mahirap na nga Pilipino) ng nakukuha diumanong mabuti ng mga Pilipino mula dito.

Isipin mo un, krisis na ha. Kahirapan na ang pinag-uusapan tapos sasabihin sa iyo ng isang editoryal sa dyaryo na mabuti nga iyon at nakakatulong ka sa kalikasan?!?! Lalu pa't di naman kaila na sa panahon ngayon, halos lahat ng Pilipino di magkaintindihan kung paano kakain!

At para mawindang kayo sa kung paano nagkakamali ang perspektibo at pananaw ng mga "priviledged" sa mga bagay-bagay basahin ninyo ang blog entry ni cheska:

http://areyouafundamentalparticle.blogspot.com/2008/07/hooray-for-inflation.html

Tapos pagnilay-nilayan mo kung bakit halos lahat ng Pilipino ngayon tahimik na lang at halos hindi mo na maririnig ang pag-aray nila sa sunod-sunod na pahirap na dala ng dumadausdos na ekonomiya, para mapagtanto mong hindi na nila magawang umaray dahil marahil ay hindi na kasi iyon sapat sa sobrang hapdi.

Tapos pupurihin pa ang mga latigong humahampas sa kanila? Kundi ba naman tanga.

Why WORRY when you can PRAY?

Fine. I failed to attend mass for two straight weeks now. Add to that, I think i'm on the verge of spiritual death made worse by the fact that I'm really just relying on CYA and YFC to somehow try to revive me. And don't get me wrong, God has been proving to me these past few months that only He is my happiness - I've been so dead lonely and sad for no reason at all, feeling so defeated and unfulfilled, these past few months. And yes, this has aggravated my desire to actually rejuvenate myself and bring me back to that 4th-year-high-school version of me that spreads his arms wide open for Him (and this makes me miss Pisay and my batch sooo much). But see, doing so is starting to become more challenging too. After all, college life had brougt more things to think about, stealing away priorities and destroying daily schedules. There's just so much to do in so little time that I so regret not putting my faith in stronger foundations prior to college and all this "busy-ness."

More often than not, I find myself envious of Pito reading his Christian books at the dorm and guilty whenever he plays praise songs from his laptop as our background music as we study taxonomy and comparative anatomy.

But you know what, God knows it's my birthday soon. And probably He too knows that I'm also in a position wherein I still have a lot to face (come on, face it, we're yet in our fifth week of school but ALL of us are already tired with the demands of our academic life alone, not to mention our extra-curricular activities in the college and in the university) and a lot to be tired for. I bet He knows that I'm soon to face my worst worries and that I tend to falter and give up whenever I worry.

So, He gave me a gift. And He did even after my two weeks of not attending mass and my being the worst son ever for the past months. (God, why do you always make me feel guilty? You know I don't deserve it.)

The priest at the mass a while ago gave a good sermon, which was very unexpected since a lot of priests nowadays do not give such heartfelt sermons that can help both spiritual and practical. He recalled how he often worries and feels defeated by the changes that come into his life. And he shared that after all of the things he does just to take away the depressions that he feels, only one often proves to be most effective: prayer. And I guess, from now on, I would often pray. :)

Oh and he shared how deaf people tries to escape from the world whenever they want to just stop talking to other people (they use sign language, remember) or just stop worrying even for a while: they close their eyes. And in doing so, they see more of themselves. :)

Kapag nagdesisyon ang tadhana na idikta sa iyong "mature" ka na, kelangan mong sumunod, kahit papano, at panindigan ito. :)

Mahirap makahanap ng isang taong kapareho mo ng "birthday." Pero mas mahirap makahanap ng taong kapareho mo ng "birthdate" - yung kapareho mong ipinanganak sa araw na iyon. Ako nakahanap na at dalawang beses pa. Tapos yung isa, first year imed ngayon. Nakakatawa (at nakakailang) na tatawagin ka niyang 'kuya' dahil lang second year ka na samantalang magkasing-edad lang naman talaga kayo at sakto pa! Haha. Sabik na tuloy akong batiin siya sa araw ng aming kapanganakan. Iba rin naman kasi ang pakiramdam na yung eksaktong binabati sa iyo ng mga tao, ipambabati mo rin sa iba sa parehong araw. Nakakatuwa. :)

Ngunit bukod pa sa realisasyong ito, nakalatay rin sa araw na iyon ang isang tila mabigat na paratang ng tadahana. Kapag kasi nagdesisyon ang tadhana na idikta sa iyong "mature" ka na, kelangan mong sumunod, kahit papano, at panindigan ito dahil kung sabagay, may magagawa ka pa ba? Samantalang tumatakbo ang oras at dumadaan ang mga panahon, alangan namang magdalumat ka muna bago kumilos pasulong. Kaya nga pagdating ng takdang araw, di rin minsan maiiwasan ng isang taong tumingin sa kanyang sarili at itanong: "Tama ba ang tadhana?"

Kung tutuusin kasi, ilang araw na lang, legal na akong bumili ng Playboy (pero kung sabagay Pilipinas nga pala ito noh? at hindi naman talaga masyadong natutupad ang 'for people who are 18 and above' rule dito), alak, sigarilyo, at kung anu-ano pang bisyo. Pwede na rin akong pumasok sa kahit anong bar dito sa malate at manood ng kahit anong pelikulang may explicit content. Haha. Exciting. :)

At dahil pwede na, doon na pumapasok yung bigat na biglang sumasailalim sa bawat desisyon na gagawin mo sa araw-araw. Sa pagkakataon kasi na ito, MAS malaya ka nang gawin ang mga bagay sa mundo dahil sa idinidikta ng "society" na handa ka na. At sa totoo lang, nakakatakot maging malaya dahil nagiging mag-isa ka na lang sa pagtahak sa daang gusto mong suuingin. Kaya nga para sa mga hindi pa handa, si Oble ang pinakanakakatakot na imahe sa lahat.

At dahil nga wala ka naman talagang magagawa kung hindi sumunod at magpatuloy na lang pasulong, isinusuksok mo na lamang sa iyong isipan na kakayanin mo na lang ang mga hamong dadating. Kaakibat nito, sinusubukan mo ring simulang ipakita at patunayan sa sarili na baka nga nga hindi naman mali ang tadhana na maniwalang handa ka na sa kalayaan.

At dahil dito, naisip kong gumawa ng pagbabago. Kung sabagay, halos isa't kalahating taon na rin naman ang lumipas nang talikuran ko ang opinyon ng iba dahil lang sa isang walang kwentang dahilan na di kalaunan ay naging dahilan rin para makasakit ako ng iba. Siguro'y bahagi ng kalayaan ang maipakita sa iba kung sino ka at sa huli'y tanggapin ang pananaw nila sa iyo - masaktan ka man o hindi, matuwa o malungkot mula dito. Kaya marahil ay dapat nang tigilan ang pagiging hipokrito at tuluyang yakapin ang pananaw kong ang mga opinyon ay pinaninindigan ngunit inilulugar sa sariling pananaw at sa pananaw ng iba.

Dalawang Libo't Labing Lima

Nung isang araw, nagkaroon ng isang oryentasyon ang 2014 para sa papasok na intarmed class of 2015. Masaya. Haha. Yun lang.

Hindi kasi ako sigurado kung nagenjoy din sila. Sana. Sana hindi namin nasapawan ang FOP nila. Kasi naman, papasok pa lang, nagchant na yung imed. natakot tuloy. haha.

Anyway, para to sa buddy ko. Gudlak buddy! Madali pa ang first year kaya pagsamantalahan mo na! Welcome to the UP College of Medicine!